Bishop Datuk Dr. S.Batumalai Ph.D

Bishop Datuk Dr. S.Batumalai Ph.D
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ்.பத்துமலை

மேற்கு மலேசிய ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபையின் உதவிப் பேராயர் டாக்டர் எஸ்.பத்துமலை

பேராயர் டாக்டர் எஸ்.பத்துமலை நடத்துகிற நீள்விரி இறையியல் கல்விக்கான பாடப் பொருள்களை நான் மொழி பெயர்த்து வருகிறேன். இப்பாடப் பொருள்கள் உலகமெங்கும் வியாபித்துக் கிடக்கிற தமிழ்க் கிறிஸ்த்வர்கள் பயனுள்ளவையாக அமையவேண்டும் என்பதற்காக இந்த வலைமனையில் இவற்றைப் பதிப்பிக்கிறேன்.

Tuesday, March 30, 2010

இறையியலின் அஸ்திபாரம்

http://www.ziddu.com/download/9234785/FOUNDATIONOFTHEOLOGY.docx.html

http://www.ziddu.com/download/9234786/FOUNDATIONOFTHEOLOGYTamil.pdf.html



விசுவாசமும் வெளிப்படுத்துதலும் கிறிஸ்தவ இறையியலின் அஸ்திபாரங்கள். பிதாவே என்ற இயேசு கிறிஸ்துவின் அனுபவத்தோடு, தங்கள் தேவனையும் இரட்சிப்பையும் அவரில் கண்ட அவருடைய சீடர்களின் அனுபவத்தோடு தொடங்குகிறது. விசுவாசமும் வெளிப்பாடும் பிரித்தாள முடியாதபடி ஒன்றுக்கொன்று பிணைந்துள்ளன. அவை, ஒரே செயல்பாங்கின் இரண்டு முகங்கள். அவை இறையியலின் அஸ்திபாரங்கள்.



1. விசுவாசம்: விசுவாசத்தின் குணம் உலகளாவிய மனிதனின் தன்மையாயிருக்கிறது. அதில் ஒருவன் இருக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டு தனது சொந்த வாழ்க்கைக்கும் நடவடிக்கைக்கும் வழிகாட்டியாகவும் உந்துதலாகவும் அமைத்துக் கொள்கிறான். ‘நம்பிக்கை’ என்றழைக்கப்படுகிற அந்தக் காரியத்தில் தனது மொத்த ஈடுபாட்டையும் செலுத்துகிறான். பவுல் திலிச் என்பவர் விசுவாசத்தின் வலிமை (1958) என்ற தனது புத்தகத்தில், தனது ‘ஒட்டுமொத்த கவனம்’ அல்லது ஒட்டுமொத்த கவனத்திற்கு வழிநடத்தும் காரியம் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.



ஆபிரகாம் ‘விசுவாசத்தின் தந்தை’ ‘விசுவாசிக்கின்ற அனைவரின் தந்தை’ (ரோமர் 4.3) என்றழைக்கப்பட்டான். விசுவாசத்தின் நிமித்தம் ஆபிகரகாம் கீழ்ப்படிந்து தான் சுதந்திரமாகப் பெறப்போகும், அறியப்படாத ஓர் இடத்திற்குச் சென்றான். (எபி.11.8, ஆதி.12.1-4).



கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு அதற்கேயுரிய பிரத்யேகமான சிறப்பம்சம் உள்ளது. அது கிறிஸ்துவுக்குள் உண்டான விசுவாசம். அவரில் தேவன் முழுமையாகவும் தெள்ளந் தெளிவாகவும் பேசியிருக்கிறார். இயேசுவின் மூலம் தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்தியது மட்டுமல்லாமல், மனிதனும் அவனின் தன்மையும் யாதென்று தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். இயேசு கிறிஸ்து ‘அவதாரம் எடுத்த தேவனின் வார்த்தை’ என்று கிறிஸ்தவம் விசுவாசிக்கிறது.



கிறிஸ்தவ விசுவாசம் என்பது, இயேசு கிறிஸ்துவில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது போல ஒரு மனிதன் தேவனுக்கு ஒட்டுமொத்தமாகத் துலங்கி முழுமையாகச் செயல்படுவது என்பதாகும். விசுவாசம் என்பது சித்தாந்தங்கள். அதில் அறிவிப்பூர்வமான மற்றும் மாறுபடா எண்ணம்-செயல்-நம்பிக்கை அளவுகளும் பொதுக் கருத்துகளைச் சார்ந்த விசுவாசப் பொருளும் அடங்கியிருக்கிறது. விசுவாசம் தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் உள்ள தனிப்பட்ட உறவு. இரண்டாவது, விசுவாச அடக்கத்திலும் புரிந்து கொள்ளுதலிலும் செயல்படுத்துவதிலும் காலம் – - வரலாறு - கலாச்சாரம் – வடிவம் ஆகியவற்றில் வேறுபாடுகள் உருவாகும். மூன்றாவதாக, விசுவாசம் என்பது விசுவாசம் – விசுவாசமின்மை மற்றும் நம்பிக்கை – நம்பிக்கையின்மை ஆகிய இரண்டிற்கும் இடையிலான அபாயகரமான பயணம் ஆகும். நான்காவதாக, விசுவாசம் என்பது ஒருவரின் தனிப்பட்ட உறவு அல்லது ஈடுபாடு என்றால், வம்சாவளி விசுவாசம் உண்மை நிறைந்த விசுவாசமாக மாற வேண்டும். பிள்ளைகள் தங்கள் பெற்றோரிடமும் சமுதாயத்திடமும் இருந்து விசுவாசத்தைப் பெறுகின்றனர். அது படிப்படியாக தங்கள் சொந்த விசுவாசமாக மாறவேண்டும். ஐரோப்பா மற்றும் பிற தேசங்களில் மக்கள் தங்கள் சொந்த விசுவாசத்தை இழந்தவர்களாக்க் காணப்படுவர்.



நமது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை வாழ்க்கையிலும் செயலிலும் வாழ்வின் அச்சியிலும், வாழ்வின் நெறியிலும் வெளிப்படுத்த வேண்டும். தேவ அன்பு ஒருவரின் வாழ்வில் வெளிப்பட வேண்டும், வெறும் வார்த்தையில் மட்டும் அல்ல. சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல், மக்கள் அதன் செயல்பாட்டை அறிந்து கொள்ளாமலேயே மாற்றத்தையும் சீர்திருத்த்த்தையும் எதிர்பார்க்கிறது. ‘சத்தியத்தை அறிந்து கொள்ள சத்தியத்தைக் கடைபிடிக்க வேண்டும், இயேசுவை அறிந்து கொள்ள இயேசுவைப் பின்பற்ற வேண்டும்’ என்று ஜோன் சோப்ரினோ கூறிகிறார்.



விசுவாசத்தை தேவன் வெகுமதியாக வழங்குகிறார். யாரிடமும் அது வற்புறுத்தலாக திணிக்கப்படவில்லை. மனிதன் அதனை மனப்பூர்வமான தீர்மானமாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியவனாய் இருக்கிறான். தேவனின் வெகுமதியைப் பெற்றுக் கொள்ள மனிதனை யாரும் வற்புறுத்த வேண்டியதில்லை. விசுவாசத்தைக் குறித்த பகுத்தாய்வு தேவனின் சொந்த வெளிப்பாட்டைச் சுட்டிக் காட்டும்.



2. வெளிப்பாடு: விசுவாசமும் வெளிப்பாடும் தானாகத் தனித்திருந்தாலும் பிரித்தாள முடியாத அளவுக்கு ஐக்கியப்பட்டிருக்கின்றன. அவை ஒரே நிகழ்வின் இரு முகங்கள் ஆகும். ஒன்றை விட்டுவிட்டு மற்றொன்று தனியாக்க் காட்சியளிக்க முடியாது. தேவன் விசுவாசத்தின் பொருள் ஆவார். வெளிப்பாட்டின் மூலம் தேவன் நம்மோடு உறவாடுகிறார். அதேபோல் விசுவாசத்தின் மூலம் மனிதன் அந்த வெளிப்பாட்டிற்குத் துலங்குகிறான்.



வெளிப்பாட்டை நாம் பெற்று, கண்டுணர்ந்து, பற்றிக் கொண்டு அதற்குத் துலங்கவும் வேண்டும். தேவன் தமது நற்குணத்தினாலே தம்மை வெளிப்படுத்தி மனிதனுக்குத் தம்மைத் தாமே ஈந்தார். ஆபிரகாமை அழைப்பதின் மூலமும், இஸ்ரவேலர்களை எகிப்தில் இருந்து விடுவித்த்தன் மூலமும், மனிதர்களுக்கு ஓர் இரட்சகரை வாக்கருளினதன் மூலமும் தேவன் தம்மையும் தமது திட்டத்தையும் வெளிப்படுத்தினார். இயேசுவானவர் தமது அப்போஸ்தலர்களுக்கு இந்த வெளிப்பாட்டை சாட்சி கூறவும் அறிவிக்கவும் கட்டளையிட்டார். தேவனின் வெளிப்பாடு முழுக்க முழுக்க அவரின் மனப்பூர்வமான ஈவாகாகும். இயேசு கிறிஸ்துவே தேவனின் வெளிப்பாட்டின் பூரணமாகும். அதற்கு மேற்பட்ட வெளிப்பாடுகள் தேவைப்படவில்லை.



நம்முடைய இந்தப் பல இன சமுதாயத்தில் வரலாறு – கலாச்சாரம் – மார்க்கம் தொடர்பில் எப்படிப்பட்ட சவால்களை எதிர்நோக்குகிறோம். தேவன் கிறிஸ்துவில் வெளிப்பட்டது போல, மற்ற மார்க்கங்கள் சாட்சி பகர முடியுமா?



வெளிப்பாடு நமது கண்டுபிடிப்பு அல்ல, மாறாக தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்திய செயல் ஆகும். கிறிஸ்தவ வெளிப்பாடு, இயேசு கிறிஸ்துவில் கண்டுகொள்ளப்பட்ட சொந்த அனுபவமாகும். அது வெறும் அறிவு சார்ந்த்து அல்ல.



எனவே, வெளிப்பாடு ஒரு நுணுக்கமான உண்மைப் பொருளும் தன்மைப் பொருளும் ஆகும். அதில் பல கூறுகள் அடங்கியுள்ளன. அவற்றில் சிலவற்றை மட்டும் நாம் முக்கியப்படுத்தி வெவ்வேறான வெளிப்பாட்டு தத்துவங்களை படைக்கின்றோம்.

a) ஒரு தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஒரு சித்தாந்தமாக்க் கருதுகிறது.

b) இன்னொரு தரப்பு வெளிப்பாட்டை தேவனிடம் உள்ள தனிப்பட்ட அனுபவமாக வலியுறுத்துகிறது. அதில் எந்தவொறு அறிவுப்பூர்வமான கூறுகளும் கிடையாது. ஜீவிக்கின்ற மற்றும் ஜீவன் தருகிற தேவனோடு உள்ள வெளிப்பாடு மட்டும் ஆகும்.

c) மூன்றாவது தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஓர் அனுபவமாகப் பார்க்கிறது.

d) நான்காவது தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஒரு வரலாற்றுச் சம்பவமாகப் பார்க்கிறது. வெளிப்பாடு உலகில் எல்லாருக்காகவும் நடந்த ஒரு சம்பவம்.

Sunday, March 28, 2010

இறையியல் நடவடிக்கையின் இலட்சியங்கள்

http://www.ziddu.com/download/9196623/GOALSOFTHEOLOGIZINGTamil.docx.html
http://www.ziddu.com/download/9196745/GOALSOFTHEOLOGIZINGTamil.pdf.html



தேவன், பிற மனிதர் மற்றும் உலகைப் பற்றிய மனிதனின் சரியான புரிந்துணர்வின் படி இறையியல் நடவடிக்கையின் இலட்சியம் அவதாரமானது. வெவ்வேறான இலட்சியங்களை நாம் இங்குப் பட்டியலிடுகிறோம்.



1. கிறிஸ்தவத்தின் தோற்றமும் முழுமையும் கிறிஸ்துவையும் அவர் சார்ந்த அனுபவத்தையும் மையமாக்க் கொண்டுள்ளது. தேவனின் முகத்தை நாம் இயேசுவில் காண்கிறோம். இந்த விசுவாச அனுபவம் தலைமுறை தலைமுறையாக சுவிசேஷங்கள், கலாச்சாரம், ஆராதனை, ஆராதனை முறைமை, ஜெபங்கள், சித்தாந்தங்கள் (கோட்பாடு அ, மதக்கொள்கை), விசுவாசங்கள், ஒழுக்க முறைகள், பிரமானங்கள் மூலம் சபைகள் வளர்த்து வருகின்றன. எனவே, இறையியலாளனின் கடமை ஒருவரை விளித்தெழச் செய்து, உறுதிப்படுத்தி அந்த விசுவாச அனுபவத்தை பறிமாறிக் கொள்வதாகும்.



2. விசுவாசத்தைப் பகுத்தாய்ந்து, விளக்கமளித்து ஒழுங்குபடுத்துவது இறையியலின் கடமை. இதன் மூலம் ஒருவர் விசுவாசத்தைப் புரிந்து கொள்வதோடு ஜீரனித்தும் கொள்கிறார். இறையியல் ஓயாமல் முன்னேறிச் செல்லும் செயற்பாங்கு. இது புத்தம் புதிய விசுவாசத்திற்கு வழிநடத்திச் செல்கிறது.



3. தேவ வார்த்தை அல்லது தேவ வெளிப்பாடு எப்போதும் மனித வார்த்தையின் மூலம் அறியப்படுகிறது. தேவ வார்த்தையாகிய சுவிசேஷம் மனிதனால் எழுதப்பட்டது. வேதத்தில் உள்ள மனிதனின் வார்த்தையைச் சல்லடை செய்து (அரித்து எடுத்து) அந்த மனித வார்த்தைக்கு உள்ளேயும் அப்பாலும் தேவ வார்தையைக் கண்டு கொள்ளச் செய்வது இறையியலின் கடமையாகும்.



4. வியாக்கியானம் செய்வதும் முன் அறிவிப்பதும் இறையியலின் கடமை. நியாயத்தீர்ப்பு நடவடிக்கை முன்னிட்டு, கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தின் அப்பியாச நடவடிக்கைகளுக்கு சபைகளுக்கு வழிகாட்ட அது உதவுகிறது.



5. முறையான செயற்பாங்கின் மூலம் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்துவது இறையியலின் முக்கியமான கடமைகளில் ஒன்று. ஆழமாகப் பகுத்தாய்ந்து, மையப்புள்ளியை நோக்கிச் செல்ல வைப்பதில் இறையியல் தனது ஒற்றுமையையும் கோவையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தின் அஸ்திபாரம் இயேசுவின் இரகசியமும் அவரின் இரட்சிப்பும் ஆகும்.



6. விசுவாசத்தைத் திடப்படுத்துவதும் கிறிஸ்தவ வாழ்வை ஆட்கொள்வதும் ஒரு குருத்துவ இறையியலின் மற்றுமொரு முக்கிய கடமை. இறையியலாளர்கள் திண்ணமான விசுவாசிகளாகவும் கடமையுணர்வோடும் இறையியல் பணியை நிறைவேற்ற வேண்டியவர்களாகவும் திகழ்கிறார்கள். அடிமட்ட கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைத் அடைக்கலம் கொடுத்து, தற்காத்து, திடப்படுத்தி, விசுவாசத்தில் ஊன்றச் செய்வது இறையியல் நடவடிக்கையின் கடமையுமாகும். விசுவாசத்தின் தலையாய கடமை ஒவ்வொரு நபரையும் தெய்வீக சமூகத்தில் விழித்தெழச் செய்து அவர்களை வழிநடத்தி, சீர்திருத்தி, அவர்களைத் தெய்வீக அழைப்புக்குச் செவிகொடுக்க வைத்து இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் இருந்து ஐக்கியப்படச் செய்வது விசுவாசத்தின் தலையாயக் கடமை ஆகும்.



7. தனி நபர்களுக்கும் சபைக்கும், சுவிசேஷப் பணிக்கும் இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் சாட்சியாக இருப்பது குருத்துவக் கடமையாகும். நெருப்பானது எரிவது மூலம் வெளிப்படுவதுபோல் சபை அதன் சுவிஷேசப் பணியின் மூலம் தோன்றி நிற்கிறது. சுவிசேஷப் பணியின் அடிப்படையில் அல்லது சாட்சி பகரும் நெறி அற்றவன் அடிப்படையில் சபை செயல்படவில்லை. அந்தந்தக் காலக்கட்டத்தின் படி தெளிவான கொள்கையையும் அப்பியாசத்தையும் இறையியல் தெளிவு படுத்த வேண்டும்.



8. ஒரு கிறிஸ்தவனையோ சபையையோ சீர்திருத்தி அமைப்பது மட்டும் இறையியல் நடவடிக்கை ஆகாது. உலக மக்கள் அனைவரையும் தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்குள் தகுதியானவர்களாக சீர்திருத்தி அமைப்பதே இறையியல் நடவடிக்கை ஆகும். இயேசுவைப் பின்பற்றி, தேவனுடைய இராஜ்யத்தைப் பற்றி சபை பிரசங்கிக்க வேண்டும். தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்குள் அனைவரும் பிரவேசிக்க வேண்டும். இந்த உலகத்திற்குள்ளும் அப்பாலும் தேவனுடைய இராஜ்யம் விஸ்தாரப்பட, அது கையாளப்பட்டு, அறிவிக்கப்பட்டு, நிலைபெற பங்காற்றுவது இறையியல் நடவடிக்கையின் கடைசி இலக்காகும்.

Saturday, March 27, 2010

இறையியலில் ஏற்படும் ஆக்கப்பூர்வமான மாறுபாடுகள்

இறையியல் நடவடிக்கையில் இயல்பாகவே இறுக்கங்களும், வேறுபாடுகளும், நிர்பந்தங்களும், பிரிவினைகளும் உள்ளன. பல அது பல சர்ச்சைகளையும், ஐயங்களையும் மாறுபாடுகளையும் சந்திக்கின்றது. அவற்றில் தொடர்புடைய சிலவற்றைக் காண்போம்.

1. மறை பொருளும் வெளிப்பாடும்
விசுவாசமும் காரணியும் இறையியலில் தத்தம் கடமைகளைக் கொண்டுள்ளன. இருப்பினும் அது கற்பனையில் இருந்தும் அறிவுப்பூர்வத்திற்கும் அப்பாற்பட்டு நடுநிலையாக நிற்கிறது. இறையியலின் தொடக்கம் அறிவுப்பூர்வமாக இல்லாமல் விசுவாச அனுபவமாக உள்ளது. இறையியல் புரிந்துணர்வு முற்றுப் பெறாத மற்றும் தொடர்ச்சியான நடவடிக்கையாக அமைந்துள்ளது. விசுவாசம் தனித்து நின்று ஒரு மெய்யான புரிந்துணர்வைத் தரவல்லது. விசுவாசத்திற்கு மட்டுமே மெய்யான பதிலைத் தரும் சக்தி உள்ளது. இறையியல் விவாதத்தில் விசுவாசத்திற்கும் காரணகர்த்தாவுக்கும் மறைபொருளுக்கும் இடையில் எப்போதும் மாறுபாடுகளும் இருக்கங்களும் தோன்றிய வண்ணம் உள்ளன. நம்மால் தேவனைப் பற்றியும் அவர் திட்டத்தின் இரகசியத்தைப் பற்றியும் பேசக் கூடும்.

2. அடையாளமும் மாற்றமும்
தீர்க்கதரிசிகள் மூலமாகப் பேசப்பட்டு, சுவிசேஷகங்கள் மூலம் ஊட்டம் பெற்றுள்ள தேவ வார்த்தை (யாத்திராகம்ம், உடன்படிக்கை, அவதாரம், மரணம் மற்றும் இயேசவின் உயிர்த்தெழல்), மனுகுல இரட்சிப்புக்காக அவரின் திட்டத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. தேவனைப் புரிந்து கொள்ளும் நமது ஆற்றல் தொடர்ச்சியாக செம்மைப்படுத்தப்பட்டு, விளக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. ஆகவே, கிறிஸ்தவ இறையியலுக்கு தொன்மையும் மாற்றமும் தேவைப்படுகிறது.

3. சிக்கல் நிறைந்த முனைப்பான காரியம்
எனவே, இறையியல் பிரித்தாள முடியாத ஒப்பந்தம். அது கண்டனுபவிக்க முடியாத, கணிக்கமுடியாத, கற்றல் நடவடிக்கைக்கு அப்பாற்பட்ட துறை ஆகும். மாறாக, அது நமது வாழ்க்கையை துலங்கச் செய்யும் செயல்பூர்வமான நெறியாகும். ஓர் இறையியலாளன் தான் கற்றுக் கொடுத்ததை விசுவாசிப்பதோடு அதனைச் செயல்படுத்தவும் வேண்டும். அது ஒரு சிக்கலான நடவடிக்கை ஆகும்.

4. சமுதாய மற்றும் தனிநபர் இறையியலாளன்
தனிநபர் சார்ந்த இறையியலாளன் சமுதாயச் சார்புடைய இறையியலை ஏற்றுக் கொள்கிறான். ஆனாலும் இரண்டு தரப்பிற்கும் மாறுபட்ட சொந்த அனுபவங்களும், தரிசணங்களும், வரங்களும் கிடைக்கின்றன. இறையியலைப் புரிந்து கொள்வதற்கான எல்லா சவால்களும் சமுதாயத்திலேயே தோன்றுகின்றன. ஆனாலும் கிறிஸ்த மக்கள் யாத்திரையை (பயணத்தை) மேற்கொள்ளும் மக்கள் ஆவர். அவர்கள் தங்கள் வரலாற்று நிலைமைகளுக்கும் தொடர்ச்சியான புத்தாக்கத்திற்கும் கட்டுப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

5. தேசங்களையும் வரலாற்று எல்லைகளையும் தாவிச் செல்லும் ஒற்றுமை வேற்றுமைத் தன்மை
கிறிஸ்தவத்திலும் பல்வேறு கலாச்சாரங்களும், (கத்தோலிக்கம், ஆர்த்தடொக்ஸம், புரோட்டன்சம் பெந்தேகோஸம் போன்ற) சபைப் பிரிவுகளும் இருக்கதான் செய்கிறது. ஒவ்வொன்றுக்கும் தத்தம் இறையியல்கள் உள்ளன. (உதாரணமாக கத்தோலிக்க சபைகளின் விசுவாசப் பிரமாணம், 1994). எனவே, இறையியல் நடவடிக்கை தேசங்கள் மற்றும் வரலாற்று எல்லைகளைக் கடந்து செல்லும் தொடர்ச்சியான ஒற்றுமை வேற்றுமைகளைக் கொண்டிருக்கிறது.

6. பொது மற்றும் நிலப்பரப்புக்கு உட்பட்ட இறையியல்
தாமாஸ் அக்குய்னன் என்பர் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முழு கத்தோலிக்க சபைக்கும் நிலையான இறையியலாளனாக கருதப்பட்டார். அவர் அரிஸ்டாட்டில் கொள்கை அடிப்படையில் மிகப் பெரிய மாற்றத்திற்குட்பட்ட புதுமையான இறையியலை அறிமுகப்படுத்தினார். உண்மையில் அவருடைய சமகால மக்கள் யாரும் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவர் மரணமடைந்த உடனேயே, பாரிஸின் பேராயர் அவரின் புத்தகங்களைத் தீயிட்டுக் கொளுத்தினார். அவருடைய இறையியல் அவருடைய சமகால கண்டுபிடிப்பாகும். அது மத்தியகால சமூக, கலாச்சார மற்றும் அரிஸ்டாட்டில் கொள்கைக்குக் கட்டுப்பட்டது. எந்த இறையியலும் நிலையானதன்று. அவை வரலாறு, சமுதாயம் மற்றும் கலாச்சாரப் பரப்புக்கு உற்பட்டது.

தற்காலத்தில் வளர்ந்து வரும் சில இறையியல் பாணிகளைக் குறிப்பிட விரும்புகிறோம்:
a) சுதந்திர இறையியல் – சமுதாய – பொருளாதார – அரசியல் ரீதியாக விளைவிக்கப்படும் வறுமை, துஷ்பிரயோகம்மற்றும் அநீதிக்கு விரோதமாக பேசப்படும் சமயக் கருத்துகள்.
b) மகளிர் இறையியல் – ஒதுக்கப்படும் மற்றும் உரிமை மீறப்படும் பெண்கள் இந்தத் துறையை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
c) கருப்பர் இறையியல் – இனத் தூவேஷத்தோடு ஒடுக்கப்படும், ஒதுக்கப்படும், மற்றும் உரிமை மீறப்படும் கருப்பர்கள் மேற்கூறியது போல் (மகளிர்) இந்தத் துறையை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
d) தலித்தியர் இறையியல் – தலித்தியர்கள் அல்லது தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் தங்கள் சுதந்திரம், நீதி சம உரிமை அடிப்படையில் இந்தியாவில் குரல் கொடுக்கும் அடிப்படையில் இத்துரை வளர்ந்து வருகிறது.
e) வம்ச இறையியல் – ஜனங்களின் வம்சாவளி அடிப்படையில் இந்தத் துறை வளர்ந்து வருகிறது.

Thursday, March 11, 2010

பல்வேறு விளக்கத்தில் கிறிஸ்தவ இறையியல்

தம்முடைய நேசக் குமாரன், நமது இயேசு கிறிஸ்துவையும் பரிசுத்த ஆவியானவரையும் நம்மிடத்தில் அனுப்பி தமது திட்டத்தை முழுமையாக வெளிப்படுத்தினார்.

1.    ‘தியோலோஜியா‘:  
இது கிரேக்க வார்த்தை ஆகும். ‘தியோஸ்’ என்றால் தேவன். ‘லோகோஸ்’ என்றால் உரை அல்லது விவாதம் அல்லது ஆய்வு. எனவே இறையியல் என்று பொருள்படும் இப்பதம், தேவனைப் பற்றிய ஆய்வு அல்லது விவாதம் என்று அர்த்தப்படுகிறது.

2.    விசுவாசத்தை நாடும் ஞானம்:  
பரி.அன்செல்ம் இறையியலை விசுவாசத்தை முன்னிட்டு தேடப்படும் புரிந்துணர்தல் என்று அர்த்தப்படுத்துகிறார். இதன் மூலச் சொல் ஃபீடஸ், க்வாரேன்ஸ், இன்ட்தெலெகம் என்பதாகும். இறையியல் என்பது தேவனின் வார்த்தையைப் புரிந்துகொள்ளவும் மனுகுல இரட்சிப்புக்காக உலக வரலாற்றின் வெளிப்பாடையும் மேற்கொள்ளப்படும் தேடல் என்று பொருள் கொள்ளலாம்.

புரிந்து கொள்வதற்காக நான் புரிந்து கொள்கிறேன். விசுவாசம் மாத்திரமே உண்மையான புரிந்துணர்வுக்கு வழி நடத்த முடியும். தேவ வாக்கு மாத்திரமே உன்னதமான பதிலாக இருக்க முடியும். – இவ்வாறு அன்செல்ம் கூறிகிறார். தேவன் வெளிப்படுத்தும் யாவற்றையும் அதன் காரணகர்த்தாவை ஆராயாமல் வெளிப்படுத்துவதை ஏற்றுக் கொள்கிறார். அறிவுப்பூர்வமான சிந்தை கரணகர்த்தாவால் நிரூபிக்க இயலாதவற்றை நிராகரித்து விடுகிறது. தேவ வசனம் சத்தியமாய் (யோவான் 17.17) இருப்பதால், மெய்தத்துவ ஞானத் தேடல், அந்த தேவ வாக்கைப் புரிந்து கொள்ள உதவுகிறது.
ஒருவன் புரிந்து கொள்வதற்கும், ஆன மட்டும் (ஞானத்தை) விளக்குவதற்கும் அழைக்கப் பட்டிருக்கிறான். ஒவ்வொரு புதிய தலைமுறையினரும் தங்கள் சமகால விசுவாசத்திற்காகப் பாடுபடவும் கணக்கு காட்டவும் வேண்டியதாய் இருக்கிறது. அந்த விசுவாசக் கணக்கு பிறருக்கு சத்தியத்தைக் குறித்த நம்பிக்கையையும் (1 பேதுரு 3.15) வேண்டியதாய் இருக்கிறது. விசுவாசத்திற்கும் அறிவுப்பூர்வமான காரணிக்கும் இடையில் உள்ள இறுக்கத்தை முழுமையாக நீக்கிவிட முடியாது. அதேபோல் இறையியல் மற்றும் மறைபொருள் இறுக்கத்தையும் போக்க முடியாது. (ஈஸ்டர் சபை???) இந்த மாறுபாடுகள் ஆரோக்கியமானதாகவும் கனி நிறைந்த்தாகவும் திகழ்கின்றன. அதுவே இறையிலின் ஆக்கப்பூர்வத்திற்கும் புதுமைக்கும் மூலமாகவும் ஒளிர்கிறது.

3.    மேற்கத்திய அணுகல் 
அறிவுப்பூர்வமாகவும் ஞானம் நிறைந்த்தாகவும் மறைபொருளாகவும் தத்துவப்பூர்வமாகவும் அமைந்திருக்கிறது. அதே வேளையில் கிழக்கத்திய அணுகல் வேத ஆதாரத்தையும் பக்தியையும் வழிபாட்டையும் அணுகுமுறையாக்க் கொண்டிருக்கிறது. இறையியல் என்பது வரலாற்றில் இடம் பெற்றுள்ள (அதிலும் குறிப்பாக இயேசு கிறிஸ்துவில்) தேவ வாக்கையும் செயலையும் புரிந்து கொள்வதோடு விளக்கம் தரும் காரியமாகும். ஆராதனை வெளிப்பாடு இறையியலின் தனிச் சிறப்பான மூலமாகும். எல்லா கிறிஸ்தவ விசுவாசங்களும் சித்தாந்தங்களும் தங்கள் சபைகளின் ஆராதனை மற்றும் ஜெபங்களின் வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன. விசுவாசப் பிரமானங்கள் அடிப்படையில் அறிக்கையிடுதலும் சாட்சி பகர்தலும் ஆராதனையின் அங்கமுமாகும். ஜெபங்களும் ஆராதனைகளும் விசுவாச அனுபவங்களின் விளைவுகளாகும்.   கிழக்கத்தியர்கள் விசுவாசமும் அனுபவமும் இல்லாத வெறும் ஆராதனை முறைமையை நிராகரிக்கிறார்கள்.


4.    விசுவாசத்தின் கண்ணாடியான இறையியல்– மெய்பொருளின் வெளிப்பாடு
எதிர்ப்பு மறுமலர்ச்சிக் கொள்கை (புரோட்டஸ்டன்) சுவிசேஷத்தை மட்டும் சார்ந்திருக்க வேண்டும் என்று முன்மொழிந்த்து. பிற்காலத்தில் வேதத்தையும் திருச்சபைகளையும் ஒன்று விடாமல் எல்லாவற்றையும் புறக்கனித்து விட்டது. விளைவாக, இறையியல் தத்துவப்பூர்வமாகவும் சிந்தனைப்பூர்வமாகவும் திகழ்ந்தது.

சமுதாயத்தில் தாக்கத்தை உண்டு பண்ணும் பொருட்டு, விசுவாசத்தை அடையாளம் கண்டு, ஆராய்ந்து, அதன் அனுபவத்தை வெளிப்படுத்தும் கடமையை இறையியல் சுமக்கிறது என்று புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. தனி மனிதனை மாத்திரம் சாராமல் சமுதாயத்தில் மாற்றம் கொண்டு வரவேண்டும் என்று அரசியல் சார்ந்த இறையியலும் சுதந்திரம் சார்ந்த இறையியலும் வலியுறுத்துகிறது. விசுவாசத்தின் அடிப்படையில் எல்லாவற்றையும் விவாதிப்பது இறையியல் ஆகும். பிற்காலத்தில் வானத்தில் இருந்து இறங்கிய விசுவாசம் பூமியின் விசுவாசத்தைப் பூர்த்தி செய்த்து. இதனை மனிதன் விளக்குவதற்குக் கடமைப் பட்டவனாய் இருக்கிறான்.

a.    மனுகுலம் சார்ந்த இறையியல்

மனிதனைச் சார்ந்த ஆகமமும் இறைவனைச் சார்ந்த ஆகமும் ஒன்றுக்கொன்று பூர்த்தி செய்கின்றன. இறையியல் என்பது வெறும் தேவனை தனித்த நிலையில் ஆராயாமல் தேவனுடன் உறவாடுகிற மனிதனையே ஆராய்கிறது (அல்லது மனிதனாகத் தோன்றிய இறைவன்). தேவன் வெளிப்படுத்தியவாறு மனிதனுக்குக் கிடைத்த இரட்சனியத் திட்டத்தை விவாதிப்பது இறையியல். எனவே, இறையியல் தேவனைத் தனித்த நிலையில் ஆராயவில்லை. ஆனால் தேவனோடு உறவாடுகின்ற மனிதனைப் பற்றி விவாதிக்கிறது. மேலும், மனித இரட்சனியத்திற்காக மறை பொருளாக நிற்கின்ற (எபிரேயர் 1.1) தேவ திட்டத்தை அது அலசுகிறது. இறையியல், இறைவனை விட மனிதனையே அதிகம் பேசுகிறது. எனவே, இறையியலை மனுகுலம் சார்ந்த இறையியல் என்று தீர்க்கமாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். கிறிஸ்தவ இயல் என்பதை தேவன் மனிதனாகத் தோன்றினார் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

b.    நுணுக்கப்பூர்வமான கிறிஸ்தவத்திற்கு விமர்சனப்பூர்வமான மறு ஆய்வைத் தரும் இறையியல்
வார்த்தை (வாக்கு) அடிப்படையில் இறையியல் நுணுக்கப்பூர்வமான மறு ஆய்வைத் தருகிறது என்று குத்தரேஸ் விளக்கம் தருகிறார் (சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல், 1965, பக்.6-15) சபை தானாக மையமிட்டு இருக்கவில்லை. மாறாக. தேவனுடைய இராஜ்யத்தில் மையமிட்டு இருக்கிறது. கிறிஸ்தவ விசுவாசம் ஆதி முதலே தோன்றி விட்டது. வெறுமனே பல உண்மைக் கூற்றுகளின் தொடரால் நிறுவப்பட்டு புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை. அது ஒரு நுணுக்கமான அழைப்பு. தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்காக ஆயத்தம் செய்வதற்கு ஒத்தாசையாக இருக்கிறது. கிறிஸ்தவ நுணுக்கத்தை நுட்பமாகப் பிரதிபலிப்பது இறையியல். ‘சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல்’ ஒரு கிளையாகப் பிரிந்த்தன்று. மாறாக இறையியலை வெளிப்படுத்தும் விதம்.

c.    தொடர்ந்து வளரும் இறையியல்

காலத்தின் அடையாளங்களைச் சோதித்துப் பார்த்து விசுவாசத்தை சுவிசேஷ வெளிச்சத்தில் வியாக்கியானம் செய்வது சபையின் கடமையாகும். இது இறையியலின் பெருங் கடமையாகவும் விளங்குகிறது. இது தொடர் வளர்ச்சியின் தன்மையைக் கொண்டுள்ளது. வேதத்தை வாசிப்பதோடு, கடந்த கால மற்றும் தற்கால வரலாற்றை நிகழ்கால சூழ்நிலைகளோடு ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது நமது கடமையாய் இருக்கிறது.

தற்காலத் தோற்றத்திற்குரிய தன்மைகளையும் நிதர்சன தன்மைகளையும் தேவ வாக்கின் வெளிச்சத்தில் விளக்கம் தரும் தோற்றத்தை இறையியல் கொண்டுள்ளது. கிறிஸ்தவ விசுவாசப் பொருள்கள் திரும்பத் திரும்ப விளக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. அப்படிச் செய்வதால்தான் அடுத்தடுத்து வரும் புதிய தலைமுறையினருக்கு தெளிவான விளக்கம் கிடைக்கும். ஆகவே, இறையியலை தொடர்ந்து அல்லது ஓயாது வளர்ந்து வருடம் நடவடிக்கையாகக் கருத வேண்டும்.

d.    கிறிஸ்தவப் புராணங்களை விளக்கும் இறையியல்

இறையியல் கிறிஸ்தவப் புறாணங்களில் தொடங்குகிறது: தேவன் மனுகுல வரலாற்றில் நுழைந்து, பாவத்தில் இருந்தும் மரணத்தில் இருந்தும் நம்மை இரட்சிப்பதற்காக இயேசு கிறிஸ்துவாக மனு அவதாரம் எடுத்த புராணம் அது.

e.    செயல்பூர்வமான தன்மை வாய்ந்த இறையியல்

புதிய அனுபவத்திலும் நவீன உலகத்தாரின் மாற்றத்தின் தேவைக்கும், விசுவாசிக்கும் மக்களின் ஊடாகவும் வழியாகவும், ஒரு கோணத்தில் இயேசு கிறிஸ்துவின் வெளிப்பாட்டு உணர்விலும் மறு கோணத்தில் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தைப் புதுப் புதுக் கோணத்தில் விளக்கம் பகவர்வதிலும் பொதுவாக மனித வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தில், கிறிஸ்தவ இறையியல் ஓர் ஒழுக்கச் சீரான மற்றும் விமர்சனப்பூர்வமான விளக்கப் பொருளாகத் திகழ்கிறது.  முடிவு பரியந்தம் தீர்க்கதரிசிகளின் குணாதிசயங்கள் மூலம் பரிசுத்தம் நிறைந்த தோற்றத்திற்காகத் தற்காலக் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைத் தூண்டும் வகையில் தன்னை விரித்துக் காட்டும் விமர்சனப்பூர்வமான ஒழுங்காக இறையியல் திகழ்கிறது. வேத்த்திலும் கிறிஸ்தவ கலாச்சாரத்திலும், கிறிஸ்தவ வெளிப்பாட்டின் பார்வையில், மனுகுலம், அண்டசராசம், தெய்வீகம் ஆகியவை அடங்கிய மனித வாழ்வின் ஒட்டுமொத்த பொருளையும் மறைபொருளையும் பிரதிபலிக்கும் வகையில் இறையில் திகழ்கிறது. இறையியல் விளக்கவுரைகள் தற்கால நிதரிசனங்களையும் (உம் – அறிவியல்) சந்திக்க வேண்டியுள்ளது. ஒட்டுமொத்த இறையியல் விளக்கவுரை கிறிஸ்தவ மக்கள் வட்டத்திற்குள் இடம் பெறுகிறது. கிறிஸ்தவ மக்கள் அல்லது திருச்சபையை விலக்கி விட்டு, ஒரு தனி மனிதனின் ஆக்கப்பூர்வமான (ஆனால் குறுகிய) சிந்தனையால் விளைந்து விடாது. தீர்க்கதரிசன குற்றங்களுக்கு உட்பட்டிருந்தாலும் இறையியலாளர்கள் மக்களின் பொது உறவு அதிகாரியாகத் (பேச்சாளராக) திகழ்கிறார்கள்.

Monday, March 8, 2010

இறையியலைப் பற்றி ஓர் அறிமுகம்


(பேராயர் பத்துமலை அவர்களின் குறிப்புகள்)

A.    இறையியல் என்றால் என்ன?

இறையியல் பொதுவாக தேவனையும் மார்க்கத்தையும் விவாதிக்கிறது. இறையியலின் நோக்கங்கள் மாறுபட்டிருக்கின்றன. (உம் – ஆசியா அல்லது மலேசியாவின் இறையியல்)


1.    தேவனைப் பற்றிய கேள்வி தேவனைப் பற்றிய சம்பாஷனை இறையியல் என்று புரியப்படுகிறது. தேவனின் பிரசன்னத்தை அற்பமாக்க் கருதக்கூடாது. தேவன் உண்மையிலேயே தோன்றியிருக்கிறாரா? அப்படியே தோன்றியிருந்தாலும் அவரைப் பற்றி ஏதாவது அறிந்து கொள்ள இயலுமா? தேவனைப் பற்றி தர்க்க ரீதியாகப் பேச முடியுமா?

தேவனின் பிரசன்னம்:  

தேவனின் பிரசன்னத்தைப் பற்றி பொதுவான மூன்று கருத்துகள் உள்ளன: நாத்திகம் (Atheism), எதார்த்தவாதம் (Agnosticism) ஆத்திகம் அல்லது இறை பக்தி (Theism).

a)    நாத்திகம் (Atheism) 
இது இறைவனை முற்றும் மறுக்கும் கொள்கை. (உம்- கார் மார்க்ஸ், சிக்மண்ட் ஃபிரட்)
 
b)    எதார்த்தவாதம்??? (Agnostics) 
இறைவன் உள்ளாரா இல்லையா என்று கவலைப்படாத கொள்கை. அவர் தோன்றியிருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் இந்த உலகம் உருண்டு கொண்டுதான் இருக்கும். சில சமயக் கலாச்சாரங்கள் கூட
இறைவனின் பிரசன்னத்தைப் பற்றிக் கவலைப் படுவதில்லை (non-theistic) (உம் – தேர்வடா, பௌத்தீகம்).


c)    ஆத்திகம் (Theism) 
பல்வேறு சமய தத்துவக் கொள்கைகளால் மாறுபட்டிருக்கின்றன. கிறிஸ்தவத்தைத் தவிர்த்து யூத மார்க்கமும் இஸ்லாமும் தங்கள் சொந்த தெய்வத்தைப் பற்றி பேசுகின்றன.  சில மேலாதிக்க தத்துவக் கொள்கைகள் உறவாடா தேவனைப் பற்றி பேசுகின்றன. பரி.தோமஸ் அக்குய்நஸ் தேவன்
தோன்றியிருக்கிறார் என்பதற்கு 5 ஆதாரங்களை முன் வைக்கிறார். அவை சமகால உலகியல் தர்க்கங்கள்தாம். ஆயினும் இந்த ஆதாரங்கள் கண்டனுபவிக்க இயலாத தத்துவங்கள். கொள்கையளவில் காரண காரியங்கள் அடிப்படையில் மனிதர்கள் தேவனைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள முடியும்.

2.    தேவனைப் பற்றி நாம் பேசலாகுமா?
ஞானார்த்தக் கலாச்சாரம் முடியாது என்று மறுக்கிறது. ஆனால் வேதாகமக் கலாச்சாரமும் கிறிஸ்தவக் கலாச்சாரமும் இது கூடும் என்று ஆமோதித்து தேவனைப் பற்றி சாதகமான புரிந்துணர்வைக் கொண்டிருக்கலாம் என்று பகர்கிறது.

a)    எல்லா படைப்புகளும் தேவனின் சாயலை குறிப்பிட்ட அளவில் சார்ந்திருக்கின்றன. குறிப்பாக மனிதன் தேவனின் சாயலிலும் குணாதிசயத்திலும் படைக்கப் பட்டிருக்கிறான். ஆனாலும் தேவனே எல்லாவற்றிற்கும் மேலானவர். நமது மனித வியாக்கியானங்கள் தேவனின் மகத்துவத்தை எட்டிப் பிடிக்க இயலாது.

தேவனைப் பற்றி மனிதனுக்கு ஓரளவு ஞானம் இருக்கலாம். ஆனால்
தேவனைப் பற்றிய அவர்களின் ஞானம் மட்டுறுத்தலுக்குட் பட்டது. (ரோமர். 3:23).

3.    தேவனைப் பற்றிய ஞானம் – ஓர் ஒப்புவமைஒப்புவமை இணக்கப்பாடு அல்லது சமன்பாட்டிற்கு முரணானது. இணக்கப்பாடு என்றால் ஒரு குறிப்பிட்ட சொல் அல்லது மொழி ஒரே அர்த்த்த்திற்குப் பயன்படுத்தப் படுகிறது என்று அர்த்தமாம். தேவனுக்கும் இதர படைப்புகளுக்கும் ஒரே பதத்தையோ மொழியையோ பயன்படுத்த இயலாது. தேவன் கணக்கிட முடியாத தன்மை வாய்ந்தவர். மனிதனோ மற்ற உயிரினமோ கணக்கில் அடங்கும் தன்மை வாய்ந்தவை. ஒப்புவமை மூலமே இறையியலைப் பற்றி விவாதிக்க முடியும். ஒப்புவமைக் கொள்கையை வகுத்தவர் அரிஸ்டாட்டில். இப்படிப்பட்ட ‘உடன்படிக்கை‘ இல்லையென்றால்
நாம் என்றுமே தேவனை அறிய முடியாது. இயேசு தேவனை ‘எங்கள்
பிதாவே’ என்று அழைக்கக் கற்றுத் தந்தார்.


4.    தேவனைப் பற்றிய அனுபவம்

ஆன்மீகத் தன்மையும் ஆன்மீக அனுபவமும் நுணுக்கம் நிறைந்த காரியங்கள் ஆகும். இவற்றைப் பல இயல்பியல் கூறுகள் அறிய முற்படுகின்றன. சமய வரலாறு, சமயக் கூறுகள், சமய சமூகவியல், சமய மனோவியல், சமயத் தத்துவம் சமய விநோதவியல், சமய இறையில் போன்றவை இவற்றுள் அடங்கும்.

ஒருவர் பல விதமான சமய அனுபவங்களைப் பெற்றிருப்பார். உம் –
எரிகின்ற புதர் (ஆதி.3.2-6), மற்றும் சூரியனின் மகத்துவம் மற்றும் பிரகாச அனுபவம் (Transfiguration மத்தேயு 17:1-13).  தேவனை நாம் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள இயலாது. அதே நேரத்தில் நமது தினசரி உபயோகத்தில் உள்ள சொற்களாலும் விளக்க முடியாது. இறையியல் விந்தை நிறைந்த காரியத்தை இயல்பான மொழியில் விளக்குகிறது என்று யாரோ ஒருவர் கூறியுள்ளார்.


5.    உருவகமான சமய மொழி

இறைத் தன்மையை உருவகமாக விளக்க இரண்டு உதாரணங்கள் வழங்கப் பட்டிருக்கலாம்: இயேசு கிறிஸ்துவே கிறிஸ்தவத்தின் உச்சநிலை அடையாளம். இயேசுவில் தெய்வத் தன்மையும் மனிதத் தன்மையும் இணைந்து விநோத (உச்ச) நிலையில் ஐக்கியமாகின்றன. இயேசுவினிடத்தில் நாம் தேவனைக் காண்கிறோம். அவரை அனுபவிக்கிறோம். இயேசுவே தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் தொடர்பதிகாரி. என்னைக் கண்டவன் என் பிதாவைக் காண்கிறான் என்று இயேசு சொல்லியிருக்கிறார். இயேசு கிறிஸ்துவே தேவனின் உடன்படிக்கை. நற்கருணையின் போது கிறிஸ்தவ சமூகம் வெளிப்படுத்தப் பட்டு, அனுபவிக்கப் பட்டு, தியானிக்கவும் படுகிறது.
ஆனாலும் கிறிஸ்துவின் பிரசன்னம் சபையிலும் உலகிலும் ஏற்கனவே நடந்தேறிவிட்டது. நற்கருணைக்கு முன்பிருந்து கூட இது நிதரிசணமாகி விட்டது. நற்கருணை அந்த நிதரிசணத்திற்கு ஒரு புற அடையாளம் மாத்திரமே. தேவனின் வெளிப்பாடு அல்லது சுய ஈகை நமது சிந்தை, நியாயப்பாடு, உடல், மற்றும் புலச் சுவையின் மூலம் வெளிப்படுகிறது. இதனை உருவகப் படுத்தி தியானிக்கலாம். இயல்பு இறையியலும் கிறிஸ்தவ இறயியலும் உருவக தன்மையைப் பெற்றிருக்கிறது.

Sunday, March 7, 2010

AN INTRODUCTION TO THEOLOGY

(Notes by Bishop Batumalai)

A.    WHAT IS THEOLOGY

Theology is mainly concerned with God and religion.  There are different goals of theology  (eg. Asian or

Malaysian theology).

1.    The God–question

    Theology is generally understood as the discourse on God or God-talk.  God’s existence cannot be

taken for granted.  Does God exist?  Even if God exists, can we know anything about Him?  Can we

speak of God meaningfully?

The Existence of God:  On the existence of God there are generally three views: Atheism, Agnosticism and

Theism.
a)    Atheism is a stance that rejects the existence of God (eg. Karl Marx, Sigmund Freud).
b)    Agnostics simply say that they do not know whether God exists or not.  With or without God,

the world will go on.  Even some of the religious traditions are non-theistic (eg. Theravada Buddhism).
c)    Theism is conceived differently by different religions and philosophical systems.  Along with

Christianity, Judaism and Islam speak about personal God.  Some certain absolute philosophical systems

conceive an impersonal God.  St. Thomas Aquinas gave 5 proofs for the existence of God.  They are

cosmological arguments, drawn from the cosmology of the time.  However these proofs are abstract and

philosophical.  In principle, we can say that human person can come to the knowledge of God with the

light of reason.

2.    Can we speak of God?

The mystical tradition says no.  But the biblical tradition and the mainly Christian tradition affirm that

we can speak about God and we can have positive understanding of God.

a)    All creatures bear a certain resemblance of God, most especially man, created in the image and

likeness of God.  However God transcends all creatures.  Our human words always fall short of the

mystery of God.

    In other words, human persons can have some knowledge of God, but their knowledge of God is

limited. (Rom. 3:23).

3.    The knowledge of God as ANALOGICAL

    Analogical is contrasted with ‘univocal’ and ‘equivocal’.  Universal means that a particular

word or language is used with the same meaning.  For God and creatures the same term or same language

cannot be used with the same meaning because God belongs to the order of ‘infinite’ whereas the creatures

belong to the order of ‘finite’.  The whole theological enterprise is possible only with the role of analogy.  The

theory of analogy was developed by Aristotle.  If there is no such ‘correspondence’ between God and

humans, we cannot know God.  Jesus taught us to call God ‘our Father’.

4.    God – Experience

    The reality of religion and religious experience is a very complex one, which has been the object

of study by various sciences such as: history of religion, anthropology of religion, sociology of religion,

psychology of religion, phenomenology of religion, philosophy of religion, psychology of religion and theology

of religion.

One may have a variety of religious experience: eg. Burning bush (Ex. 3: 2-6, the experience of the glory and

brightness of the Sun (eg.  Transfiguration Mt. 17: 1-13).  God cannot be fully understood and God–

experience cannot be articulated in ordinary day to day language.  Some one said:  Theology uses ordinary

language in an extraordinary way.

5.    Religious Language as Symbolic Language

    Two examples of symbols may be given:  Jesus Christ is the supreme symbol of Christianity.  In

Jesus the divine and the human met together and united in the supreme way.  In Jesus we meet God,

experience God and he is the medium of God’s self-communication.  Jesus said, if you have seen me you

have seen the Father.  Jesus Christ is the sacrament of God.  In the Eucharist the Christian community is

expressed, and experienced and mediated by the Eucharist.  But Christ’s presence in the Church and in the

world is already there; it is a reality, even prior to the Eucharist.  The Eucharist is the symbol of this

presence.  God’s revelation or self-gift reaches us only through our mind, reason, body and sense perception.

This may be mediated through symbols.  Both natural theology and Christian theology has symbolic

function.


B.    VARIOUS DEFINITIONS OF CHRISTIAN THEOLOGY

God fully revealed his plan by sending us His beloved son, our Lord Jesus Christ and the Holy Spirit.

1.    Theologia:  The term ‘theology’ derives from the Greek words, theos (God) and logos (word,

discourse, science) which literally means ‘discourse on God’, ‘science of God’, ‘God-talk’.

2.    Faith seeking Understanding:  St. Anselm defined theology as fides quaerens intellectum, ‘faith

seeking understanding’.  Theology is a search to understand God’s Words and actions revealed in human

history for the salvation of humankind.


Anselm would also say: I believe in order to understand.  Faith alone can lead to real understand; God’s

Word alone can be the ultimate answer.  Fideism accepts everything revealed by God without any attempt

to scrutinize it by reason.  Rationalism rejects everything that is not clearly understood by reason.  Since

God’s word is truth (John 17:17) the human search for truth-philosophy, can help to understand God’s

Word better.

One is called to understand and explain in the best possible way.  Every new generation has to struggle

and give an account of their faith in their own times, ‘an account we must give ourselves and others of the

truth of our hope (1 Peter 3:15).  No one can ever resolve completely the tension between faith and reason,

between theology and the mystery (eg. Easter Church).  This polarity is healthy and fruitful, and is the

source of all theological creativity and newness.

3.    Western approach tended to be more rational, academic, abstract and philosophical, whereas

the Eastern approach was more Biblical, Patristic and Liturgical.  Theology is the understanding and

explanation of God’s Word and action, revealed in history, especially in Jesus Christ.  Liturgical experience

will be the unique source of theology.  All the Christian belief and doctrines have their origin in the liturgy

and prayers of the Church.  Creeds were primarily confession and proclamations of experience and liturgy.

Prayers and liturgies are the products of faith experience.  The East rejects a sterile liturgy lacking in faith

– experience.

4.    Theology as Faith – Reflection on Reality
The Protestant reformers related to this and proposed the sola scriptura (scripture alone).  Later, the

Enlightenment and rationalism dismissed all authorities, whether Bible or the Church, and theology

became once again pure philosophical and rational.

The task of theology was understood as identifying, analyzing and articulating this experience in order to

draw its consequences for the life of the community.  Political theology and Liberation theologies

emphasized the changing reality with special focus on the society rather than on the individual.  Theology

is discussed everything from the perspective of faith or under the light of faith.  Later ‘theology from above’

to complement ‘theology from below’.  Man must explain.

5.    Theology as Theological anthropology
‘Anthropocentricity’ and ‘theocentricity’ complement each other.  The object of theology is not God as such

but man as related to God (or God became Man).  What theology discusses is God’s plan of human

salvation as revealed by God.  Hence theology deals formally not with God, but human beings in relation

to God, their fundamental openness to God, about the mystery of God’s plan for human salvation (Hebrew

1:1).  Theology speaks more about humans than about God.  Hence theology can be rightly understood as

Theological Anthropology.  Christology have to be read and understood anthropologically (God became

Man).

6.    Theology as Critical Reflection on Christian Praxis
Gusavo Gutierrez defined “theology as a critical reflection on Christian praxis in the light of the Word (A

Theology of Liberation (1965) pp 6-15).  The Church is not to be centered upon itself, but upon the

Kingdom of God.  Christian faith is, there, not simply a set of truths to be understood and formulated by

theology, but it is the call for a praxis and commitment for the transformation of the world into the

Kingdom of God.  Theology is a critical reflection on Christian praxis.  ‘Liberation theology’ is not a special

branch of theology, but a new way of doing theology.

7.    Theology as Hermeneutics
The Church has the duty of scrutinizing the signs of the times and interpreting them in the light of the

Gospel.  This interpretation is the main task of theology.  Theology may be also defined as hermeneutics.

One need to study the bible, history (the past and the present) and the current situations to make reflections.

Theology is the interpretation of Christian faith in the context of contemporary existential realities and the

interpretation of contemporary realities in the lifht of the Word of God.  The content of Christian faith

needs continuous interpretation and re-interpretation, so that it may become understandable and relevant

for every new age.  Theology is therefore an ongoing, continuous process of hermeneutics or interpretation.

8.    Theology as Interpretation of the Christian Story
It began with the Christian story: the story of God’s entry into human history, the story of God becoming

man in Jesus Christ in order to save the whole of humankind from sin and death.

9.    A Working Definition of Theology
Christian theology is a systematic and critical interpretation on the meaning of human life and reality in

general from the perspective of the Revelation in Jesus Christ on the one hand, and reinterpretation of

Christian Faith on the other, in the light of the new experience and context of the changing realities of the

world, in and by the believing community.  Theology is a critical discipline in its prophetic character as it

challenges the present Christian faith and praxis to become what it ought to be and to constantly purify

and reform itself, and thus to unfold itself until the eschatological fulfillment.  Theological reflection and

interpretation deal with the ultimate meaning and mystery of human life and of reality, including the

human, the cosmic and the Divine, from the perspective of Christian revelation, as enshrined in the Bible

and the Christian tradition.  Theological interpretations have to face modern realities (eg. Science).  The

whole process of theologizing takes place within the Christian community.  Christian theology is not simply

produced by the creative minds of individual theologians independent of the Christian community or the

Church.  Theologians are called to be spokesman of the community even in their prophetic criticism.

C.    CREATIVE POLARITIES IN THEOLOGIZING

    Theological activity has several inherent tensions, conflicts, struggles and dialectics or polarities.

 It faces many issues, questions and dimension of theology.  Let us highlight a few concerns.

1.    Mystery and Intelligibility
Both faith and reason have their own roles in theology.  However, theology distances itself equally both

from Fideism and Rationalism, and keeps the middle way.  The starting point of theology is not rational

evidence, but faith-experience.  Theological understanding is a never–ending search and continuing process.

Faith alone can lead to real and fuller understanding, as faith alone can give the ultimate answers.  In

theological reflections, there will be always a tension and dialectics between faith and reason, mystery and

intellibility.  We can speak about God and the mystery of God’s plan.

2.    Identity and Change
    God’s Word, as spoken through the Prophets, as enshrined in the Scriptures, (eg. Exodus,

Covenant, Incarnation, Death & Resurrection of Jesus) reveal God’s plan of human salvation.  Our

understanding of God needs continuous reform and interpretation.  Christian theology thus involves a

creative tension between continuity and change.

3.    Committed and Critical
    Theology is therefore, a committed engagement.  It is not a mere abstract, speculative and

academic discipline, but a practical discipline that challenges and change our life.  A theologian has to

believe and live what he teaches.  Theologizing is a critical activity.

4.    Community and Individual Theologian
    Individual theologians share in the faith of the community, though they have their own

personal experience, vision and charisma.  All quest for theological understanding takes place in the

community.  The Christian community is, however, a pilgrim community, conditioned by its own historical

situation, and it needs continuous reform and renewal.

5.    One and Many, Transcendental and Historical
    In Christianity there exist, however, various traditions or denominations, such as, Catholic,

Orthodox, Protestant and Pentecostal.  Each of these traditions has its own theology (eg. Catechism of the

Catholic Church (1994).  Theologizing is thus a constant movement between the one and the many, the

universal and the particular.

6.    Universal and Contextual theology
    Thomas Aquinan was considered for centuries as theologia perennis, a perennial theology, for

the entire Catholic Church.  He made a new and radical theological synthesis using the philosophy of

Aristotle.  In fact, his theological thinking was not acceptable to many at that time.  His books were burned

by the Bishop of Paris soon after his death.  His theology was the product of his own time, conditioned by

the medieval socio – cultural realities and Aristotelian philosophical system.  No theology is perennial.  All

theologies are contextual, i.e. conditions by the historical, social and cultural content.

    We would like to mention some of the latest trends:
    a) Liberation Theology which attempts to theologize in the context of the socio-economic and

political realities of poverty, exploitation, and injustice.
    b)  Feminist Theology is theological reflection on the part of women in the context of their

marginalization and inequality.
    c)  Black Theology is along the same line.  This is a theological reflection on the part of black

people who are discriminated and segregated by white people with racial prejudice.
    d)  Dalit Theology is being developed in India to articulate the aspirations of the Dalits or the

outcast for freedom, justice, equality.
    e)  Similarly, ‘Tribal Theologies’ are emerging today from the context of tribal people.

D.    GOALS OF THEOLOGIZING

    The goal of theology is conceived as authentic human existence by the right understanding of the

human person in relation to God and to other humans and to the entire universe.  We would like to list the

different goals of theologizing.

1.    The origin and core of Christianity is the Christ-event and the Christ-experience.  In Jesus Christ

we saw the face of God.  This faith-experience is transmitted from generation to generation by the Church

through the mediation of Scriptures, tradition, worship, liturgy, prayers, doctrines, beliefs, discipline and

catechesis.  Theology’s primary task is, therefore, to awaken, strengthen and communicate the faith

experience.

2.    Theology also contains analyses, elaborates and systematizes the faith and thus helps to

understand and assimilate it better and better.  Theologizing is an on going and continuous process, which

leads to ever new understanding of faith.

3.    The Word of God or God’s revelation is always communicated by the human word.  The

scripture, God’s words were written by human.  It is the task of theology to sieve the human words in the

Bible and to discover within them and beyond them the real Word of God.

4.    Theology is both an interpretative and prophetic role.  It has to help the church in its process if

discernment as regards the practices of the Christian community.

5.    One of the primary roles of theology is the systematic exposition of the Christian faith.  Theology

shows the unity and coherence of faith by deeper analysis, by moving back to the centre.  The foundation of

the Christian faith is the “Mystery of Christ” and the salvation in Christ.

6.    The pastoral role of strengthening the faith and empowering Christian life is another important

goal of theology.  Theologians are to be believers, men and women of deep faith, and they should exercise

their role of theologizing with great responsibility.  All theologizing is to protect, safeguard, deepen and

strengthen the faith of ordinary Christian believers.  The ultimate role of faith is to transform the lives of

individual persons by responding to the divine call and awakening each person to the presence of the Divine

within and leading everyone thus to the real inner self in communion with God in Jesus Christ.

7.    The pastoral responsibility is to individual Christians, the Church and to the mission and

witness of the Church.  The Church lives by mission as fire exists by burning.  A Church is not oriented to

the mission of the Church of the Church or one that has no witnessing value, is not worth the name.  The

theology must clarify the very concept and practice of the mission for every new age.

8.    The goal of theologizing is not only the transformation of individual Christians and the

renewal or reform of the Church, but also the transformation of the whole world into the Kingdom of God.

Following Jesus, the Church must preach about the Kingdom of God:  Let thy Kingdom come.  The final

goal of theologizing is to enhance, promote and realize the Kingdom of God on this earth and beyond it.


E.    FOUNDATION OF THEOLOGY

The foundations of Christian theology are Faith and Revelation.  Christianity began with Abba experience

of Jesus Christ and the experience of the disciples of Jesus who found in Jesus their God and Saviour.

Faith and Revelation, though they are distinct, cannot be separated.  They are two sides of the same

process, and they are foundations of theology.

1.    FAITH:  The attitude of faith is a universal human phenomenon.  The transcendental object

or supreme value or ultimate meaning to which a person clings and which guides and inspires our whole

life and action, and to which we have absolute commitment, can be called ‘faith’.  Paul Tillich, the

famous Protestant theologian, in his book, DYNAMICS OF FAITH (1958) defines faith as ‘ultimate

concern’ the state of being ultimately concerned.

Abraham is called the ‘Father of faith’, ‘the father of all who believe (Rom.4:3).  ‘By faith, Abraham

obeyed when he was called to go out to a place which he was to rece3ive as an inheritance; and he went

out, not knowing where he was to go (Heb.11:8; Gen. 12:1-4).

Christian faith has its own specificity and uniqueness.  It is ‘faith in Jesus Christ’ that in him God has

fully manifested and spoken definitely.  In Jesus not only God revealed himself, but also in him God has

revealed what a human person and humanity is.  According to Christian faith Jesus Christ is ‘Word of

God-incarnate’.

Christian faith is the total response and commitment of the whole person to God as revealed in Jesus

Christ.  Beliefs are doctrines, which are the rational and cognitive dimensions and conceptual expressions of

the content of faith.  Faith is a personal relationship and commitment to God.  Secondly, with regard to

the content of faith and its understanding and expression there will be differences according to time, history,

culture and the though patterns.  Thirdly, faith itself is a perilous journey between faith and unfaith, belief

and unbelief in one’s own life.  Fourthly, if faith is a personal relationship and commitment, there is need

of passing from conventional faith to real faith.  Children receive faith from their parents and community,

and it is only gradually they personally appropriate and make it personal.  Many in Europe and in other

countries may not have personal faith.

Our Christian faith must be manifested in life, action, praxis and ethical life.  Love of God has to be

manifested in one’s behavior, not in what one says, but in what one does.  Theological task, according to

Liberation theology, does not merely understanding reality but CHANGING OR TRANSFORMING IT.

Jon Sobrino said “To know the truth is to do the truth; to know Jesus is to follow Jesus”.

Faith is a free gift of God.  It is never imposed upon anybody.  It is to be received as a human free act.  It

is a free response to God’s self-gift.  The analysis of faith will point to God’s self-revelation.

2.    REVELATION:  Faith and Revelation, though distinct and distinguishable, are inseparably

united.  They are two sides of the same event.  One cannot exist without the other.  The object of faith is

God.  Revelation is God’s self-communication to humans and faith is the response on the human life.

Revelation is to be received, perceived, grasped and responded to.  God in His goodness chose to reveal or give

himself to humankind.  God revealed himself and his plan of human salvation in history by calling

Abraham, by liberating Israel from Egypt and by promising to humankind a Saviour.  Jesus commissioned

his Apostles and disciples to proclaim and communicate this revelation.  God’s revelation is an utterly

gratuitous self-gift of God.  Jesus Christ is the fullness of God’s revelation.  There will be no further

revelation.

What type of challenges we face in our age of pluralism, relativity of history, cultures and religions.  Any

claim to monopoly of relation by Christianity will be to explain the relationship of God’s revelation in

Christ and in other religions.

Revelation is not our discovery but God’s self-disclosure of Himself.  Christian revelation is a personal

encounter with Jesus Christ, not simply some knowledge.

Revelation is thus a very complex reality and so is its concept.  It has various components, which are often

singled out and emphasized and thus various models of revelation are presented.
a) Revelation as doctrine is one model.
b) Another model conceives revelation as the presence within the believer as a personal encounter with God.

It is not a mere communication of some knowledge, but the presence of the living and life-giving God.
c)  A third model conceives revelation as experience. d)  Revelation as history is a fourth model.  It is an

event of history, a universal and public historical event that can be historically established by its analysis

and interpreted as an act of God in human history.


F.    SOURCES OF THEOLOGY

    Reformers, especially Luther and Calvin, proposed and defended the SOLO SCRIPTURA

principles.  What the Reformers meant was that the Bible, inspired by the Holy Spirit, contained

everything necessary for our salvation.

    There was the theory of ‘two sources’ of revelation: Scripture and Tradition.  Tradition (with

capital T) is the entire Gospel, which contains the foundational revelation and faith experience of the early

Christian community.  Hence to some tradition is more than the Scriptures and the sum total of the beliefs,

practices and worship of the community.  Its content is the self –communication of God, which is mediated

by all these means.
Tradition is thus handed down through various traditions (with small ‘t’).

    Revelation or Gospel, the Good News, is God’s gift of self-communication and His plan of

human salvation in Jesus Christ.  Christ commissioned the Apostles to impart to all people the ‘Gospel’.

Three Sources of Theology

a)    Sacred Scriptures
The Church holds that the Scriptures, both the O.T. and the N.T. are records of God’s revelation and of the

faith experience o the people of Israel and of the Apostolic Church.
    Theology is most powerfully strengthened and constantly rejuvenated by that word.  The

authority of the Scripture is derived ultimately from the authority of Jesus who is the definitive revelation of

God.  One of the essential tasks of theology is precisely this interpretation of the Scriptures in the light of the

central Christian faith and in the light of the contemporary human experience in the context of the realities

of today.

b)    Tradition and traditions
This faith-experience is expressed, reenacted and mediated through the Christian Tradition, or Apostolic

tradition.  Written Scriptures are one of the most important components of the one tradition.  There are

various other constitutive components and elements of the traditions, which we may call traditions (with

the small ‘t’).

c)    Reasons   To be edited by Bishop Batumalai
  

G.    RESOURCES OF THEOLOGY

1.    People and their Experience
One of the primary resources of theology is people and their experience.  God’s self-gift or self-communication

or revelation is directed to all people, irrespective of caste, creed, nationality (Acts 10:34-35).

2.    Cultural Resources: On the other hand, humans create culture, they are the artisan and author

of their own culture, by which they develop and refine their own talents and qualities and control their

surroundings and the world by their knowledge and labour.  Diversity of cultures is a human and

historical reality.  Each culture is unique, something to be understood from within, having its own values

meaning systems, symbols, its own inner logic and connections, so that cultures cannot be easily compared

or classified.
The relationship among faith, religion and culture is complex one.  God is present and active among all

peoples of all races, nationalities and culture.  Christian faith and the Gospel are clearly meant for all

peoples and cultures.  Finally, if God and His Spirit are present and active in all peoples and cultures,

Christian theology has to change its traditional method of mission and evangelization.

3.    Diverse Religion tradition
In recent times, the Christian approach to other religions has undergone a radical change.  In history of

Christianity’s encounter with other religions, we could identify 3 distinct stages.  In the first stage,

Christianity with its universal and absolute claims saw the other religions as a threat to its own existence,

survival and growth.  Secondly, Christianity began to look to other religions more closely and scientifically

and to accept human values and truths contained in them, though they were not considered on par with

Christianity.  The other religions were considered as human and natural, whereas Christianity was

considered as supernatural and divinely revealed, and thus the fulfillment of all other religions.

4.    The peoples (Movement and the Voice of the Marginalized)
The history of Israel in the O.T. is the story of a people’s movement (e.g. Exodus).  In the N.T. the Jesus’

Community or the Church was a people’s movement.  The Bible is thus a witness and a call to identify the

people’s movement today.
There are numerous people’s movements today, such as human rights movement, women’s movements,

peasants’ movements, Tribal people’s movement etc.

5.    The Cry of the Poor
In the socio-economic realm today the gulf between the rich and the poor is ever widening due to the

structures of injustice.  There are many reasons for this gap (eg. The Western development model,

globalization, market economy).  The Church and theology today, therefore, have to take an unambiguous

option for the poor, and to listen to their cry.
Liberation theologians today speak of the epistemological privilege of the poor.  God is present among the

poor.  God speaks today in a very special way through the cry of the poor, their struggles, aspirations,

visions and hopes, and theology should be specially attend to them along with the other historical sources of

Christian theology.

H.    THEOLOGIES IN THE BIBLE

          The Bible is divinely inspired.  God inspired the human and it w as written by chosen

people.  God acted in them.  God did not dictate to them.

    The Bible is a library, a collection of books and consequently of theologies.  For instance, in the

Hebrew Scriptures, (the O.T.), one can find a Yahwist Theology, and Elohist Theology, a Priestly

Theology, a Deuteronomic Theology and Wisdom Theologies, to name a few.

    In the N.T., it is not illogical to speak of a Mathean theology, a Marcan theology, a Lucan

theology and a Johannine theology.  God’s unique message is expressed in a multiple way for their various

needs.

I.    CONTEXTUAL THEOLOGIES
  
Contextual Theologies manifested a particular sensitivity to three areas:

a)    Context:  There was a growing awareness that context has a deep impact on theological

reflection.  In contexts where issues of oppression and conflict were a reality, social, economic and political

questions tended to engage the energies.

b)    Procedure:  Theological reflection tended to constellate in ‘school’ around theological luminaries

such as eg. Karl Barth, Karl Rahner and others.

c)    History:  While the perennial and enduring realities are not overlooked, special attention is

paid to the historical dimension.

    The three principal roots underpinning the new awareness which characterizes Contextual

Theologies, are: Gospel, Church and culture.


J.    INSTANCES OF CONTEXTUAL THEOLOGIES

a)    Continental and National Contextual Theologies
    Contextual Theologies can be continental (Asian theology, Latin American Theology, or Indian

Theology.

b)    The Theology of Secularisation:  D. Bonhoeffer highlights the thrust of this stance, posing query:

 How can we speak of God in ‘wordly terms’?

c)    The ‘Death of God’ Theology:  The concern is how can we talk about God in a contemporary

urbanized, industrialized and technological society.

d)    Black Theology:  This is from the Black Community in USA.

e)    Feminist Theology:  Feminist Theologies articulate the struggle of women who are facing

discrimination on the basis of their gender, and struggling to formulate the Christian experience in terms of

a God.

f)    Ecofeminism:  This attempt to link the twin oppression of women and the rest of nature.

Ecofeminism argues that the connections between the oppression of women and the rest of nature must be

recognized and acknowledged.

g)    Dalit Theology:  They are the socially and structurally oppressed class of India.  The Dalit

theology strives for the liberation of these oppressed from the false consciousness of pollution, and protest

against the social system that has created it and supports it.

h)    Minjung Theology from Korea:  They are the powerless and oppressed people.


Sources From: