அத்தியட்சாதீன நீள்விரி இறையியல் கல்வி
கோலாலம்பூர் – பரி.யாக்கோபின் ஆலயம், கிள்ளான் – பரி.பர்னபாவின் ஆலயம்
2010ல் நடைபெற்ற நீர்விரி இறையியல் பயிற்சியில் சுமார் 70 ஆங்கிலிக்கன்கள் பயிற்சி பெற்றனர்.
1. லே ரீடர்
2. லே பாஸ்டர்
3. அறிவார்ந்த சபையார்
போதிக்கப்பட்டுத் தரப்படும் பாடங்கள்?
1. பழைய ஏற்பாடு – ஓர் அறிமுகம்
2. புதிய ஏற்பாடு – ஓர் அறிமுகம்
3. கிறிஸ்தவ இறையியல் – ஓர் அறிமுகம்
4. பிற மார்க்கத்தின் அயலார்களை அறிந்து கொள்ளுதல் – ஓர் அறிமுகம்
5. சுவிசேஷம் பற்றிய ஓர் அறிமுகம்
6. நமது ஜீவியத்திற்காகவும் சாட்சிக்காகவும் பிற இன அயலாரை அறிந்து கொள்ளுதல்
இறுதியாக நடைபெற்ற பயிற்சியில் எந்தத் தரப்பினர் கலந்து கொண்டனர்?
1. லே ரீடர்
2. லே பாஸ்டர் / சுவிசேஷகர்
3. இல்லத்தரசிகள்
4. கல்லூரி மாணவர்கள்
5. பல்கலைக் கழக விரிவுரையாளர்
6. ஒரு நிறுவனத்தின் மேலாளர்
7. சில குருமார்கள்
8. ஒரு வர்த்தகர்
கால வரம்பு
ஆறு மாதக் காலக்கட்டத்தில் மாதத்தில் ஒரே ஒரு சனிக் கிழமை காலை 10.00 – மாலை 4.00 வரை சந்திப்பு நடைபெறும்.
கலந்து கொண்டதற்கான அங்கீகாரம்
கலந்து கொண்டதற்கான அத்தியட்சாதீனத்தின் சான்றிதழ்
பயிற்சிக்கான கட்டனம்
100 ரிங்கிட் மட்டும். தங்களைப் பதிந்து கொள்ளும்போது செலுத்த வேண்டும்.
முதல் சந்திப்பு – ஜனவரி 2011 காலை மணி 10.00
பரி.யாக்கோபின் ஆலயம், கோலாலம்பூர் – ஜனவரி 15
பரி.பர்னபாவின் ஆலயம், கிள்ளான் – ஜனவரி 29
தொடர்புக்கு
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ்.பத்துமலை (விரிவுரையாளர்)
திரு. சிம்சன் (019-2169147)
சங்கை ஜெஸ்விண்டர் சிங் (016-6367722)
சங்கை பிளமோன் (016-6253505)
பேராயர் டத்தோ டாக்டர எஸ்.பத்துலை, பிஎச்டி
ஒருங்கிணைப்பு விரிவுரையும்
26.06.2010
Thursday, September 2, 2010
ஏன் முழுநேர குருத்துவப் பயிற்சிக்கு ஒரே சிலரே முன்வருகின்றனர்?
1. தற்காலத்தில் வாலிபர்கள் முழுநேர குருத்துவப் பயிற்சிக்கு ஒரு சிலரே முன்வருவதாகக் காணப்படுகிறது.
2. 60களிலும் 70களிலும் போலல்லாமல் தற்போது அதிகமான வெளி வேலை வாய்ப்புகள் மலிந்து கிடக்கின்றன.
3. உண்மையில், முழுநேர குருமார்களாகத் தங்களை அர்ப்பணித்துக் கொள்வதற்கு முன்னுதாரணமாக வாழ்ந்து சபையாரை ஏவிவிடும் குருமார்களும் குறைந்து விட்டனர்.
4. எல்லா நிலையிலும் உலக சிந்தனையும் லௌகீக இன்பங்களும் மலிந்து விட்டன.
5. முழுநேரக் குருத்துவ விழிப்புணர்ச்சிக்காக எல்லா நிலையிலும் சபைகள் இதைப் பற்றி உபதேசிக்க வேண்டும். ஏனென்றால், (பவுலைப் போன்று) தேவ அழைப்புக்கு தியாகவுள்ளம் தேவைப்படுகிறது.
6. தங்கள் பிள்ளைகள் முழுநேரக் குருத்துவ பயிற்சியில் ஈடுபட, பெற்றோர்கள் ஆக்க்கரமான முறையில் செயல்பட வேண்டும். சாமுவேலின் பெற்றோர்களைப் போல், நாமும் பிள்ளைகளை அர்ப்பணிப்புக்கு வழிநடத்த வேண்டும்.
7. தகுதியான மாணவர்களை லிட்சிபீல்ட் போன்ற இடங்களுக்கு 6 மாதங்களாவது அனுப்பி வைப்பதைப் பற்றி அத்தியட்சாதீனம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்.
8. சபையில் பணியாற்றும் குருமார்களை, பீசிசி அதிகமாகக் குறைகாணாமல், அவர்களின் சிறப்பம்சங்களைப் பாராட்ட வேண்டும். வருடாந்திர குருமார் பாராட்டு விழா நடத்துவதைப் பற்றி சிந்தித்துப பார்க்கவும்.
9. எல்லா சபைகளும், சுவிசேஷ வட்டங்களும் அத்தியட்சாதீனமும் இறையியல் கல்லூரியும் நடத்தும் நீள்விரி இறையியல் பயிற்சியில் கலந்து கொள்ள தங்கள் சபையாரை ஈடுபடுத்த வேண்டும். இதன் மூலம் பயிற்சியில் ஈடுபடுகிறவர்கள் தன்னார்வ குருமார்களாக (LOM / NSM) பிற்காலத்தில் தங்களை ஒப்புவிக்க முடியும். இவ்வண்ணமாக அவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கையைப் பிறப்பிக்கலாம்.
10. கிளை அத்தியட்சாதீனங்கள், அத்தியட்சாதீனத்தில் இருந்தும் பிற ஊழிய நிலைகளில் இருந்தும் பேச்சாளர்களை வரவழைத்து, குருமார்களின் பற்றாக்குறையை விளக்கும் வகையில் உரை நிகழ்த்தலாம்.
11. தற்போது குருமார்களும் பிற ஊழியர்களும் பெறுகின்ற ஊதியத்தையும் பிற உதவிகளையும் விளக்கும் வகையில் கையேடுகள் வெளியிடலாம். சுமார் 40 ஆண்டுகளாக ஆங்கிலிக்கன் திருமண்டலத்தில் பணியாற்றிய காலத்தில், குருமார்களும் பிற முழுநேர ஊழியர்களும் படிப்படியாக ஆவியின் பிரகாரமாகவும் உலகப் பிரகாரமாகவும் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டுள்ளதைக் கண்டுள்ளேன்.
12. குருமார்களும் டீக்கன்மார்களும் தாங்கள் அடைந்த ஆனந்தத்தையும் நிறைவையும் சாட்சியாகப் பகர்ந்து வருகின்றனர்.
13. பேராயர் எங் மூன் ஹிங், சீடத்துவப் பயிற்சியைக் குறித்த தேவ கட்டளையின் தரிசணத்தைத் தெளிவாக புரிந்து கொள்வது, சபைகளைத் தனது திட்டத்தை நிறைவடையச் செய்யும், என்று கூறியுள்ளார்.
14. பெற்றோர்கள் பிள்ளைகள் வளர்ப்பதை ஒரு முக்கியக் கடமையாகக் கருத வேண்டும். நீதிமொழிகள் 22.6ல், பிள்ளையானவர் நடக்க வேண்டிய வழியிலே அவனை நடத்து; அவன் முதிர்வயதிலும் அதை விடாதிருப்பான், என்று கூறப்பட்டுள்ளது.
2. 60களிலும் 70களிலும் போலல்லாமல் தற்போது அதிகமான வெளி வேலை வாய்ப்புகள் மலிந்து கிடக்கின்றன.
3. உண்மையில், முழுநேர குருமார்களாகத் தங்களை அர்ப்பணித்துக் கொள்வதற்கு முன்னுதாரணமாக வாழ்ந்து சபையாரை ஏவிவிடும் குருமார்களும் குறைந்து விட்டனர்.
4. எல்லா நிலையிலும் உலக சிந்தனையும் லௌகீக இன்பங்களும் மலிந்து விட்டன.
5. முழுநேரக் குருத்துவ விழிப்புணர்ச்சிக்காக எல்லா நிலையிலும் சபைகள் இதைப் பற்றி உபதேசிக்க வேண்டும். ஏனென்றால், (பவுலைப் போன்று) தேவ அழைப்புக்கு தியாகவுள்ளம் தேவைப்படுகிறது.
6. தங்கள் பிள்ளைகள் முழுநேரக் குருத்துவ பயிற்சியில் ஈடுபட, பெற்றோர்கள் ஆக்க்கரமான முறையில் செயல்பட வேண்டும். சாமுவேலின் பெற்றோர்களைப் போல், நாமும் பிள்ளைகளை அர்ப்பணிப்புக்கு வழிநடத்த வேண்டும்.
7. தகுதியான மாணவர்களை லிட்சிபீல்ட் போன்ற இடங்களுக்கு 6 மாதங்களாவது அனுப்பி வைப்பதைப் பற்றி அத்தியட்சாதீனம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்.
8. சபையில் பணியாற்றும் குருமார்களை, பீசிசி அதிகமாகக் குறைகாணாமல், அவர்களின் சிறப்பம்சங்களைப் பாராட்ட வேண்டும். வருடாந்திர குருமார் பாராட்டு விழா நடத்துவதைப் பற்றி சிந்தித்துப பார்க்கவும்.
9. எல்லா சபைகளும், சுவிசேஷ வட்டங்களும் அத்தியட்சாதீனமும் இறையியல் கல்லூரியும் நடத்தும் நீள்விரி இறையியல் பயிற்சியில் கலந்து கொள்ள தங்கள் சபையாரை ஈடுபடுத்த வேண்டும். இதன் மூலம் பயிற்சியில் ஈடுபடுகிறவர்கள் தன்னார்வ குருமார்களாக (LOM / NSM) பிற்காலத்தில் தங்களை ஒப்புவிக்க முடியும். இவ்வண்ணமாக அவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கையைப் பிறப்பிக்கலாம்.
10. கிளை அத்தியட்சாதீனங்கள், அத்தியட்சாதீனத்தில் இருந்தும் பிற ஊழிய நிலைகளில் இருந்தும் பேச்சாளர்களை வரவழைத்து, குருமார்களின் பற்றாக்குறையை விளக்கும் வகையில் உரை நிகழ்த்தலாம்.
11. தற்போது குருமார்களும் பிற ஊழியர்களும் பெறுகின்ற ஊதியத்தையும் பிற உதவிகளையும் விளக்கும் வகையில் கையேடுகள் வெளியிடலாம். சுமார் 40 ஆண்டுகளாக ஆங்கிலிக்கன் திருமண்டலத்தில் பணியாற்றிய காலத்தில், குருமார்களும் பிற முழுநேர ஊழியர்களும் படிப்படியாக ஆவியின் பிரகாரமாகவும் உலகப் பிரகாரமாகவும் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டுள்ளதைக் கண்டுள்ளேன்.
12. குருமார்களும் டீக்கன்மார்களும் தாங்கள் அடைந்த ஆனந்தத்தையும் நிறைவையும் சாட்சியாகப் பகர்ந்து வருகின்றனர்.
13. பேராயர் எங் மூன் ஹிங், சீடத்துவப் பயிற்சியைக் குறித்த தேவ கட்டளையின் தரிசணத்தைத் தெளிவாக புரிந்து கொள்வது, சபைகளைத் தனது திட்டத்தை நிறைவடையச் செய்யும், என்று கூறியுள்ளார்.
14. பெற்றோர்கள் பிள்ளைகள் வளர்ப்பதை ஒரு முக்கியக் கடமையாகக் கருத வேண்டும். நீதிமொழிகள் 22.6ல், பிள்ளையானவர் நடக்க வேண்டிய வழியிலே அவனை நடத்து; அவன் முதிர்வயதிலும் அதை விடாதிருப்பான், என்று கூறப்பட்டுள்ளது.
Wednesday, July 14, 2010
இயேசு கிறிஸ்து எப்படி சாதாரன மனிதர்களை வல்லமை நிறைந்த சீடர்களாக மாற்றினார்?
Click here to download in PDF.
1. நமது தேவன் ஆக்கமும் ஆற்றலும் நிறைந்தவராய் உள்ளார்
a) தேவன் நம்மை சௌந்தரியத்தோடும் அற்புதத்தோடும் படைத்துள்ளார். (ஆதியாகமம்)
b) அவர் படைப்பின் ஆற்றலை தேவன் குறைத்து மதிப்பிடவில்லை.
c) ஓர் எளிய மற்றும் சாதாரன மீனவனை அவர் ஓர் அப்போஸ்தலனாக மாற்றினார்.
d) இஸ்ரவேலர்களின் விகாரமான 12 கோத்திரங்களில் தொடர்கிறது. அவர்கள் தேவனின் தரிசனத்தை நிறைவேற்ற அழைக்கப்பட்டிருந்தனர்.
e) அவர்கள் கலிலேயா எல்லையைக் கடந்து இந்தியாவிற்கும் பிர தேசங்களுக்கும் சுவிசேஷத்தைக் கொண்டு சென்றிருக்கிறார்கள்.
f) பயந்த சுபாவங் கொண்ட சீடர்கள் முதிர்ச்சியடைந்து மரிக்கவும் தயாராகினர்.
2. அவர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு முன் இயேசு ஜெபித்தார்.
a) தமது ஆவியை நம்முள் சுவாசித்து நம்மைப் படைத்தார். (நாம் அவர் சுவாசமாயிருக்கிறோம்).
b) அவர்களைத் தேவனிடத்தில் ஒப்புக் கொடுக்க சுமார் 10 மணி நேரம் ஜெபித்தார்.
c) நாம் வல்லமையோடு ஊழியம் செய்ய இடைவிடாத ஜெபம் அவசியம்.
d) அவருடைய பெலத்திலும் வல்லமையிலும் ஞானத்திலும் சார்ந்திராவிட்டால் நாம் வெற்றியை எட்டிப் பிடிக்க முடியாது.
e) இயேசுவின் ஆரம்ப கால சீடர்கள் யூத மார்க்கத்தாராய் இருந்தாலும், அந்த இனவாத எல்லையைக் கடக்குமளவும் இயேசு கிறிஸ்து மாற்றியமைத்தார்.
f) கல்விமான்களும் அப்போஸ்தலரானார்கள்.
3. இயேசு அவர்களுக்குப் பயிற்சியளித்தார் “தேவன் அழைத்தவர்களை அவர் ஆயத்தம் செய்தார்” (யாத்திராகமம் 2:1-10)
a) இயேசுவானவரின் பயிற்சி, ஒரு இறையியல் கல்லூரி வழங்கும் பயிற்சியில் இருந்து மாறுபட்டிருந்த்து.
b) அவர் ஒரு குடும்ப உறுப்பினராக அவர்களோடு வாசம் செய்தார். அவர் சுயமாகவே கண்கானித்து வந்தார். ஒரு சிலருக்கு பிரத்தியேக பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது (பேதுரு, யாக்கோபு, யோவான்).
c) அவருடைய ஊழிய பாணியை அவர்கள் கவனித்தார்கள் (உம். சுகப்படுத்துதல்).
d) இறையியல் பயிற்சியின் தொடக்க காலத்தில் (சிங்கப்பூர் திரித்துவ கல்லூரியின் முதலாம் ஆண்டில்) நாம் குருவானவருக்குத் துணையாக மட்டும் செயல்பட வேண்டும். குருவானவர் செய்கிற காரியத்தைக் கவனித்து அனுபவமாக கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அதே நேரத்தில் அவரோடு உரையாட வேண்டும்.
e) வெள்ளியும் பொன்னும் என்னிடத்திலில்லை, என்னிடத்திலுள்ளதை உனக்குத் தருகிறேன். (அப்போஸ்தலர் 3:6).
f) அவர்களெல்லாரும் பரிசுத்த ஆவியினாலே நிரப்பப்பட்டு, ஆவியானவர் தங்களுக்குத் தந்தருளின வரத்தின்படியே வெவ்வேறு பாஷைகளிலே பேசத் தொடங்கினார்கள். (அப்போஸ்தலர் 2:4). அப்போஸ்தலர்கள் 14 மொழிகளில் பேசினார்கள் (2.8) பலர் கலக்கமடைந்தனர். ஆயினும் அவர்கள் தங்கள் சொந்த ஜென்ம பாஷையில் அருளுரையைக் கேட்டனர். (அப்போஸ்தலர் 2.11).
4. அவர் அவர்களை வல்லமையினால் நிரப்பினார் (மலாக்காவின் மின்சார வாரியம், எங்களிடம் வல்லமை இருக்கிறது என்ற சுலோகத்தைக் கொண்டிருக்கிறது)
a) அவர் தமது ஞானத்தைத் தந்தார். ஞானம் ஆற்றல் நிறைந்தது. அவருடைய வார்த்தை சக்தி வாய்ந்த்து. பிற்காலத்தில், சீமோன் என்ற பேதுரு, எழுதப்படிக்கத் தெரியாதவனாய் இருந்தும் வல்லமை வாய்ந்த ஒரு நிருபத்தை எழுதினார்.
b) தேவன் அவர்களைப் பரிசுத்த ஆவியின் மூலம் வல்லமை வழங்கினார்.
c) பேதுரு, பெந்தெகொஸ்தே தொடங்கிய அன்று, தனது முதல் அருளுரையை மிகவும் வல்லமையோடு வழங்கினார்.
d) பேதுருவால் எப்படி 3,000 பேரை மதமாற்றம் செய்ய முடிந்தது?
e) அவர்கள் அச்செய்தியைக் கேட்டு, உள்ளத்தால் நொறுங்கிப் போனார்கள்.
f) “நாம் என்ன செய்வது?” அந்த அருளுரை அவர்களை மனந் திரும்பச் செய்த்து. (அப்.2.38). எங்கும் பதற்றம் காணப்பட்டதோடு, அப்போஸ்தலர்கள் பல அற்புதங்களையும் அடையாளங்களையும் செய்தனர். (அப்போஸ்தலர் 2:43)
g) அந்த 3,000 பேர் அற்புதமான முறையில் மதமாற்றப்பட் பிறகு, அனுதினமும் புதியவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்தது. (அப்போஸ்தல்ல் 2.47)
h) இயேசு கிறிஸ்து அவர்களுக்கு அதிகாரம் வழங்கினார்: அவருடைய அதிகாரத்தின் நிமித்தம் நாம் அவருக்கு சீடராகவும் அப்போஸ்தலராகவும் தெரிந்து கொள்ளப்பட்டோம்.
i) இயேசு எல்லா நேரத்திலும் அவர்களோடு வாசம் செய்தார் (நான் எல்லா நேரத்திலும் உங்களோடிருப்பேன் என்று அவர் ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கிறார்).
5. நீங்கள் தேவனின் பிரதிநிதிகளாய் இருக்கிறீர்கள் (அல்லது ஏரோது)
a) நீங்களே தேவனின் நிரூபம் (கடிதம்) (2 கொரிந்தியர் 3:1-3)
b) நீங்களே தேவனின் விரிவாக்கம்
c) உங்களைப் பலப்படுத்துகிற தேவன் எல்லாவற்றையும் சாதகமாக்குவார் (பிலிப்பியர் 4.17) தேவன் உங்கள் எல்லா தேவைகளையும் சந்திப்பாராக.
6. நடவடிக்கை
a) தேவனுடைய வார்த்தையை அனுதினமும் அறிமுகப்படுத்து. – அவை வல்லமை வாய்ந்தவை. இடைவிடாத பயிற்சியில் ஈடுபடு.
b) பல வித பழக்கவழக்கங்களை உடைய ஜனங்களோடு நட்பு பாராட்டுவது, ஓர் அஸ்திவாரமான பாலத்தை அமைக்கும்.
c) ஒரு குடும்பத்தைத் தத்தெடுத்துக் கொள் (அவர்களுக்காக ஜெபிக்கலாம். அவர்களோடு உறவாடலாம். அவர்களை உன்னுடைய இணை குடும்பமாக ஏற்றுக் கொள்ளலாம்)
d) சீடத்துவமும் அப்போஸ்தலத்துவமும் தேவனின் அழைப்பாகும். ஒரு வேளை நாம் செம்மையாகச் செயல்படுவதற்கு நீண்ட காலம் தேவைப்படலாம். நம்பிக்கையோடு பின்தொடர்ந்து, தேவ வசனத்தை வாசித்து தேவனடைய ஞானத்திற்கும் பயணத்திற்கும் ஜெபித்துக் கொள்.
பேராயர் பத்துமலை 18/07/2010 (CCM)
மொழிபெயர்ப்பு- வி.பி. ஜான்சன் விக்டர் (rawangjohnson@yahoo.com)
“ஒருவன் கிறிஸ்துவுக்குள்ளிருந்தால் புதுச்சிருஷ்டியாயிருக்கிறான்” 2 கொரிந்தியர் 5:17-20
1. நமது தேவன் ஆக்கமும் ஆற்றலும் நிறைந்தவராய் உள்ளார்
a) தேவன் நம்மை சௌந்தரியத்தோடும் அற்புதத்தோடும் படைத்துள்ளார். (ஆதியாகமம்)
b) அவர் படைப்பின் ஆற்றலை தேவன் குறைத்து மதிப்பிடவில்லை.
c) ஓர் எளிய மற்றும் சாதாரன மீனவனை அவர் ஓர் அப்போஸ்தலனாக மாற்றினார்.
d) இஸ்ரவேலர்களின் விகாரமான 12 கோத்திரங்களில் தொடர்கிறது. அவர்கள் தேவனின் தரிசனத்தை நிறைவேற்ற அழைக்கப்பட்டிருந்தனர்.
e) அவர்கள் கலிலேயா எல்லையைக் கடந்து இந்தியாவிற்கும் பிர தேசங்களுக்கும் சுவிசேஷத்தைக் கொண்டு சென்றிருக்கிறார்கள்.
f) பயந்த சுபாவங் கொண்ட சீடர்கள் முதிர்ச்சியடைந்து மரிக்கவும் தயாராகினர்.
2. அவர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு முன் இயேசு ஜெபித்தார்.
a) தமது ஆவியை நம்முள் சுவாசித்து நம்மைப் படைத்தார். (நாம் அவர் சுவாசமாயிருக்கிறோம்).
b) அவர்களைத் தேவனிடத்தில் ஒப்புக் கொடுக்க சுமார் 10 மணி நேரம் ஜெபித்தார்.
c) நாம் வல்லமையோடு ஊழியம் செய்ய இடைவிடாத ஜெபம் அவசியம்.
d) அவருடைய பெலத்திலும் வல்லமையிலும் ஞானத்திலும் சார்ந்திராவிட்டால் நாம் வெற்றியை எட்டிப் பிடிக்க முடியாது.
e) இயேசுவின் ஆரம்ப கால சீடர்கள் யூத மார்க்கத்தாராய் இருந்தாலும், அந்த இனவாத எல்லையைக் கடக்குமளவும் இயேசு கிறிஸ்து மாற்றியமைத்தார்.
f) கல்விமான்களும் அப்போஸ்தலரானார்கள்.
3. இயேசு அவர்களுக்குப் பயிற்சியளித்தார் “தேவன் அழைத்தவர்களை அவர் ஆயத்தம் செய்தார்” (யாத்திராகமம் 2:1-10)
a) இயேசுவானவரின் பயிற்சி, ஒரு இறையியல் கல்லூரி வழங்கும் பயிற்சியில் இருந்து மாறுபட்டிருந்த்து.
b) அவர் ஒரு குடும்ப உறுப்பினராக அவர்களோடு வாசம் செய்தார். அவர் சுயமாகவே கண்கானித்து வந்தார். ஒரு சிலருக்கு பிரத்தியேக பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது (பேதுரு, யாக்கோபு, யோவான்).
c) அவருடைய ஊழிய பாணியை அவர்கள் கவனித்தார்கள் (உம். சுகப்படுத்துதல்).
d) இறையியல் பயிற்சியின் தொடக்க காலத்தில் (சிங்கப்பூர் திரித்துவ கல்லூரியின் முதலாம் ஆண்டில்) நாம் குருவானவருக்குத் துணையாக மட்டும் செயல்பட வேண்டும். குருவானவர் செய்கிற காரியத்தைக் கவனித்து அனுபவமாக கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அதே நேரத்தில் அவரோடு உரையாட வேண்டும்.
e) வெள்ளியும் பொன்னும் என்னிடத்திலில்லை, என்னிடத்திலுள்ளதை உனக்குத் தருகிறேன். (அப்போஸ்தலர் 3:6).
f) அவர்களெல்லாரும் பரிசுத்த ஆவியினாலே நிரப்பப்பட்டு, ஆவியானவர் தங்களுக்குத் தந்தருளின வரத்தின்படியே வெவ்வேறு பாஷைகளிலே பேசத் தொடங்கினார்கள். (அப்போஸ்தலர் 2:4). அப்போஸ்தலர்கள் 14 மொழிகளில் பேசினார்கள் (2.8) பலர் கலக்கமடைந்தனர். ஆயினும் அவர்கள் தங்கள் சொந்த ஜென்ம பாஷையில் அருளுரையைக் கேட்டனர். (அப்போஸ்தலர் 2.11).
4. அவர் அவர்களை வல்லமையினால் நிரப்பினார் (மலாக்காவின் மின்சார வாரியம், எங்களிடம் வல்லமை இருக்கிறது என்ற சுலோகத்தைக் கொண்டிருக்கிறது)
a) அவர் தமது ஞானத்தைத் தந்தார். ஞானம் ஆற்றல் நிறைந்தது. அவருடைய வார்த்தை சக்தி வாய்ந்த்து. பிற்காலத்தில், சீமோன் என்ற பேதுரு, எழுதப்படிக்கத் தெரியாதவனாய் இருந்தும் வல்லமை வாய்ந்த ஒரு நிருபத்தை எழுதினார்.
b) தேவன் அவர்களைப் பரிசுத்த ஆவியின் மூலம் வல்லமை வழங்கினார்.
c) பேதுரு, பெந்தெகொஸ்தே தொடங்கிய அன்று, தனது முதல் அருளுரையை மிகவும் வல்லமையோடு வழங்கினார்.
d) பேதுருவால் எப்படி 3,000 பேரை மதமாற்றம் செய்ய முடிந்தது?
e) அவர்கள் அச்செய்தியைக் கேட்டு, உள்ளத்தால் நொறுங்கிப் போனார்கள்.
f) “நாம் என்ன செய்வது?” அந்த அருளுரை அவர்களை மனந் திரும்பச் செய்த்து. (அப்.2.38). எங்கும் பதற்றம் காணப்பட்டதோடு, அப்போஸ்தலர்கள் பல அற்புதங்களையும் அடையாளங்களையும் செய்தனர். (அப்போஸ்தலர் 2:43)
g) அந்த 3,000 பேர் அற்புதமான முறையில் மதமாற்றப்பட் பிறகு, அனுதினமும் புதியவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்தது. (அப்போஸ்தல்ல் 2.47)
h) இயேசு கிறிஸ்து அவர்களுக்கு அதிகாரம் வழங்கினார்: அவருடைய அதிகாரத்தின் நிமித்தம் நாம் அவருக்கு சீடராகவும் அப்போஸ்தலராகவும் தெரிந்து கொள்ளப்பட்டோம்.
i) இயேசு எல்லா நேரத்திலும் அவர்களோடு வாசம் செய்தார் (நான் எல்லா நேரத்திலும் உங்களோடிருப்பேன் என்று அவர் ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கிறார்).
5. நீங்கள் தேவனின் பிரதிநிதிகளாய் இருக்கிறீர்கள் (அல்லது ஏரோது)
a) நீங்களே தேவனின் நிரூபம் (கடிதம்) (2 கொரிந்தியர் 3:1-3)
b) நீங்களே தேவனின் விரிவாக்கம்
c) உங்களைப் பலப்படுத்துகிற தேவன் எல்லாவற்றையும் சாதகமாக்குவார் (பிலிப்பியர் 4.17) தேவன் உங்கள் எல்லா தேவைகளையும் சந்திப்பாராக.
6. நடவடிக்கை
a) தேவனுடைய வார்த்தையை அனுதினமும் அறிமுகப்படுத்து. – அவை வல்லமை வாய்ந்தவை. இடைவிடாத பயிற்சியில் ஈடுபடு.
b) பல வித பழக்கவழக்கங்களை உடைய ஜனங்களோடு நட்பு பாராட்டுவது, ஓர் அஸ்திவாரமான பாலத்தை அமைக்கும்.
c) ஒரு குடும்பத்தைத் தத்தெடுத்துக் கொள் (அவர்களுக்காக ஜெபிக்கலாம். அவர்களோடு உறவாடலாம். அவர்களை உன்னுடைய இணை குடும்பமாக ஏற்றுக் கொள்ளலாம்)
d) சீடத்துவமும் அப்போஸ்தலத்துவமும் தேவனின் அழைப்பாகும். ஒரு வேளை நாம் செம்மையாகச் செயல்படுவதற்கு நீண்ட காலம் தேவைப்படலாம். நம்பிக்கையோடு பின்தொடர்ந்து, தேவ வசனத்தை வாசித்து தேவனடைய ஞானத்திற்கும் பயணத்திற்கும் ஜெபித்துக் கொள்.
பேராயர் பத்துமலை 18/07/2010 (CCM)
மொழிபெயர்ப்பு- வி.பி. ஜான்சன் விக்டர் (rawangjohnson@yahoo.com)
Monday, July 12, 2010
ஆராதனையைப் பற்றிப் புரிந்து கொள்ளுதல்
– பேராயர் பத்துமலை (2010)
1. ஆராதனை என்றால் என்ன?
a) தேவனை பக்தி வினையத்தோடு வழிபடுதல்.
b) தேவனைக் கும்பிடுதல் (தானியேல்.2:46; 3:5), ஆதியாகம்ம் 24.26,26ஐக் காணவும்.
c) அது தேவனிடத்தில் நமது பயபக்தியை வெளிப்படுத்துவது ஆகும் (மாற்கு 5.6, அப்போஸ்தலர் 7.43)
d) தேவனிடத்தில் கீழ்ப்படிவதற்கு அது மிக உயரிய உழைப்பு ஆகும்.
e) நமது படைப்பாளராகய அவரைப் பிரியப்படுத்தும் செயல் ஆகும். நீ என் நேசத்துக்குரியவன் என்று சொல்ல வேண்டும். கெட்ட குமாரனாக அடையாளங் காணக் கூடாது.
f) அது தேவனுக்கு நறுமணமாய்க் காணப்படுகிறது (ஓசியா 14:6)
g) அனைவரும் தேவனைத் துதிக்க வேண்டும் (சங்கீதம் 150.6)
2. ஏன் ஆராதிக்க வேண்டும்?
a) படைக்கப்பட்டவர் படைத்தவரை ஆராதிப்பது கடமையாகும் (ஆதியாகம்ம் 22.5, யோபு 9.10)
b) இது தேவனைத் துதிக்கும் ஒரு செயல்படு
c) நமது இரட்சகராகிய தேவனை மதிப்பதும், பெருமைப்படுத்துவதும் ஆகும்
d) அவர் நமது தேவன். நாம் வேறு யாரையும் ஆராதிக்க்க் கூடாது. (உபாகம்ம் 6.15)
e) உண்மையான ஆராதனை தேவனை மேடையின் மையத்தில் வைக்கிறது. (சங்கீதம் 95.6)
3. எப்படி ஆராதிப்பது?
a) வார்த்தைகள், செயல்பள் (ஆதியாகம்ம் 26.46), பாடல், மௌனம், உள்ளத்தைச் சோதித்தல் ஆகியவற்றின் மூலம்
b) நாம் எங்கு வேண்டுமானாலும் ஆராதிக்கலாம். ஒரு பலிபீடத்தைக் கொண்டும் ஆராதிக்கலம். (2நாளாகம்ம் 7.10)
c) தேவனை சௌந்திரியத்தோடும் பரிசுத்த்த்தோடும் ஆராதிக்க வேண்டும் (சங்கீதம் 29.2) பொதுவான ஜெப நூலும் அமெரிக்க தகுதர வேதாகம்ம் (ஏஎஸ்பி) ஆகியவை இதற்கு உதவக்கூடும்.
d) அவர் முன் தலை வணங்கு (சங்கீதம் 95.6, மத்தேயு 4.9)
e) தேவ ஆவியானவரின் ஒத்தாசையோடு; (யோவான் 4:23-24)
f) உண்மையோடும் நேர்மையோடும் (ஓசியா 8:4-14); ஆமொஸ் 5:21-24
g) அவருடைய வார்த்தைகள் மூலம் (சுவிசேஷம்)
h) நமது தேவனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் மூலம் (வெளி 22:8; சங்:1.00:1"2, பாடல்கள் மூலம் (சங்கீதம் 98:1, சங்கீதம்96:1-3)
4. ஆங்கிலிக்கன் ஆராதனையின் மூலம் நாம் என்ன கற்றுக்கொள்கிறோம்?
a) பரிசுத்த்த்தின் சௌந்தரியத்தைப் புரிந்து கொள்ளுதல் முறைமை, நல்ல சுவை, சுய கட்டுப்பாடு ஆகியவை அதில் அடங்கலாம்.; அல்லது சங்கீத்த்தையும் பாடலாம்.
b) ஆங்கிலிக்கன் சித்தாந்த்த்தின் நோக்கமானது, கிறிஸ்துவின் சாயலில் பரிசுத்தத்தை தனி மனிதர்களுக்கும் சமுதாயத்திற்கும் ஊட்டுவதாகும். ஆங்கிலிக்கன் சித்தாந்தத்தின் ஜீவ நாடி பிரித்து ஆள முடியாதவை.
c) ஃபோர்ட்டும் ஹர்டியும்: தங்கள் வாழ்வில் முதல் இலக்கை தேவனை வணங்குவதும் தங்களை அர்ப்பணிப்பதிலும் ஈடுபடுகிற ஆத்துமாக்கள் மூலம்தான் புதுபிக்கும் தொடங்குகிறது, என்று எழுதியுள்ளனர். இதில் ஈடுபடாத யாவரும் அந்த அனுபவத்தை இழந்து விடுகிறார்கள். (ஏ.பார்ட்டியட், ப.170)
d) ஆங்கிலிக்கன் முக்காலியில் உட்கார்ந்திருக்கிறது – சுசிஷேசம், சாக்கிரமந்து மற்றும் ஆராதனை (உம்- காலை, மாலை. ஜெபமும் பரி.நற்கருணை ஆராதனையும்)
e) இறையியல் அடிப்படையில் ஆராதிக்கும் செயல் ஆகும் (லெக்சோராண்டி, இயக்ஸ் கிரெடெண்டி) ஒருவர் ஆராதிப்பதைப் பார்க்கும் மற்றவர் ஆராதிக்கத் தொடங்குகிறார். இது ஒரு சங்கிலித் தொடர் போல் வளரும்.
f) ஆங்கிலிக்கன் ஆராதனையை உயர்த்திக் காட்டுவதில் ஒன்று வாத்தியக் கருவி பாரம்பரியம் ஆகும்.
g) தேவனுக்குக் கீழ் ஒரு நல்ல சமூகத்தை உருவாக்குவதுதான் ஆங்கிலிக்கன் ஆராதனை.
h) ஆங்கிலிக்கன் சமூகத்தின் சுவிசேஷப் பணிக்காக முக்கியமாக திகழும் 5 காரியங்கள்
a) பரலோக ராஜ்யத்தைப் பற்றிய நற்செய்திய பறைசாற்றும் கடமை
b) உபதேசிப்பது;
c) ஞானஸ்நானம் கொடுப்பது;
d) புதிய விசுவாசிளுக்கு ஆன்ம பெலன் கொடுப்பது. அவர்களுக்குப் பின்வரும் காரியங்கள் செய்யப்படுகிறது; e) மனித தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் வகையில் கனிவாக உபசரிப்பது (ப.28, ஏலன் பெர்டியட்) மேலும் அதிகமான ஆத்துமாக்களை மதமாற்றி சமுதாயத்தின் புனித்த்தைப் பேணுதல். (மேல் விபரங்களுக்கு எலன் பார்ட்டியெ, ஒரு வாஞ்சிக்கும் சமநிலை, ஆங்கிலிக்கன் பாரம்பரியம், டிஎல்டி, லண்டன் 207)
முடிவுரை: வேதாகமும் ஜெப புத்தகமும் நாம் தேவனை ஆராதிப்பதற்கும் இயேசு கிறிஸ்துவைப் பறை சாற்றுவதற்கும் உதவுகிறது. இது நமது அயலாருக்குக் கனிவான சேவையை வழங்க வழியைத் திறந்து விடுகிறது. தேவனை ஆராதிப்பதற்குப் பல வழிகள் உள்ளன. ஆனால் ஒரே தேவனை மட்டும்தான் ஆராதிக்க வேண்டும் (யாத்திராகம்ம் 20.3)
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ். பத்துமலை, பிஎச்டி
மொழிபெயர்ப்பு – வி.பி.ஜான்சன் விக்டர்
புகழ் பாடுவதற்கான (ஸ்தோத்திர) இறையியல்
1. ஆராதனை என்றால் என்ன?
a) தேவனை பக்தி வினையத்தோடு வழிபடுதல்.
b) தேவனைக் கும்பிடுதல் (தானியேல்.2:46; 3:5), ஆதியாகம்ம் 24.26,26ஐக் காணவும்.
c) அது தேவனிடத்தில் நமது பயபக்தியை வெளிப்படுத்துவது ஆகும் (மாற்கு 5.6, அப்போஸ்தலர் 7.43)
d) தேவனிடத்தில் கீழ்ப்படிவதற்கு அது மிக உயரிய உழைப்பு ஆகும்.
e) நமது படைப்பாளராகய அவரைப் பிரியப்படுத்தும் செயல் ஆகும். நீ என் நேசத்துக்குரியவன் என்று சொல்ல வேண்டும். கெட்ட குமாரனாக அடையாளங் காணக் கூடாது.
f) அது தேவனுக்கு நறுமணமாய்க் காணப்படுகிறது (ஓசியா 14:6)
g) அனைவரும் தேவனைத் துதிக்க வேண்டும் (சங்கீதம் 150.6)
2. ஏன் ஆராதிக்க வேண்டும்?
a) படைக்கப்பட்டவர் படைத்தவரை ஆராதிப்பது கடமையாகும் (ஆதியாகம்ம் 22.5, யோபு 9.10)
b) இது தேவனைத் துதிக்கும் ஒரு செயல்படு
c) நமது இரட்சகராகிய தேவனை மதிப்பதும், பெருமைப்படுத்துவதும் ஆகும்
d) அவர் நமது தேவன். நாம் வேறு யாரையும் ஆராதிக்க்க் கூடாது. (உபாகம்ம் 6.15)
e) உண்மையான ஆராதனை தேவனை மேடையின் மையத்தில் வைக்கிறது. (சங்கீதம் 95.6)
3. எப்படி ஆராதிப்பது?
a) வார்த்தைகள், செயல்பள் (ஆதியாகம்ம் 26.46), பாடல், மௌனம், உள்ளத்தைச் சோதித்தல் ஆகியவற்றின் மூலம்
b) நாம் எங்கு வேண்டுமானாலும் ஆராதிக்கலாம். ஒரு பலிபீடத்தைக் கொண்டும் ஆராதிக்கலம். (2நாளாகம்ம் 7.10)
c) தேவனை சௌந்திரியத்தோடும் பரிசுத்த்த்தோடும் ஆராதிக்க வேண்டும் (சங்கீதம் 29.2) பொதுவான ஜெப நூலும் அமெரிக்க தகுதர வேதாகம்ம் (ஏஎஸ்பி) ஆகியவை இதற்கு உதவக்கூடும்.
d) அவர் முன் தலை வணங்கு (சங்கீதம் 95.6, மத்தேயு 4.9)
e) தேவ ஆவியானவரின் ஒத்தாசையோடு; (யோவான் 4:23-24)
f) உண்மையோடும் நேர்மையோடும் (ஓசியா 8:4-14); ஆமொஸ் 5:21-24
g) அவருடைய வார்த்தைகள் மூலம் (சுவிசேஷம்)
h) நமது தேவனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் மூலம் (வெளி 22:8; சங்:1.00:1"2, பாடல்கள் மூலம் (சங்கீதம் 98:1, சங்கீதம்96:1-3)
4. ஆங்கிலிக்கன் ஆராதனையின் மூலம் நாம் என்ன கற்றுக்கொள்கிறோம்?
a) பரிசுத்த்த்தின் சௌந்தரியத்தைப் புரிந்து கொள்ளுதல் முறைமை, நல்ல சுவை, சுய கட்டுப்பாடு ஆகியவை அதில் அடங்கலாம்.; அல்லது சங்கீத்த்தையும் பாடலாம்.
b) ஆங்கிலிக்கன் சித்தாந்த்த்தின் நோக்கமானது, கிறிஸ்துவின் சாயலில் பரிசுத்தத்தை தனி மனிதர்களுக்கும் சமுதாயத்திற்கும் ஊட்டுவதாகும். ஆங்கிலிக்கன் சித்தாந்தத்தின் ஜீவ நாடி பிரித்து ஆள முடியாதவை.
c) ஃபோர்ட்டும் ஹர்டியும்: தங்கள் வாழ்வில் முதல் இலக்கை தேவனை வணங்குவதும் தங்களை அர்ப்பணிப்பதிலும் ஈடுபடுகிற ஆத்துமாக்கள் மூலம்தான் புதுபிக்கும் தொடங்குகிறது, என்று எழுதியுள்ளனர். இதில் ஈடுபடாத யாவரும் அந்த அனுபவத்தை இழந்து விடுகிறார்கள். (ஏ.பார்ட்டியட், ப.170)
d) ஆங்கிலிக்கன் முக்காலியில் உட்கார்ந்திருக்கிறது – சுசிஷேசம், சாக்கிரமந்து மற்றும் ஆராதனை (உம்- காலை, மாலை. ஜெபமும் பரி.நற்கருணை ஆராதனையும்)
e) இறையியல் அடிப்படையில் ஆராதிக்கும் செயல் ஆகும் (லெக்சோராண்டி, இயக்ஸ் கிரெடெண்டி) ஒருவர் ஆராதிப்பதைப் பார்க்கும் மற்றவர் ஆராதிக்கத் தொடங்குகிறார். இது ஒரு சங்கிலித் தொடர் போல் வளரும்.
f) ஆங்கிலிக்கன் ஆராதனையை உயர்த்திக் காட்டுவதில் ஒன்று வாத்தியக் கருவி பாரம்பரியம் ஆகும்.
g) தேவனுக்குக் கீழ் ஒரு நல்ல சமூகத்தை உருவாக்குவதுதான் ஆங்கிலிக்கன் ஆராதனை.
h) ஆங்கிலிக்கன் சமூகத்தின் சுவிசேஷப் பணிக்காக முக்கியமாக திகழும் 5 காரியங்கள்
a) பரலோக ராஜ்யத்தைப் பற்றிய நற்செய்திய பறைசாற்றும் கடமை
b) உபதேசிப்பது;
c) ஞானஸ்நானம் கொடுப்பது;
d) புதிய விசுவாசிளுக்கு ஆன்ம பெலன் கொடுப்பது. அவர்களுக்குப் பின்வரும் காரியங்கள் செய்யப்படுகிறது; e) மனித தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் வகையில் கனிவாக உபசரிப்பது (ப.28, ஏலன் பெர்டியட்) மேலும் அதிகமான ஆத்துமாக்களை மதமாற்றி சமுதாயத்தின் புனித்த்தைப் பேணுதல். (மேல் விபரங்களுக்கு எலன் பார்ட்டியெ, ஒரு வாஞ்சிக்கும் சமநிலை, ஆங்கிலிக்கன் பாரம்பரியம், டிஎல்டி, லண்டன் 207)
முடிவுரை: வேதாகமும் ஜெப புத்தகமும் நாம் தேவனை ஆராதிப்பதற்கும் இயேசு கிறிஸ்துவைப் பறை சாற்றுவதற்கும் உதவுகிறது. இது நமது அயலாருக்குக் கனிவான சேவையை வழங்க வழியைத் திறந்து விடுகிறது. தேவனை ஆராதிப்பதற்குப் பல வழிகள் உள்ளன. ஆனால் ஒரே தேவனை மட்டும்தான் ஆராதிக்க வேண்டும் (யாத்திராகம்ம் 20.3)
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ். பத்துமலை, பிஎச்டி
மொழிபெயர்ப்பு – வி.பி.ஜான்சன் விக்டர்
கிறிஸ்தவ இல்லங்கள் அருட்பணி மையமாகச் செயல்படுதல்
அத்தியட்சாதீன நீள்விரி இறையியல் கல்வி (TEE) 2010
Click here to download in PDF
தேவன் நமக்குள்ளே வாசம் பண்ண வந்தார் (யோவான் 1.14), நாம் தேவனின் பரிசுத்தமுள்ள குடும்பமாக இருக்கிறோம்.
அருட்பணிக்காக இல்லங்களை மாற்றியமைத்தல்
1. முன்னுரை
1.1. இல்லமானது தேவன் நம்மைப் பேணி வளர்த்து, தேவனுக்காக கனி தருவதாய் இருக்கிறது (சங்கீதம் 127.1,2???)
1.2. கர்த்தர் வீட்டைக் கட்டாராகில், அதைக் கட்டுகிறவர்களின் பிரயாசம் விருதா. (சங்கீதம் 127.1,2)
1.3. அது மரியாள், யோசேப்பின் இல்லம் போல ஆன்மீக இல்லமாக இருக்க வேண்டும்.
1.4. இவ்வுலகில் நாம் மிகப் பெரிய அருட்பணி மேற்கொள்ள தேவன் நம்மோடு வாசம் செய்ய தேர்ந்தெடுத்துள்ளார். (1யோவான் 4.12)
1.5. மரியாள், மார்த்தாள், லாசரு தங்கள் இல்லத்தை இயேசு வாசம் செய்ய திறந்து விட்டனர். (லூக்கா 10.38)
1.6. சகரியா வீட்டுக்குள் பிரவேசிக்க இயேசு வாஞ்சையாய் இருந்தார். (லூக்.19)
1.7. 31ஆயிரம் உறுப்பினர்களைக் கொண்ட நமது அத்தியட்சாதீனத்தில் 10ஆயிரம் இல்லங்கள் திறக்கப்படலாம். பிறரிடம் சுவிசேஷம் சென்றடைய இது வல்லமை வாய்ந்த கூடமாக மாறும்.
2. கிறிஸ்தவ இல்லங்களில் நாம் தகுதி வாய்ந்தவர்களாக மாற நாம் எப்படி பயிற்சி பெறலாம்?
2.1. ஓர் அன்பார்ந்த குடும்பம் முதலில் தேவனையும் பின்னர் மற்றவர்களையும் நேசிக்கிறது. நாம் அதைச் செய்தால் இவ்வுலகு மாற்றத்தைக் காணும். இது என்ன சிலாக்கியம்!...
2.2. நாம் பிறர் நலனில் அக்கறை கொண்டால், இவ்வுலக நலனிலும் அக்கறை கொள்கிறோம்.
2.3. நாம் இடையர்களாய் இருக்கிறோம். ஒருவரை ஒருவர் கனம் பண்ணுகிறோம். காயினைப் போல் அல்ல. (ஆதியாகம்ம் 4)
2.4. நாம் பாவிகளாய் இருந்தாலும், தேவன் நம்மை நேசிக்கிறார் (யோவான் 3.16)
2.5. சாட்சி பகரும் குடும்பம் இல்லத்திலும் சபையிலும் குடும்பமாக ஆராதிக்க வேண்டும்.
2.6. நாம் தேவனின் வார்த்தையை தினமும் அறிய வேண்டும். இதன் மூலம் நாம் தேவனால் செப்பனிடப்படுகிறோம்.
2.7. நாம் பிறர் நலனுக்காக நேரத்தை ஒதுக்க வேண்டும். இது பிறர் தேவைக்காகப் பயணம் செல்ல உதவும்.
2.8. நாம் உண்மையோடு ஜெபிக்க வேண்டும். எப்போதும், இடைவிடாமல் அதி சீக்கிரத்தில் ஓர் இல்லத்திற்காக ஜெபிக்க வேண்டும். இது தேவனின் வல்லமை வாய்ந்த வெகுமதியாக இருக்கிறது.
3. குடும்ப சுவிசேஷ நடவடிக்கைகளை எப்படி மேற்கொள்ளலாம்?
3.1. ஒவ்வொருவரும் ஜெபித்து வணங்குவதை உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும். பேராயருக்காகவும், குருமார்களுக்காகவும், சபை மூப்பர்களுக்காகவும் ஜெபிக்கவும்.
3.2. சுவிசேஷக் கதைகளைப் பிள்ளைகளுக்கு வாசித்துக் காட்டுங்கள். (உம் – பவுல், பர்னபா, பிரான்சிஸ் சேவியர்)
3.3. அத்தியட்சாதீன சுவிசேஷ காணிக்கைப் பெட்டிகளைப் பயன்படுத்தவும். (உம் – RM30,000 x 10 x 12)
3.4. கிறிஸ்துவோடு சிநேகிதம் பாராட்டுங்கள். நம்மை நண்பர்களாக்க அவர் அழைக்கிறார். அதன் மூலம் அநேகர் நண்பர்களாகிறார்கள். அவரை அனைவருக்காகவும் மரித்தார். உன்னுடைய சுயநலத்திற்காக அவரைத் துக்கப்படுத்தாதிருப்பாயாக. நாம் நியாயந் தீர்க்கப்படுவோம்.
3.5. உங்கள் நண்பர்களை சிநேகிதத்திற்காகவும் ஆன்மீகத்திற்காகவும் இல்லத்திற்கு அழையுங்கள். பிற சபையாரோடு சேர்ந்து செய்வதன் மூலம் இதனை ஆக்கப்பூர்வமான ஐக்கியமாக்கலாம்.
3.6. பிள்ளைகளை ஆன்மீகத்திலும், சமூக உறவிலும், சரீரத்திலும், அறிவிலும் தேவ பக்தியில் வளர்க்கவும். அவர்களுக்கு தேவ பயம் உண்டாயிருக்கட்டும். (லூக்கா 2.52)
3.7. முன்மாதிரியாக வாழும் பிறரை உதாரணம் காட்டி பிற குடும்ப உறவுகளைப் பின்பற்ற செய்யுங்கள்.
3.8. ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவக் குடும்பமும் கிறிஸ்தவரல்லாத ஒரு குடும்பத்தைத் த்ததெடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இது தேசத்திற்கும் தேவ சுவிஷேத்திற்கும் நல்லதாய் உள்ளது.
3.9. குடும்ப சுவிசேஷம் நமது கிறிஸ்தவ பராபத்தியமாக திகழ்கிறது. அதை ஆசீர்வதிக்க தேவனிடத்தில் கேட்டுக் கொள்ளுங்கள். தேவனிடத்தில் ஜெபியுங்கள்.
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ். பத்துமலை, பிஎச்டி
மொழிபெயர்ப்பு – வி.பி.ஜான்சன் விக்டர்
Click here to download in PDF
தேவன் நமக்குள்ளே வாசம் பண்ண வந்தார் (யோவான் 1.14), நாம் தேவனின் பரிசுத்தமுள்ள குடும்பமாக இருக்கிறோம்.
அருட்பணிக்காக இல்லங்களை மாற்றியமைத்தல்
1. முன்னுரை
1.1. இல்லமானது தேவன் நம்மைப் பேணி வளர்த்து, தேவனுக்காக கனி தருவதாய் இருக்கிறது (சங்கீதம் 127.1,2???)
1.2. கர்த்தர் வீட்டைக் கட்டாராகில், அதைக் கட்டுகிறவர்களின் பிரயாசம் விருதா. (சங்கீதம் 127.1,2)
1.3. அது மரியாள், யோசேப்பின் இல்லம் போல ஆன்மீக இல்லமாக இருக்க வேண்டும்.
1.4. இவ்வுலகில் நாம் மிகப் பெரிய அருட்பணி மேற்கொள்ள தேவன் நம்மோடு வாசம் செய்ய தேர்ந்தெடுத்துள்ளார். (1யோவான் 4.12)
1.5. மரியாள், மார்த்தாள், லாசரு தங்கள் இல்லத்தை இயேசு வாசம் செய்ய திறந்து விட்டனர். (லூக்கா 10.38)
1.6. சகரியா வீட்டுக்குள் பிரவேசிக்க இயேசு வாஞ்சையாய் இருந்தார். (லூக்.19)
1.7. 31ஆயிரம் உறுப்பினர்களைக் கொண்ட நமது அத்தியட்சாதீனத்தில் 10ஆயிரம் இல்லங்கள் திறக்கப்படலாம். பிறரிடம் சுவிசேஷம் சென்றடைய இது வல்லமை வாய்ந்த கூடமாக மாறும்.
2. கிறிஸ்தவ இல்லங்களில் நாம் தகுதி வாய்ந்தவர்களாக மாற நாம் எப்படி பயிற்சி பெறலாம்?
2.1. ஓர் அன்பார்ந்த குடும்பம் முதலில் தேவனையும் பின்னர் மற்றவர்களையும் நேசிக்கிறது. நாம் அதைச் செய்தால் இவ்வுலகு மாற்றத்தைக் காணும். இது என்ன சிலாக்கியம்!...
2.2. நாம் பிறர் நலனில் அக்கறை கொண்டால், இவ்வுலக நலனிலும் அக்கறை கொள்கிறோம்.
2.3. நாம் இடையர்களாய் இருக்கிறோம். ஒருவரை ஒருவர் கனம் பண்ணுகிறோம். காயினைப் போல் அல்ல. (ஆதியாகம்ம் 4)
2.4. நாம் பாவிகளாய் இருந்தாலும், தேவன் நம்மை நேசிக்கிறார் (யோவான் 3.16)
2.5. சாட்சி பகரும் குடும்பம் இல்லத்திலும் சபையிலும் குடும்பமாக ஆராதிக்க வேண்டும்.
2.6. நாம் தேவனின் வார்த்தையை தினமும் அறிய வேண்டும். இதன் மூலம் நாம் தேவனால் செப்பனிடப்படுகிறோம்.
2.7. நாம் பிறர் நலனுக்காக நேரத்தை ஒதுக்க வேண்டும். இது பிறர் தேவைக்காகப் பயணம் செல்ல உதவும்.
2.8. நாம் உண்மையோடு ஜெபிக்க வேண்டும். எப்போதும், இடைவிடாமல் அதி சீக்கிரத்தில் ஓர் இல்லத்திற்காக ஜெபிக்க வேண்டும். இது தேவனின் வல்லமை வாய்ந்த வெகுமதியாக இருக்கிறது.
3. குடும்ப சுவிசேஷ நடவடிக்கைகளை எப்படி மேற்கொள்ளலாம்?
3.1. ஒவ்வொருவரும் ஜெபித்து வணங்குவதை உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும். பேராயருக்காகவும், குருமார்களுக்காகவும், சபை மூப்பர்களுக்காகவும் ஜெபிக்கவும்.
3.2. சுவிசேஷக் கதைகளைப் பிள்ளைகளுக்கு வாசித்துக் காட்டுங்கள். (உம் – பவுல், பர்னபா, பிரான்சிஸ் சேவியர்)
3.3. அத்தியட்சாதீன சுவிசேஷ காணிக்கைப் பெட்டிகளைப் பயன்படுத்தவும். (உம் – RM30,000 x 10 x 12)
3.4. கிறிஸ்துவோடு சிநேகிதம் பாராட்டுங்கள். நம்மை நண்பர்களாக்க அவர் அழைக்கிறார். அதன் மூலம் அநேகர் நண்பர்களாகிறார்கள். அவரை அனைவருக்காகவும் மரித்தார். உன்னுடைய சுயநலத்திற்காக அவரைத் துக்கப்படுத்தாதிருப்பாயாக. நாம் நியாயந் தீர்க்கப்படுவோம்.
3.5. உங்கள் நண்பர்களை சிநேகிதத்திற்காகவும் ஆன்மீகத்திற்காகவும் இல்லத்திற்கு அழையுங்கள். பிற சபையாரோடு சேர்ந்து செய்வதன் மூலம் இதனை ஆக்கப்பூர்வமான ஐக்கியமாக்கலாம்.
3.6. பிள்ளைகளை ஆன்மீகத்திலும், சமூக உறவிலும், சரீரத்திலும், அறிவிலும் தேவ பக்தியில் வளர்க்கவும். அவர்களுக்கு தேவ பயம் உண்டாயிருக்கட்டும். (லூக்கா 2.52)
3.7. முன்மாதிரியாக வாழும் பிறரை உதாரணம் காட்டி பிற குடும்ப உறவுகளைப் பின்பற்ற செய்யுங்கள்.
3.8. ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவக் குடும்பமும் கிறிஸ்தவரல்லாத ஒரு குடும்பத்தைத் த்ததெடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இது தேசத்திற்கும் தேவ சுவிஷேத்திற்கும் நல்லதாய் உள்ளது.
3.9. குடும்ப சுவிசேஷம் நமது கிறிஸ்தவ பராபத்தியமாக திகழ்கிறது. அதை ஆசீர்வதிக்க தேவனிடத்தில் கேட்டுக் கொள்ளுங்கள். தேவனிடத்தில் ஜெபியுங்கள்.
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ். பத்துமலை, பிஎச்டி
மொழிபெயர்ப்பு – வி.பி.ஜான்சன் விக்டர்
Tuesday, May 18, 2010
மலேசியாவில் நமது முஸ்லீம் நண்பர்களை அறிந்து கொள்வோம்
அத்தியட்சாதீன நீள்விரி இறையியல் கல்வித் திட்டம் (TEE)
Click her to download in PDF
முன்னுரை
முகமது தீர்க்கதரி அரபியாவில் போதித்தது மூலம் தோன்றிய சமயம் இஸ்லாம். இஸ்லாத்தைச் செயல்முறைப் படுத்துவோர் முஸ்லீம்கள் என்றழைக்கப்படுகிறார்கள். இஸ்லாம் என்றால், இறைவனுக்குக் கீழ்ப்படிந்து சரணடைதல் என்று பொறுள். ஒரு முஸ்லீம் இறைவனுக்குக் கீழ்ப்படிந்து அவரிடத்தில் சரணடைகிறான்.
முகமது இந்த மார்க்கத்தை கிபி610ல் போதித்து வந்தார். முகமதுவின் மரணத்திற்குப் பிறகு அரபிய முஸ்லீம்கள் இந்த மார்க்கத்தை உலகின் பிற பகுதிகளுக்குக் கொண்டு சென்றனர். எல்லா முஸ்லீம்களும் முகமதுவை இறை தூதன் என்று மதிக்கிறார்கள். அவர்கள் குர்ஆனை ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்.
1. முகமது – இறை தூதர் (1)
முகமதுவின் காலத்துக்கு முன்பு, அரபியர்கள் பலவிதமான தெய்வங்களைத் தங்கள் வழிபாட்டு நிலையங்களில் வணங்கி வந்தனர்..
இறைவர் முகமதுவை அழைத்தல்: முகமது மெக்காவில் பிறந்தவர். மெக்காவின் மிகவும் பிரபலமான ஆலயம் காபா என்றழைக்கப் படுகிறது. (காபா என்றால் சதுக்க முகாம் அல்லது கட்டிடம் என்று பொறுள்) அதில் ஹூபால் என்ற விக்கிரகம் உள்ளது. அது சிவப்பு மணற்கல்லில் மனித வடிவமாக செதுக்கப்பட்டுள்ளது. காபாவைச் சுற்றி இன்னும் பல புனித விக்கிரகங்களும் உள்ளன. அவை யாவும் ஒன்றுக்கொன்று அருகருகில் அமைந்துள்ளன. அப்படிப்பட்ட ஒன்றில் விண்ணின் கருங்கல் உள்ளது. மெக்காவிற்கு யாத்திரை மேற்கொள்ளும் பக்தர்கள் இன்னும் அதனைத் தொட்டு (வணங்கி) வருகிறார்கள்.
குஷாய் குடும்பத்தினர் காபாவின் பொறுப்பதிகாரிகள் ஆவர். அவர்கள் குராய்ஸ் வம்ச வழியினர்.
முகமதுவின் இளம் பிராயம்: அவர் சுமார் கிபி570ல் பிறந்தார். அவர் குஷாய் குடும்ப வம்சத்தைச் சேர்ந்தவர். அவர் பிறப்பதற்கு முன்பே தகப்பனார் காலமாகி விட்டார். அவருக்கு ஆறு வயதாய் இருக்கும்போதோ தாயார் அமினாவும் மரித்து விட்டார். பின்னர், அவருடைய தாத்தாவாகிய அப்துல் ஐ-நுதாலிப் அவரைப் பேணி வந்தார். அவரும் மரித்தபிறகு, தாத்தாவின் சகோதரனாகிய அபு தாலிப் தமது பாதுகாப்பில் வைத்துக் கொண்டார். 25வது வயதில் கத்திஜா என்ற ஒரு செல்வந்தரான விதவைத் திருமணம் செய்து கொண்டார். கத்திஜா முகமதுவைவிட பல வயது மூத்தவர். உண்மையில் கத்திஜாவிற்காக முகமது வாணிபத்தைக் கவனித்துக் கொண்டார். கத்திஜாவோடு சேர்ந்து கொண்ட பிறகு முகமதுவிற்குத் தன்னம்பிக்கையும் அதிகமான ஓய்வும் கிடைத்த்து. அவருக்கு 4 பெண்களும் 2 ஆண்களுமாய் பிள்ளைகள் பிறந்தனர்.
அவருக்கு உண்டான பொறுப்பு: அவர் உண்மையும், நேர்மையும் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரருமாக்க் காணப்பட்டார். ஆன்மீகம் நிறைந்தவராகவும் காணப்பட்டார். குர்ஆன் 88.17-21 மற்றும் 80.24-32 ஆகிய வசனங்கள் அவருக்கு உண்டான பொறுப்பை அறிந்து கொள்ள உதவும்.
மாந்தர்: இறைவனுக்குச் செய்ய வேண்டிய கடமையைச் செய்யத் தவறும் ஜனங்களை முகமது அடிக்கடி கடிந்து கொள்வார். (80.16-23). குர்ஆனில், இறைவன் தம்மை வணங்குவதற்கும் தமது தூதுவர்களை விசுவாசிப்பதற்கும் அழைத்திருக்கிறார் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. நற்செய்கையுடையவர்களாகத் திகழவும் அழைத்த அவர், விதவைகளையும் எளியோர்களையும் உதாசீனப்படுத்துகிறவர்களையும் கடிந்து கொள்கிறார். (89:17-26)
முகமது தனது சீடர்களிடம், தங்கள் வாழ்வு முழுவதிலும் கடவுளின் வழிகாட்டலை நாடுமாறு கேட்டுக் கொண்டார். அனுதின ஜெபத்தின் மூலம் இதனைச் செய்யுமாறு அவர் கேட்டுக் கொண்டார். முஸ்லீம்களும் இந்த ஜெபத்தை (தொழுகை) ஒவ்வொரு நாளும் ஐந்து முறை மேற்கொள்கின்றனர். இந்த ஜெபம், குர்ஆனின் தொடக்க அதிகாரமாகிய அல்-ஃபாத்தியாவில் கூறப்பட்டுள்ளது.
முகமது – கடவுளின் தூதுவர்: அவர் கடவுளின் தூதுவராக அல்லது தீர்க்கதரிசியாக உபதேசித்து வந்தார். பலர் அவரை ஆட்சேபித்தனர் (46:7-9). தனது உபதேசத்தில் பல நிந்தனைகளைச் சந்தித்தார். அவருடைய உபதேசம், மெக்காவின் முக்கிய தலைவர்களுக்குத் திண்டாட்டத்தைத் தந்தது. செல்வந்தர்களும் பிரபுக்களும் அவரைப் புரக்கனித்தனர். மெக்கா மக்களில் முக்கிய தெய்வமாகிய லேசர் தெய்வத்திற்கு விரோதமாக அவர் பேசினார். மெக்கா ஜனங்கள் முஸ்லீம்களைச் சில வருடங்களாகத் துன்புறுத்தத் தொடங்கினர்.
2. முகமது – இறைவனின் தூதுவர் (2)
a. மதினாவில் முகமதுவின் ஆட்சி: 1394ல் முகமது மெக்காவில் இருந்து மதினாவிற்கு மேற்கொண்ட பயணத்தை ஹிஜ்ரா என்று அழைக்கிறார்கள். முஸ்லீம்களுக்கு இது ஒரு முக்கியமான வருடம் ஆகும். இதன் மூலம் முகமது ஒரு தீர்க்கதரிசியாகவும் தூதுவராகவும் வெளிப்பட்டார்.
b. குர்ஆனின் தொகுப்பு: உலகம் படைக்கப் படுவதற்கு முன்பே குர்ஆன் பரலோகத்தில் எழுதப்பட்டது என்றும் அது அரபிய மொழியில் இறக்கப் பட்டது என்றும் முஸ்லீம்கள் நம்புகின்றனர். ஆனால், குர்ஆன் ஏகோபத்திய நேரத்தில் முகமதுவிற்கு வழங்கப்படவில்லை. அது 20 வருட காலக் கட்டத்தில் (அல்லது அதற்கும் மேலான காலக்கட்டத்தில்) அவருடைய பெரும்பணியின் போதும், பல்வேறு சம்பவங்களின் போதும் வெளிப்படுத்தப் பட்டது.
குர்ஆனில் பல்வேறு உபதேசப் பொருள்கள் அடங்கியுள்ளன:-
a. சில பகுதிகளில் போர்களும் பயணங்களும் எழுதப்பட்டுள்ளன. வேறு சிலவற்றில் முகமது மற்றும் அவரின் சகாக்களின் சுகதுக்கங்கள் இடம் பெற்றுள்ளன.
b. சில பத்திகளில் பிற தீர்க்கதரிசிகளின் கதைகள் கூறப்பட்டுள்ளன. அவை, அரபியர்கள் முகமதுவிற்குச் செவி சாய்க்கும்படி எச்சரிக்கை விடுவனவாக அமைந்துள்ளன.
c. சில பத்திகளில் இஸ்லாத்திற்கும் யூதம் கிறிஸ்தவம் ஆகிய பிற சமயத்திற்கும் உள்ள தொடர்பை விளக்குகின்றன. கிறிஸ்தவர்களைப் பற்றியும் குர்ஆன் குறிப்பிடுகிறது.
d. சில பத்திகளில் முஸ்லீம்களுக்குத் தங்கள் நடத்தையைப் பற்றி வழிகாட்டும் வகையில் எழுதப்பட்டுள்ளன.
நிலை குலையாத முகமதுவின் கைபற்றல்:-
a. மதினா
b. மெக்கா, அரபிய ஆதிவாசி ஜனங்கள், அரபிய தேசத்திற்குள்ளும் அப்பாலும் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்தார். அவர் ஒரு மஹா வீரனானார். விக்கிரகங்களை அழிப்பதற்கும் அவர் கட்டளையிட்டார்
3. உலக சமயத்தின் அஸ்திபாரம்
அவர் கிபி632ல் மரித்தார். இஸ்லாம் என்று அறியப்படுகிற மாபெரும் சமயத்திற்கான அஸ்திபாரத்தை அப்பொழுது அமைத்து விட்டார். இதனைப் பல வழிகளில் நிறைவேற்றினார்:-
a. உலகின் அனைத்து மக்களும் புரிந்து கொண்டு விருப்பப்பட்டால் நிறைவேற்றக் கூடிய ஜெபத்தையும் தொழுகையையும் அவர் போதித்தார்.
b. குர்ஆன் எனப்படும் கடவுளின் வார்த்தையைத் தனது சீடர்கள் பெறத்தக்கதாக ஒரு கருவியாகச் செயல்பட்டார்.
c. தனது இறை தூதுவர் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி, அரபிய இனங்களுக்கு இடையில் ஒற்றுமையை ஏற்படுத்தினார். அரபியாவை ஒரு முஸ்லீம் நாடாக மாற்றுவதற்கு ஒரு கருவியாகச் செயல்பட்டார்.
d. இஸ்லாமிய சமுதாயத்திற்காக ஒரு நடத்தை முறைமையைப் போதித்து, தானே அதற்கு முன்னுதாரணமாகத் திகழ்ந்தார்.
4. பன்னாட்டு அரங்கில் இஸ்லாம் – அரபிய வல்லரசுகள்
a. கிபி632ல் முகமது மரித்த பின்பு, அவருடைய தோழர் அபு பாக்கார் அவருடைய பொறுப்பை ஏற்றார். அபு பாக்கார் ஒரு தீர்க்கதரிசியும் அல்லர்; அப்போஸ்தலரும் அல்லர். குர்ஆனில் போதிக்கப்பட்ட படியும் முகமது கூறியபடியும் முஸ்லீம் மக்களை வழிநடத்துவதுதான் அவர் கடமையாய் இருந்தது.
b. இந்த மாபெரும் இஸ்லாமிய வல்லரசை ஆட்சிசெய்பவர் பின்னுரிமையாளர் என்றழைக்கப்பட்டனர். அதற்கு அரபியாவில் கலிஃபா என்ற சொல் வழங்கப்பட்டது. கலிஃபாக்கள் குர்ராஷ்ய வம்சாவழியினராகவும் முகமதுவின் ஞாதிகளாகவும் (உறவினர்) திகழ்ந்தனர்.
குறிப்பு: இஸ்லாமிய வல்லரசு பிற்காலத்தில் பல்வேறு காரணங்களுக்காகப் பிளவுபட்டது.
c. இஸ்லாமிய விரிவாக்கம்:-
i. வியாபாரிகளும் வணிகர்களும் பெருமளவில் உதவியுள்ளனர். கலப்புத் திருமணமும் கைகொடுத்துள்ளது.
ii. குருமார்களும் புனிதர்களும்: சட்டதிட்டத்தை உபதேசித்ததோடு சமய சடங்குகளையும் வழிநடத்தினர்.
iii. முஸ்லீம் ஆட்சியாளர்கள்: சிகாது (ஜிஹாட்) என்ற மரணயுத்தமும் தோள் கொடுத்துள்ளது.
iv. ஆப்ரிக்கா, கிழக்கு ஐரோப்பா, ஆசிய நாடுகளுள் வணிக வளர்ச்சியும் இஸ்லாத்தைப் பரப்ப உதவிற்று.
5. இஸ்லாமிய நாகரிகம்
3 அஸ்திபாரங்கள் மூலம் இஸ்லாமிய நாகரிகம் கட்டப்பட்டது:
a. அரபியாவில் இருந்து புறப்பட்ட இஸ்லாமிய மார்க்கம்.
b. அரபிய மொழியும் கவிதைகளும்.
c. அரபியர்கள் கைபற்றிய தேசங்களில் இயற்கையாக தோன்றியிருந்த நாகரிகங்கள்.
21ம் நூற்றாண்டு இஸ்லாமியர்கள்: உலகில் சுமார் 1 பில்லியன் (100 000 000) முஸ்லீம்கள் உள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது.
6. இஸ்லாமிய உபதேசங்கள்
6.1 இறைவனைப் பற்றி முஸ்லீம் நம்பிக்கை
ஷஹாடா என்ற விசுவாசப் பிரமாணம், அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு இறைவன் இல்லை என்று தொடங்குகிறது. அல்லாஹ் என்றால் வேறு ஒருவர் கிடையாது என்று பொருள். அரபிய பண்டிதர்கள் அல்-இல்லாஹ் என்ற அரபிய மொழியின் சுருக்கத்தைதான் அல்லாஹ் என்று கூறுகிறார்கள். அதாவது, மற்ற இறைவர்களையும் தெய்வங்களையும் வேறுபடுத்துகிற ஒரே ஒரு கடவுள் என்று பொறுள்.
a1 இறைவனின் தனிச் சிறப்பு: இறைவன் அபூர்வத் தன்மை மிக்கவர். படைக்கப்பட்டதில் இருந்தும் படைப்புகளில் இருந்தும் அவர் மாறுபட்டவர். முஸ்லீம் போதனையின்படி, வேறொன்றும் அவருக்கு இணையாக முடியாது, இணையாக்கவும் முடியாது; ஒப்பாக்கவும் முடியாது; ஈடாக்கவும் முடியாது. (குர்ஆன் 112). இறைவனோடு வேறு எதையும் ஒப்பாக்குது இஸ்லாத்தில் க்ஷிரிக் என்றழைக்கப்படும் மிகப் பெரிய பாவமாகும்.
a2. இறைவனின் குணாதிசயங்கள்: இறைவன் மற்ற எல்லா படைப்புகளிலிருந்தும் மாறுபட்டவர். ஆயினும், குர்ஆன் பின்வரும் வாக்குகளை ஆதரிக்கின்றது:-
i. இறைவன் பிறப்பும் இறப்பும் இல்லாமல் நீடித்து வாழ்பவர்.
ii. இறைவனால் எல்லா காரியத்தையும் செய்ய முடியும்.
iii. இறைவனின் சித்த்த்தின்படி எல்லா காரியங்களும் தோன்றியுள்ளன.
iv. இறந்த காலத்திலும், நிகழ் காலத்திலும், எதிர் காலத்திலும் உள்ள எல்லாவற்றையும் இறைவன் அறிந்திருக்கிறார்.
v. இறைவன் எல்லா ஓசைகளையும் செவிமடுக்கிறார்.
vi. இறைவன் எல்லா காரியங்களையும் காண்கிறார்.
vii. இறைவன் மனிதர்களோடு உறவாடுகிறார்
a3. மிகச் சௌந்தரியமான நாமங்கள் (அவருக்கு 99 நாமங்கள் உள்ளன)
6.2 வெளிப்படுத்தலைப் பற்றி முஸ்லீம்களின் நம்பிக்கை
i. இயற்கை உலகத்தின் மூலம் (30:46-50)
ii. அவருடைய தூதர்கள், தூதுவர்கள் மூலம்.
iii. வேதங்கள் மூலம்: ஷொராத் (தோரா), ஷாபுர் (சங்கீதம்), பைபிள் (சுவிசேஷம்).
iv. தீர்க்கதரிசிகள் மூலம்
6.3 தீர்ப்பைப் (விதி) பற்றிய முஸ்லீம்களின் நம்பிக்கை
ஒவ்வொரு விசுவாசியையும் இறைவன் நீயாயந் தீர்ப்பார். அவர்களுடைய செயல்கள் ஒரு துலாபாரத்தில் நிறுக்கப்படும். இதில் தேர்ச்சி பெறுபவர்கள் பரலோகத்தில் அனுமதிக்கப் படுவார்கள். தேறாதவர்கள் நரகத்திற்கு அனுப்பப் படுவார்கள் (18:49, 17:13-15). ஒவ்வொருவரும் தங்கள் சொந்த நடத்தைக்கும் தண்டனைக்குப் பொறுப்பாளிகள்.
7. இஸ்லாமிய நடைமுறை
7.1 இஸ்லாத்தில் குர்ஆனும் அதன் பாரம்பரியமும் பேணப்படுகின்றன. புதிய சூழ்நிலையின் படி முகமதுவின் தோழர்கள் இந்தப் பாரப்பரிய அப்பியாசத்தை செயல்படுத்துகிறார்கள். இதற்கு அரபிய மொழியில் சுன்னா என்று பெயர். இதனைப் பின்பற்றுகிறவர்கள் சன்னி முஸ்லீம்கள் என்றழைக்கப்படுகிறார்கள்.
7.2 ஷாரியா: இஸ்லாமிய சட்டம்: ஷாரியா என்றால் அரபிய மொழியில் நீரோடையின் பாதை என்று பொறுள். எல்லா முஸ்லீம்களும் பின்பற்ற வேண்டிய ஷாரியா சட்ட திட்டம் தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது.
மற்ற விதமான சட்ட திட்டங்க்ளும் முஸ்லீம்களின் வாழ்வுக்கு வழிகாட்டுகின்றன:-
a. கலாச்சாரத்தை அணுசரிக்கும் சட்ட திட்டங்கள் (ஆப்ரிக்கா போன்ற தேசங்களில் உள்ளூர் பழக்க வழக்கங்களோடு ஷாரியா சட்ட திட்டம் அணுசரித்துப் போகிறது.
b. அரசாங்கத்தின் சமுதாய மற்றும் குற்றவியல் சட்டதிட்டங்கள்.
7.3 இஸ்லாத்தின் தூண்கள்:-
a) இஸ்லாமிய விசுவாசப் பிரமாண பிரகடனம்: ஷஹாடா
b) தொழுகை: சொலாத்
c) தானம்: ஷக்காத்
d) ரமதான் மாதத்தில் நோன்பு நூற்றல்
e) மக்காவிற்குப் புனித பயணம்: ஹாஜ்
பிரகடனம்: அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு இறைவன் இல்லை என்றும் முகமது அவருடைய தூதுவர் என்றும் நான் சாட்சி பகர்கிறேன்.
தொழுகை: தொழுகை ஒரு மதுரமான பிரவாகம் என்று முகமது கூறுகிறார். ஒருவர் ஒவ்வொரு நாளும் 5 முறை தொழுகை நடத்த வேண்டும்.
8. இஸ்லாமியப் பிரிவினைகள்
8.1 சன்னி முஸ்லீம்கள்: சுமார் 90% பேர் இந்தப் பிரிவினையைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்கள் முதல் 4 கலிஃபாக்களை ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள். முகமது பாரம்பரியமாக போதித்த சட்ட விதிகளைப் பின்பற்றுகிறார்கள்.
8.2 ஷியா முஸ்லீம்கள் மற்ற இஸ்லாத்தில் இருந்து மிகப் பெரிய அளவில் பிரிந்து வந்த மார்க்கம் இது. ஹுசேனுக்குப் பிந்திய பின்னுரிமையாளர்கள் தலைமறைவாகியிருக்கிறார்கள் என்றும் ஏற்ற காலத்தில் அவர்கள் தங்களை வெளிப்படுத்துவார்கள் என்றும் நம்புகிறார்கள். இவர்களை இமாம் என்று அழைக்கிறார்கள்; கலிஃபாக்கள் அல்ல. அவர்களுக்கென்று தனியான கலாச்சாரங்கள் உள்ளன. அவர்கள் 4 சன்னி விதிகளையும் புறக்கனிக்கின்றனர்.
8.3 ஷாபி முஸ்லீம்கள்: இவர்கள் மிகவும் சுதந்திர உணர்வைக் கொண்டவர்கள்.
முஸ்லீம்கள்: சராசரி முஸ்லீகளின் விசுவாசங்களையும் செயல்முறைகளையும் பின்வறுமாறு விவரிக்கலாம்:
i. முஸ்லீம்கள் தாங்கள் இறைவனின் சேவகர்கள் என்று அறிந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் இறைவனின் காரியஸ்தர்கள்.
ii. இறைவன் அவர்களுடைய ஒட்டு மொத்த வாழ்வையும் நிர்வாகிக்கிறார் என்று நம்புகின்றனர்.
iii. நியாயத் தீர்ப்பு நாளில் தங்கள் செய்கைகளின் கணக்குகளை இறைவனிடத்தில் வழங்க வேண்டும் என்று அறிவார்கள். முகமது அவர்களுக்காக பரிந்து பேசுவார் என்று நம்புகிறார்கள்.
iv. இறைவனுக்கு முன்பாக சில கடமைகள் உள்ளன என்று அறிவார்கள். (உம் – 5 விதி முறைகள்)
v. எளியோருக்கு தானம் செய்வதில் தயாளம் மிக்கவர்கள்.
vi. முகமது இறைவனின் சிறப்பு தூதுவராக நின்று தோற்றுவித்த மதமாகிய இஸ்லாத்தில் முஸ்லீம்களாக வாழ்வதில் பெருமையும் நன்றியும் உடையவர்களாக உள்ளனர்.
vii. திருமனம் மரபுரிமை விவகாரங்களில் ஆன மட்டும் ஷாரியா சட்டத்தைப் பின்பற்றுகிறார்கள்.
viii. தாங்கள் அறிந்து கொண்ட மட்டும் முகமதுவின் வாழ்க்கை முன்மாதிரியைப் பின்பற்றுகிறார்கள்.
ix. குர்ஆனில் காணப்படுகிற பழக்க வழக்கங்களையும் அவர்கள் பின்பற்றக் கூடும். உதாரணமாக வசீகரப்படுத்துவதற்கு குர்ஆனிய வசனங்களைப் பயன்படுதலைக் குறிப்பிடலாம்.
நிறைவுரை: மலேசிய இஸ்லாம்
மலாய்க் காரர்கள் எல்லா விததிலும இஸ்லாமியர்களாக்கப் பட்டுள்ளனர். மலேசியர்கள் அனைவரும் எல்லா வித்த்திலும் தங்களைப் பின்பற்ற வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். மலேசியா ஓர் இஸ்லாமிய நாடாக மாறக் கூடும் என்று எதிர்ப்பார்க்கப் படுகிறது. ஒவ்வொரு முஸ்லீம்களும் எப்படி முகமதுவின் குணாதிசயங்களைப் பின்பற்றப் போகிறார்கள் என்பதுதான் சவால். திறந்த மனம் கொண்ட மற்ற மார்க்கத்தார், குருஆன் மற்றும் இஸ்லாம் சமயத்தைக் கற்றுக் கொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும். இஸ்லாத்தையும் முஸ்லீம்களையும் நேசிப்பதோடு மதிக்கும் செயல் ஒரே மலேசியா கொள்கையை நிலைநாட்டுவதில் முக்கிய பங்காற்றும்.
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ் பத்துமலை (Ph.D)
ஏப்ரல் 2010
Monday, May 17, 2010
நமது இந்து நண்பர்கள்
அத்தியட்சாதீன நீள்விரி இறையியல் கல்வித் திட்டம்
Click here to download in PDF
பேராயர் பத்துமலையால் தொகுக்கப்பட்டது
A. இந்து தர்ம்ம் என்றால் என்ன?
1. உலகில் அதிகமாக விசுவாசிக்கப்படுகிற சமயங்களில் இந்து மதமும் ஒன்று 8கோடி மக்கள் இந்து மார்க்கத்தார். இந்தியர்களில் 80 சதவிகித்த்தினர் இந்துக்கள். மலேசியாவின் இந்தியர்களில் சுமார் 7 சதவிகித்த்தினர் இந்துக்கள்.
கிறிஸ்தவம், பௌத்தம், இஸ்லாத்தைப் போலல்லாமல் இந்து சமயம் பிரச்சாரத்தால் பரவ்வினது கிடையாது. ஆனாலும், சமீப காலங்களில் மேற்கத்திய நகரங்களில் இந்து பிரச்சாரக் குழுக்கள் ஆன்மீக நிலையங்களைத் திறந்துள்ளனர். எல்லா சமயமும் ஒருவனை பரலோகத்திற்கு வழிநடத்திச் செல்கிறது என்பதால், யாரையும் மதமாற்றத் தேவையில்லை என்று இந்து இந்து மார்க்கம் சொல்ல விளைகிறது.
பல கிழக்காசிய நாடுகளில் இந்து சமய கலாச்சார அடையாளங்கள் தெள்ளந் தெளிவாகக் காணப்படுகிறது. பௌத்தம் இந்து சமயத்தின் வழி தோன்றியதாகும்.
2. நீடித்து வாழும் பழங்கால சமயம்
ஒரு வேளை இந்து சமயம்தான் உலகின் நீடித்து வாழும் பழய சமயமாகத் திகழலாம். இந்தியா என்ற சொல்லைப் போல் இந்து என்பது சிந்தி நதியின் பெயரில் இருந்து மறுவியிருக்கலாம். ஆனால், அந்த மார்க்கம் அதற்கும் முந்திய வரலாற்றைக் கொண்டிருக்கிறது. தொடக்கத்தில் அது ஆரிய தருமம் அல்லது ஆரிய மார்க்கம் என்று அறியப்பட்டது.
தர்மம் என்றால், கடமை, நியாயம், நற்குணம், நன்னெறி, சட்டம், சத்தியம், சன்மார்க்கம் ஆகிய கருப்பொருள்களைத் தாங்கி வருகிறது. தர்மம் ஒருவரை முக்திக்கும் (விடுதலை) மோட்ஷத்திற்கும் கொண்டு சேர்க்கிறது.
3. இந்து மார்க்கம் ஓர் இனம் சார்ந்த மதம்
a) இந்து மார்க்கத்துக்கு ஸ்தாபகர் கிடையாது. கிறிஸ்தவத்தைப் போன்று அவதார தேதி கிடையாது.
b) இந்து மார்க்கத்திற்குப் பொதுவான விசுவாசப் பிரமாணம் கிடையாது (கிறிஸ்தவர்களின் அப்போஸ்தல விசுவாசப் பிரமாணத்தைப் போன்று)
c) இந்து மார்க்கத்திற்கு என்று ஒரு ஸ்தபாகம் கிடையாது. பொதுவான ஆராதனை முறைமையைப் பின்பற்றுகிறவர்களுக்கோ அல்லது ஒரு பொதுவான வாழ்வு நெறியைப் பின்பற்றி வாழ்கிறவர்களுக்கென்றோ ஒரு ஸ்தாபகம் கிடையாது.
4. மார்க்கக் குடும்பம்
இந்துத்துவம் நெகிழ் தன்மை வாய்ந்த விசுவாசம். அது உள்வாங்கிக் கொள்ளக் கூடிய, மற்றும் காலத்திற்கேற்ப புதிய கருத்துகளை ஜீரனித்துக் கொள்ளக் கூடிய தன்மை வாய்ந்த்து. இந்தியாவின் முதல் பிரதமாரான பண்டிதர் நேரு, இந்துத்துவத்தைப் பின்வருமாறு வர்ணிக்கிறார்:-
“இந்துத்துவம் தெளிவும் (அற்ற), நிச்சயமும் (அற்ற) வடிவமுமற்ற பல காட்சிகளைக் கொண்ட எல்லாருக்கும் பொருத்தமான அனைத்தையும் கொண்ட மார்க்கம் ஆகும். அதனை விளக்கப் படுத்தி பார்க்கலாகாது. தற்கால வடிவத்திலும் இறந்த காலத்திலும் பல விசுவாசங்களையும் செயல்முறைகளையும், அடி முதல் நுனி வரை முரண்பாடுகளையும் உடைய அனைத்தையும் உள்வாங்கிக் கொண்டுள்ளது. வாழ்வதையும் வாழ விடுவதையும் அதன் அடிப்படைக் கொள்கையாகக் காணலாம்.
B. இந்து மார்க்க ஆன்முக நூல்கள்
1. சுருதியும் சிமிர்தியும் (Sruti and Smriti)
சுருதி என்றால் கேட்கப்பட்டது என்று அர்த்தம். அவை முனிவர்களுக்கு வெளிப்படுத்தப் பட்ட சத்தியம். சுருதிக்கு 4 வேதங்கள் உள்ளன.
சிமிர்தி என்றால் ஞாபகத்தில் கொள்ளப்பட்டவை. சுருதியை கிறிஸ்தவ வேததிதிற்கு ஒப்பாக்கினால், சிமிர்தியையும் உபதேசங்களையும் வேதத்தில் இருந்து திரண்ட கலாச்சாரத்திற்கும் ஒப்பாக்க வேண்டும். வேதத்தைத் தவிர்த்து எல்லா ஆன்மீக நூல்களையும் சிமிர்திகளாகக் கருதப்பட வேண்டும். ராமாயணமும் மகாபாரதமும் இந்து தர்மத்தில் இருந்து தோன்றிய பரம்பரைச் சொத்தாகும்.
2. வேதங்களும் உப்பனிசாத்துகளும் (விளக்க நூல்கள்)
ரிக் வேதம், சாம வேதம், யாசுர் வேதம், அதர்வண வேதம் ஆகியவை இந்து தர்ம வேதங்கள். ஒவ்வொரு வேதத்தில் 4 பெரும் பகுதிகள் உள்ளன:-
a. மநதிரங்கள் (கடவுளைத் துதித்துப் பாடுகிற பாமாலைகளும் பாடல்களும்)
b. பிராமணா (உரை அல்லது சடங்கு வழிமுறைகள்)
c. அரண்யகா (காட்டில் வாழும் முனிவர்களின் உரை)
d. உபநிடங்கள் (வேதங்களுக்கான தத்துவ உரைகள்). இவை உலக இயல்பையும் மனிதய உறவையும் விவாதிக்கின்றன.
3. ராமாயனணமும் மகாபாரதமும்
ராமாயணம் என்பது அசூர்ர்களின் அரசனாகிய ராவனனைக் கொன்று, பூமியில் தர்மத்தை மறுபடியும் நிலைநாட்டியவரின் கதை. ராமரும் அவருடைய துணைவியார் சீதையும் சால்புடைய தம்பதிமாராகக் கருதப்படுகின்றனர். அவர் அவதாரமாக நம்பப்படுகிறார்.
மகாபாரத்த்தில் ஒரு மஹா யுத்தம் நடைபெறுகிறது. நூறு கௌரவ சகோதரர்கள் அசூர்ர்களாக, நல்வர்களாகிய பாண்டவ சகோதரர்களோடு போரிடுகிறார்கள். ஸ்ரீ கிருஷ்ணனின் உதவியோடு, கடவுள் அவதாரம் எடுத்து தீயவர்கள் பாண்டவர்கள் மீது ஜெயம் கொள்கிறார்கள்.
இந்தப் புராணம் மனித தரத்தையும் மனித நிலைமையையும் எடுத்துக் காட்டுகிறது. ஊக்கத்தையும், விசுவாசத்தையும், பக்தியையும் உண்மையையும், இணைபிரியாமையையும் இப்புராணம் உபதேசிக்கிறது.
4. பகவத் கீதை (கடவுளின் பாடல்) மிகவும் பிரபலமான இந்து புனித நுலாகும். இது மகாபாரதத்தின் ஒரு பகுதியாகும். ஒரு மஹா யுத்தத்தில், பாண்டவர்களின் சகோதரனான அஜ்ஜுணன் குழப்பத்தில் மூழ்கிப் போனான். நியாயமாக இருந்தாலும் எப்படி தன் சொந்த சகோதரர்களோடு போரிட முடியும்? அந்தப் போர் முனையில் கிருஷ்ணர் மனித செயலின் நெறியையும் தத்துவத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறார். கீதையின் அடிப்படை உபதேசம், தன்னலமற்ற செய்கையின் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது. இது மனிதன் தெய்வத்தின் மீது கொள்ள வேண்டிய பக்தியைக் காட்டுகிறது.
C. இந்து மார்க்கத்தின் வரலாறு
மெய்யான குறிக்கோளுக்கான தேடல் என்ற தேவ தேடல் ஒன்று உண்டு. ஒரே ஒரு மெய்யான நிலைமை மாத்திரமே உண்டு என்று கூறப்படுகிறது. பிரம்மம் என்பது இந்த உலகின் ஆவி. மனிதன் என்பது அதன் ஆன்மா.
வருணப் (ஜாதி) பிரிவு முறைமை: ரிக் வேதத்தில், குருமார்களாகிய பிராமணர்கள் படைப்பாளராகிய பிரம்மாவின் வாயில் இருந்து தோன்றியவர்கள் என்று கூறப்படுகிறது. சாஸ்திரியர்கள் அல்லது ஆட்சி செய்பவர்கள் பிரம்மாவின் கரத்தில் இருந்து தோன்றியவர்கள். வணிகப் பிரிவினர்கள் பிரம்மாவின் தொடையில் இருந்து தோன்றிவர்கள். சூத்திரர்கள் அல்லது வேலைக்காரர்கள் பிரம்மாவின் பாதத்தில் இருந்து தோன்றியவர்கள்.
ஆரம்பத்தில் ஒரு மனிதனின் வருணப் பிரிவினை அவனி தொழிலின் நிமித்தம் தீர்மானிக்கப் பட்டது. தனது தொழிலை மாற்றுவதன் மூலம் அவனது வருணப் பிரிவினையையும் மாற்றலாம். ஆனால், பிற்காலத்தில் அது குலமரபுக் கோத்திரமாகி விட்டது.
கரும வினைத் தத்துவம்: வருண முறையைச் சார்ந்துள்ள கரும வினைத் தத்துவம் இந்து விசுவாசத்தின் மையமாகத் திகழ்கிறது. ஆதிகால இந்து சமய போதனையின்படி மனித வாழ்வின் குறிக்கோள், மறைபொருளின் மெய்மையை உணர்வதாகும். கரும வினை தீருமட்டும் பிறவியும் மறுபிறவியும் சூழன்று கொண்டே வரும். கரும வினை தீரும் நிலையை மோக்ஷ்ச (முக்தி அல்லது பரலோகம்) என்றழைக்கிறார்கள். மனித வாழ்வின் மாற்றத்திற்கும் நல்ல தரத்திற்கும் கரும வினை ஒரு சிறந்த எடுத்துக் காட்டு.
நவீன காலம்: கீபி 1750க்குப் பிறகு
பிற சமயங்களைப் போல இந்து மார்க்கமும் மறுமலர்ச்சியைக் கண்டு வருகிறது. ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணன் பரமஷம்சர் தொடக்கி வைத்த மறுமலர்ச்சி கொள்கை மிகவும் பிரபலம் வாய்ந்தது. அவர் ராமகிருஷ்ணரின் போதனையைப் பரப்பி வந்தார். அவர் கிறிஸ்துவின் தரிசணத்தைக்கூட கொண்டிருந்தார் என்றும் கூறப்படுகிறது. விவேகானந்தர் அவருடைய சீடர்களில் ஒருவர். தனது குருவானவரின் போதனையைப் பரப்புவதற்கு ராமகிருஷ்ணர் மடங்களை நிரூவினார். அது சிறந்த சமூக சேவை மையங்களாகவும் திகழ்ந்தன. தாகூர் என்பவரும் இந்து விசுவாசத்திற்குப் புண்துணர்ச்சியூட்டியுள்ளார். அவருடைய பாடல்களும் கவிதைகளும் கடவுள் – மனிதனைப் பற்றி உபதேசிக்கிறது.
இந்து மார்க்க விசுவாசத்தில் முக்கியமாகக் கருதப்படுவது மனிதன்தான் கடவுள் என்பதாகும். மனிதன்தான் கடவுள் என்றும் மனிதனின் மார்க்கம்தான் கடவுளின் மார்க்கம் என்றும் தாகூர் பாடியுள்ளார். தற்கால இந்து மார்க்கப் பிரதிநிதியாகக் காந்தியைக் கருதலாம். அவர் மார்க்க போதனையை வாழ்ந்து காட்டியவர். ஆனால், அவருடைய நடவடிக்கைகள் விசுவாசத்தின் விளைவுகள் ஆகும். அவர் தம்முடைய மார்க்கத்தை அரசியல் காரணங்களுக்காகப் பயன்படுத்திக் கொண்டார் – அதாவது இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்காக. டாக்டர் ராமகிருஷ்ணரும் ஸ்ரீ ஔரோபிந்தோவும் தற்கால இந்து உபதேசப் பிரதிநிதிகளாகக் கருதலம்.
D. இந்து விசுவாசங்கள்
1. வாழ்வின் நான்கு குறிக்கோள்கள்:
a) வாழ்வு தர்மம் ஆகும் (நியாயப்பூர்வமான செயல்)
b) வாழ்வு அர்த்தப்பூர்மானது ஆகும் (ஆஸ்திகளும் சுகபோகங்களும்)
c) வாழ்வு கர்மம் நிறைந்ததாகும் (காமமும் சுகமும்)
d) வாழ்வு மோஷ்சத்தை நாடியதாகும் (விடுதலை). வாழ்வின் இறுதி இலக்கு, இந்த மாம்சத்தில் இருந்தும் மரணம் சார்ந்த வாழ்வில் இருந்தும் விடுதலையடைவதாகும்.
வாழ்வின் நான்கு படிநிலைகள்:-
a) மாணவப் பிராயம்: ஒருவன் குருவின் இல்லத்தில் தங்கி வாழ்வது.
b) இரண்டாவது நிலை தலைவன் பருவமாகும். அவன் குடும்பத்தின் சொத்துடைமைகளை நிர்வாகிக்கிறான். அவன் தனது மனைவியோடு வாழ்கிறான்.
c) மூன்றாவது நிலையில் அவன் ஓய்வு பெற்று தனது மனைவியோடு வாழ்வின் நெறிகைளை தியானிக்க காட்டுக்குச் செல்கிறான்.
d) நான்காவது (கடைசி) நிலை புனிதமானது. இந்நிலையில் அவன் உலகையும் அதில் அடங்கியுள்ள யாவற்றையும் துறந்து விடுகிறான். (ஹிந்து மார்க்கம் துறவறத்தை ஏற்கிறது).
2. மூன்று வழிகள்
a) முதலாவது - நற்கிரியை
b) இரண்டாவது - பக்தி
c) மூன்றாவது - ஞானம்
குறிப்பு: சிலர் யோகா என்ற தியான நிலையையும் சேர்த்துக் கொள்கிறார்கள்
3. கடவுளும் மனிதனும்
a) தேவன் பொதுவுடைமையும் பூரணமுமானவர் என்று போதிக்கும் அதே வேளையில்,
b) தனி மனிதனுக்கும் சொந்தமானவர் என்றும் போதிக்கிறது. அவர் மனித நலனில் அக்கறை கொண்டு பூலோகத்திற்கு அவ்வப்போது வருகை தந்து தர்மத்தைக் காக்கவும் அதர்மத்தை அழித்துப் போடவும் கிரியை செய்கிறார். கடவுளே மனிதனின் இலக்கு. அந்தப் பரம பொருளில் ஐக்கியப்பட்டு (அனுபூதி அடைந்து) விடுதலை (முக்தி) பெற வேண்டும் என்பது இந்து தர்மத்தில் இலக்கு.
E. பிரபலமான இந்து தர்மங்கள்
1. வழிபாடு:
இந்துக்கள் தங்கள் இல்லங்களிலும் ஆலயங்களிலும் வழிபடுகின்றனர். வசதி படைத்த பலர் தங்கள் இல்லங்களில் ஒரு பூஜை அறையை ஒதுக்குகிறார்கள். பூஜிப்பது என்பது ஓர் இந்துவின் தனிமனித கிரியை. கிறிஸ்தவர்களைப் போன்று சபையாக ஒன்று கூடும் வழக்கு அவர்களிடம் கிடையாது. தெய்வீக நாமங்களை உச்சரிப்பதும் மந்திரங்களை ஓதுவதும் அவர்களின் ஜெபங்களில் அடங்கும். பாவம் நிறைந்த ஒரு மனிதன் மெய் மறந்து தெய்வ நாமத்தை உச்சரித்த்தின் நிமித்தம் எப்படி முக்தியடைந்தான் என்ற ஒரு புராணக் கதையும் உண்டு. அவருடைய மகனுக்கு இறை நாமமாகிக நாராயணன் என்ற பெயர் வழங்கப்பட்டிருந்த்து. அந்தப் பெயரை உச்சரித்ததால் அவன் முக்கியடைந்தான்.
2. ஆலய ஆராதனை
இந்திய புனித்த் தளங்களுக்குப் பெயர் பெற்றது. கோயில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம் என்று தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு. உருவத்திலும் உணர்விலும் ஆலயங்கள் பெருமளவில் மாறுபட்டிருக்கின்றன. ஆனால் ஒவ்வொரு ஆலயங்களும் ஒரு தெய்வத்திற்கு அர்ப்பணஞ் செய்யப்பட்டுள்ளது. எனவே, வழிபாடுகளும் அந்த தெய்வத்தை (அல்லது தேவியை) சூழ்ந்தே அமைந்திருக்கும்.
3. பண்டிகைகளும் யாத்திரைகளும்
a) தீபாவளி – அசூரனை கிருஷ்ணன் என்ற கடவுள் ஜெயங் கொண்ட ஞாபகார்த்தத்தில் கொண்டாடப்படும் தீபத் திருநாள்.
b) பல பண்டிகைகள் பருவத்தின் அடிப்படையிலானது. (உம் – கேரளாவில் கொண்டாடப்படும் ஓனமும், தமிழ் நாட்டில் கொண்டாடப்படும் பொங்கலும்)
4. வேற்றுமையில் ஒற்றுமை
இந்து சமயம் (அக்குரோணியம் நிறைந்த) அளவற்ற சமய அனுபவங்களைத் தாங்கி வருகிறது. பல பிரபலமான இந்து தர்மம் இயற்கையான வழிபாட்டோடு இணங்கிப் போகிறது. அவர்களுடைய தத்துவஞானிகள் கடவுளை பூரணம் நிறைந்த உண்மைப் பொருளாகவும் அனைவருக்கும் அப்பாற்பட்ட ’உலக ஆன்மாவாகவும்’ கருதி அவரோடு இணைந்து முக்தி பெற நினைக்கிறார்கள். கல்வியறிவற்ற பாமரர்கள் கடவுளை சாந்தி தரும் அன்பிற்கும் வழிபாட்டுக்கும் உரியவராகக் கருதுகின்றனர். அனைவரும் இந்துக்கள்தாம்.
‘சிந்தனைகள் மாறுபடுவது போல, கருத்துகளும் மாறுபடும்’ இதுதான் பொதுவான இந்து பழமொழி. சத்தியம் ஒன்றே: ஞானமுள்ளவன் பல நாமங்களில் அழைக்கிறான் என்று ரிக் வேதம் கூறுகிறது. இதுதான் சர்ச்சைக்குரிய இந்து தர்மத்தின் தீர்மானம். கீதையில் கிருஷ்ணா அர்ஜுணனிடம்:
‘விசுவாசத்தால் எந்த வடிவத்தினாலும் என்னைத் தேடுகிற பக்தனை உறுதிபடுத்துவேன். என்னை நாடுகிற மனிதனை நான் ஏற்றுக் கொள்வேன். அவன் மேற்கொள்ளும் ஒவ்வொரு பயணமும் என்னுடையதே. என்று கூறுகிறான்.
F. இந்து தர்மத்தின் எதிர்காலம்
இந்தியர்களின் மிகப் பரவலான சமயமாக இந்து தர்மம் என்றென்றும் திகழும். இந்நாட்டின் கலாச்சாரம் பெருமளவில் இந்து கலாச்சாரத்தால் தாக்கம் நிறைந்திருக்கிறது. மக்கள் மத்தியில் நிலவுகிற புராணக் கதைகள் இந்துப் புராணங்கள் ஆகும்.
மொழிகள் பலவாக இருக்கலாம். சமயங்களும் பலவாக இருக்கலாம். ஆனால், சுமார் 1 கோடி மக்கள் வறுமையில் வாடிகின்றனர். இது மிகவும் அதர்மம். இவற்றைச் சமாளிக்க பல நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப் படுகின்றன.
இந்து தர்மம் மிதவாதமானது என்று கூறப்படுகிறது. இந்த மிதவாதப் போக்கினால் அது தனது எதிரிகளை வெல்லக்கூடியது! வருண (ஜாதி) வேறுபாட்டுச் சிந்தனைகள் வலிந்து நிற்கிறது. கிறிஸ்தவர்களும் பல இடங்களில் வருண பேதத்தில் சிக்கிக் கிடப்பது அதன் வலிமையை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்து தர்மத்தை நவீனப்படுத்தும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. பிஜாத்தியா வித்திய பகவான் (இந்திய ஞான மடம்) போன்ற சஞ்சிகைகள் இந்து தர்மத்தையும் கலாச்சாரத்தையும் தாங்கி வருகின்றன.
G. மலேசியாவில் இந்து தர்மம்
இந்து தர்மத்தை நவீனப் படுத்தும் முயற்சிகள் இந்நாட்டிலும் மேள்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. ஆனாலும் இஸ்லாம் மற்றும் கிறிஸ்தவ சுவிசேஷப் பணிகளால் இந்துக்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து வருகிறது. மலேசிய இந்தியர் காங்கிரஸ் (MIC) இந்து தர்மத்தையும், தமிழ் மொழியையும், இந்திய கலாச்சாரத்தையும் தார்மீக அளவில் பேணி வருகிறது.
மற்ற சமயங்களைப் போல் இந்து தர்மத்திற்கு இவற்றையெல்லாம் எதிர்கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. பல இந்துக்களுக்குத் தங்கள் சொந்த சமயத்தில் போதனை வழங்கப்படுகின்றன. தமிழ் மொழியும் மறு ஆய்வு செய்யப்பட்டு வருகிறது. அதன் வளர்ச்சிக்கு இன்னும் அதிகமான பணிகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டியுள்ளன. சாய் பாபா உபதேசம் சிக்கனம் நிறைந்ததாகக் காணப்படுகிறது.
ஆனால், இந்திய மற்றும் இற்துக்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் சரிந்து வருகிறது. இந்நிலை துடைத்தொழிக்கப்பட வேண்டும்
மேற்கோள் நூல்கள்:
1. David Brown, A guide To Religions (TEE Study Guide – 12, SPCK-1995)
2. T.M.P Mehadevan, Outlines of Hinduism
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ். Batumalai (Ph.D)
ஏப்ரல் 2010
Translated by:
rawangjohnson@yahoo.com
Click here to download in PDF
பேராயர் பத்துமலையால் தொகுக்கப்பட்டது
A. இந்து தர்ம்ம் என்றால் என்ன?
1. உலகில் அதிகமாக விசுவாசிக்கப்படுகிற சமயங்களில் இந்து மதமும் ஒன்று 8கோடி மக்கள் இந்து மார்க்கத்தார். இந்தியர்களில் 80 சதவிகித்த்தினர் இந்துக்கள். மலேசியாவின் இந்தியர்களில் சுமார் 7 சதவிகித்த்தினர் இந்துக்கள்.
கிறிஸ்தவம், பௌத்தம், இஸ்லாத்தைப் போலல்லாமல் இந்து சமயம் பிரச்சாரத்தால் பரவ்வினது கிடையாது. ஆனாலும், சமீப காலங்களில் மேற்கத்திய நகரங்களில் இந்து பிரச்சாரக் குழுக்கள் ஆன்மீக நிலையங்களைத் திறந்துள்ளனர். எல்லா சமயமும் ஒருவனை பரலோகத்திற்கு வழிநடத்திச் செல்கிறது என்பதால், யாரையும் மதமாற்றத் தேவையில்லை என்று இந்து இந்து மார்க்கம் சொல்ல விளைகிறது.
பல கிழக்காசிய நாடுகளில் இந்து சமய கலாச்சார அடையாளங்கள் தெள்ளந் தெளிவாகக் காணப்படுகிறது. பௌத்தம் இந்து சமயத்தின் வழி தோன்றியதாகும்.
2. நீடித்து வாழும் பழங்கால சமயம்
ஒரு வேளை இந்து சமயம்தான் உலகின் நீடித்து வாழும் பழய சமயமாகத் திகழலாம். இந்தியா என்ற சொல்லைப் போல் இந்து என்பது சிந்தி நதியின் பெயரில் இருந்து மறுவியிருக்கலாம். ஆனால், அந்த மார்க்கம் அதற்கும் முந்திய வரலாற்றைக் கொண்டிருக்கிறது. தொடக்கத்தில் அது ஆரிய தருமம் அல்லது ஆரிய மார்க்கம் என்று அறியப்பட்டது.
தர்மம் என்றால், கடமை, நியாயம், நற்குணம், நன்னெறி, சட்டம், சத்தியம், சன்மார்க்கம் ஆகிய கருப்பொருள்களைத் தாங்கி வருகிறது. தர்மம் ஒருவரை முக்திக்கும் (விடுதலை) மோட்ஷத்திற்கும் கொண்டு சேர்க்கிறது.
3. இந்து மார்க்கம் ஓர் இனம் சார்ந்த மதம்
a) இந்து மார்க்கத்துக்கு ஸ்தாபகர் கிடையாது. கிறிஸ்தவத்தைப் போன்று அவதார தேதி கிடையாது.
b) இந்து மார்க்கத்திற்குப் பொதுவான விசுவாசப் பிரமாணம் கிடையாது (கிறிஸ்தவர்களின் அப்போஸ்தல விசுவாசப் பிரமாணத்தைப் போன்று)
c) இந்து மார்க்கத்திற்கு என்று ஒரு ஸ்தபாகம் கிடையாது. பொதுவான ஆராதனை முறைமையைப் பின்பற்றுகிறவர்களுக்கோ அல்லது ஒரு பொதுவான வாழ்வு நெறியைப் பின்பற்றி வாழ்கிறவர்களுக்கென்றோ ஒரு ஸ்தாபகம் கிடையாது.
4. மார்க்கக் குடும்பம்
இந்துத்துவம் நெகிழ் தன்மை வாய்ந்த விசுவாசம். அது உள்வாங்கிக் கொள்ளக் கூடிய, மற்றும் காலத்திற்கேற்ப புதிய கருத்துகளை ஜீரனித்துக் கொள்ளக் கூடிய தன்மை வாய்ந்த்து. இந்தியாவின் முதல் பிரதமாரான பண்டிதர் நேரு, இந்துத்துவத்தைப் பின்வருமாறு வர்ணிக்கிறார்:-
“இந்துத்துவம் தெளிவும் (அற்ற), நிச்சயமும் (அற்ற) வடிவமுமற்ற பல காட்சிகளைக் கொண்ட எல்லாருக்கும் பொருத்தமான அனைத்தையும் கொண்ட மார்க்கம் ஆகும். அதனை விளக்கப் படுத்தி பார்க்கலாகாது. தற்கால வடிவத்திலும் இறந்த காலத்திலும் பல விசுவாசங்களையும் செயல்முறைகளையும், அடி முதல் நுனி வரை முரண்பாடுகளையும் உடைய அனைத்தையும் உள்வாங்கிக் கொண்டுள்ளது. வாழ்வதையும் வாழ விடுவதையும் அதன் அடிப்படைக் கொள்கையாகக் காணலாம்.
B. இந்து மார்க்க ஆன்முக நூல்கள்
1. சுருதியும் சிமிர்தியும் (Sruti and Smriti)
சுருதி என்றால் கேட்கப்பட்டது என்று அர்த்தம். அவை முனிவர்களுக்கு வெளிப்படுத்தப் பட்ட சத்தியம். சுருதிக்கு 4 வேதங்கள் உள்ளன.
சிமிர்தி என்றால் ஞாபகத்தில் கொள்ளப்பட்டவை. சுருதியை கிறிஸ்தவ வேததிதிற்கு ஒப்பாக்கினால், சிமிர்தியையும் உபதேசங்களையும் வேதத்தில் இருந்து திரண்ட கலாச்சாரத்திற்கும் ஒப்பாக்க வேண்டும். வேதத்தைத் தவிர்த்து எல்லா ஆன்மீக நூல்களையும் சிமிர்திகளாகக் கருதப்பட வேண்டும். ராமாயணமும் மகாபாரதமும் இந்து தர்மத்தில் இருந்து தோன்றிய பரம்பரைச் சொத்தாகும்.
2. வேதங்களும் உப்பனிசாத்துகளும் (விளக்க நூல்கள்)
ரிக் வேதம், சாம வேதம், யாசுர் வேதம், அதர்வண வேதம் ஆகியவை இந்து தர்ம வேதங்கள். ஒவ்வொரு வேதத்தில் 4 பெரும் பகுதிகள் உள்ளன:-
a. மநதிரங்கள் (கடவுளைத் துதித்துப் பாடுகிற பாமாலைகளும் பாடல்களும்)
b. பிராமணா (உரை அல்லது சடங்கு வழிமுறைகள்)
c. அரண்யகா (காட்டில் வாழும் முனிவர்களின் உரை)
d. உபநிடங்கள் (வேதங்களுக்கான தத்துவ உரைகள்). இவை உலக இயல்பையும் மனிதய உறவையும் விவாதிக்கின்றன.
3. ராமாயனணமும் மகாபாரதமும்
ராமாயணம் என்பது அசூர்ர்களின் அரசனாகிய ராவனனைக் கொன்று, பூமியில் தர்மத்தை மறுபடியும் நிலைநாட்டியவரின் கதை. ராமரும் அவருடைய துணைவியார் சீதையும் சால்புடைய தம்பதிமாராகக் கருதப்படுகின்றனர். அவர் அவதாரமாக நம்பப்படுகிறார்.
மகாபாரத்த்தில் ஒரு மஹா யுத்தம் நடைபெறுகிறது. நூறு கௌரவ சகோதரர்கள் அசூர்ர்களாக, நல்வர்களாகிய பாண்டவ சகோதரர்களோடு போரிடுகிறார்கள். ஸ்ரீ கிருஷ்ணனின் உதவியோடு, கடவுள் அவதாரம் எடுத்து தீயவர்கள் பாண்டவர்கள் மீது ஜெயம் கொள்கிறார்கள்.
இந்தப் புராணம் மனித தரத்தையும் மனித நிலைமையையும் எடுத்துக் காட்டுகிறது. ஊக்கத்தையும், விசுவாசத்தையும், பக்தியையும் உண்மையையும், இணைபிரியாமையையும் இப்புராணம் உபதேசிக்கிறது.
4. பகவத் கீதை (கடவுளின் பாடல்) மிகவும் பிரபலமான இந்து புனித நுலாகும். இது மகாபாரதத்தின் ஒரு பகுதியாகும். ஒரு மஹா யுத்தத்தில், பாண்டவர்களின் சகோதரனான அஜ்ஜுணன் குழப்பத்தில் மூழ்கிப் போனான். நியாயமாக இருந்தாலும் எப்படி தன் சொந்த சகோதரர்களோடு போரிட முடியும்? அந்தப் போர் முனையில் கிருஷ்ணர் மனித செயலின் நெறியையும் தத்துவத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறார். கீதையின் அடிப்படை உபதேசம், தன்னலமற்ற செய்கையின் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது. இது மனிதன் தெய்வத்தின் மீது கொள்ள வேண்டிய பக்தியைக் காட்டுகிறது.
C. இந்து மார்க்கத்தின் வரலாறு
மெய்யான குறிக்கோளுக்கான தேடல் என்ற தேவ தேடல் ஒன்று உண்டு. ஒரே ஒரு மெய்யான நிலைமை மாத்திரமே உண்டு என்று கூறப்படுகிறது. பிரம்மம் என்பது இந்த உலகின் ஆவி. மனிதன் என்பது அதன் ஆன்மா.
வருணப் (ஜாதி) பிரிவு முறைமை: ரிக் வேதத்தில், குருமார்களாகிய பிராமணர்கள் படைப்பாளராகிய பிரம்மாவின் வாயில் இருந்து தோன்றியவர்கள் என்று கூறப்படுகிறது. சாஸ்திரியர்கள் அல்லது ஆட்சி செய்பவர்கள் பிரம்மாவின் கரத்தில் இருந்து தோன்றியவர்கள். வணிகப் பிரிவினர்கள் பிரம்மாவின் தொடையில் இருந்து தோன்றிவர்கள். சூத்திரர்கள் அல்லது வேலைக்காரர்கள் பிரம்மாவின் பாதத்தில் இருந்து தோன்றியவர்கள்.
ஆரம்பத்தில் ஒரு மனிதனின் வருணப் பிரிவினை அவனி தொழிலின் நிமித்தம் தீர்மானிக்கப் பட்டது. தனது தொழிலை மாற்றுவதன் மூலம் அவனது வருணப் பிரிவினையையும் மாற்றலாம். ஆனால், பிற்காலத்தில் அது குலமரபுக் கோத்திரமாகி விட்டது.
கரும வினைத் தத்துவம்: வருண முறையைச் சார்ந்துள்ள கரும வினைத் தத்துவம் இந்து விசுவாசத்தின் மையமாகத் திகழ்கிறது. ஆதிகால இந்து சமய போதனையின்படி மனித வாழ்வின் குறிக்கோள், மறைபொருளின் மெய்மையை உணர்வதாகும். கரும வினை தீருமட்டும் பிறவியும் மறுபிறவியும் சூழன்று கொண்டே வரும். கரும வினை தீரும் நிலையை மோக்ஷ்ச (முக்தி அல்லது பரலோகம்) என்றழைக்கிறார்கள். மனித வாழ்வின் மாற்றத்திற்கும் நல்ல தரத்திற்கும் கரும வினை ஒரு சிறந்த எடுத்துக் காட்டு.
நவீன காலம்: கீபி 1750க்குப் பிறகு
பிற சமயங்களைப் போல இந்து மார்க்கமும் மறுமலர்ச்சியைக் கண்டு வருகிறது. ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணன் பரமஷம்சர் தொடக்கி வைத்த மறுமலர்ச்சி கொள்கை மிகவும் பிரபலம் வாய்ந்தது. அவர் ராமகிருஷ்ணரின் போதனையைப் பரப்பி வந்தார். அவர் கிறிஸ்துவின் தரிசணத்தைக்கூட கொண்டிருந்தார் என்றும் கூறப்படுகிறது. விவேகானந்தர் அவருடைய சீடர்களில் ஒருவர். தனது குருவானவரின் போதனையைப் பரப்புவதற்கு ராமகிருஷ்ணர் மடங்களை நிரூவினார். அது சிறந்த சமூக சேவை மையங்களாகவும் திகழ்ந்தன. தாகூர் என்பவரும் இந்து விசுவாசத்திற்குப் புண்துணர்ச்சியூட்டியுள்ளார். அவருடைய பாடல்களும் கவிதைகளும் கடவுள் – மனிதனைப் பற்றி உபதேசிக்கிறது.
இந்து மார்க்க விசுவாசத்தில் முக்கியமாகக் கருதப்படுவது மனிதன்தான் கடவுள் என்பதாகும். மனிதன்தான் கடவுள் என்றும் மனிதனின் மார்க்கம்தான் கடவுளின் மார்க்கம் என்றும் தாகூர் பாடியுள்ளார். தற்கால இந்து மார்க்கப் பிரதிநிதியாகக் காந்தியைக் கருதலாம். அவர் மார்க்க போதனையை வாழ்ந்து காட்டியவர். ஆனால், அவருடைய நடவடிக்கைகள் விசுவாசத்தின் விளைவுகள் ஆகும். அவர் தம்முடைய மார்க்கத்தை அரசியல் காரணங்களுக்காகப் பயன்படுத்திக் கொண்டார் – அதாவது இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்காக. டாக்டர் ராமகிருஷ்ணரும் ஸ்ரீ ஔரோபிந்தோவும் தற்கால இந்து உபதேசப் பிரதிநிதிகளாகக் கருதலம்.
D. இந்து விசுவாசங்கள்
1. வாழ்வின் நான்கு குறிக்கோள்கள்:
a) வாழ்வு தர்மம் ஆகும் (நியாயப்பூர்வமான செயல்)
b) வாழ்வு அர்த்தப்பூர்மானது ஆகும் (ஆஸ்திகளும் சுகபோகங்களும்)
c) வாழ்வு கர்மம் நிறைந்ததாகும் (காமமும் சுகமும்)
d) வாழ்வு மோஷ்சத்தை நாடியதாகும் (விடுதலை). வாழ்வின் இறுதி இலக்கு, இந்த மாம்சத்தில் இருந்தும் மரணம் சார்ந்த வாழ்வில் இருந்தும் விடுதலையடைவதாகும்.
வாழ்வின் நான்கு படிநிலைகள்:-
a) மாணவப் பிராயம்: ஒருவன் குருவின் இல்லத்தில் தங்கி வாழ்வது.
b) இரண்டாவது நிலை தலைவன் பருவமாகும். அவன் குடும்பத்தின் சொத்துடைமைகளை நிர்வாகிக்கிறான். அவன் தனது மனைவியோடு வாழ்கிறான்.
c) மூன்றாவது நிலையில் அவன் ஓய்வு பெற்று தனது மனைவியோடு வாழ்வின் நெறிகைளை தியானிக்க காட்டுக்குச் செல்கிறான்.
d) நான்காவது (கடைசி) நிலை புனிதமானது. இந்நிலையில் அவன் உலகையும் அதில் அடங்கியுள்ள யாவற்றையும் துறந்து விடுகிறான். (ஹிந்து மார்க்கம் துறவறத்தை ஏற்கிறது).
2. மூன்று வழிகள்
a) முதலாவது - நற்கிரியை
b) இரண்டாவது - பக்தி
c) மூன்றாவது - ஞானம்
குறிப்பு: சிலர் யோகா என்ற தியான நிலையையும் சேர்த்துக் கொள்கிறார்கள்
3. கடவுளும் மனிதனும்
a) தேவன் பொதுவுடைமையும் பூரணமுமானவர் என்று போதிக்கும் அதே வேளையில்,
b) தனி மனிதனுக்கும் சொந்தமானவர் என்றும் போதிக்கிறது. அவர் மனித நலனில் அக்கறை கொண்டு பூலோகத்திற்கு அவ்வப்போது வருகை தந்து தர்மத்தைக் காக்கவும் அதர்மத்தை அழித்துப் போடவும் கிரியை செய்கிறார். கடவுளே மனிதனின் இலக்கு. அந்தப் பரம பொருளில் ஐக்கியப்பட்டு (அனுபூதி அடைந்து) விடுதலை (முக்தி) பெற வேண்டும் என்பது இந்து தர்மத்தில் இலக்கு.
E. பிரபலமான இந்து தர்மங்கள்
1. வழிபாடு:
இந்துக்கள் தங்கள் இல்லங்களிலும் ஆலயங்களிலும் வழிபடுகின்றனர். வசதி படைத்த பலர் தங்கள் இல்லங்களில் ஒரு பூஜை அறையை ஒதுக்குகிறார்கள். பூஜிப்பது என்பது ஓர் இந்துவின் தனிமனித கிரியை. கிறிஸ்தவர்களைப் போன்று சபையாக ஒன்று கூடும் வழக்கு அவர்களிடம் கிடையாது. தெய்வீக நாமங்களை உச்சரிப்பதும் மந்திரங்களை ஓதுவதும் அவர்களின் ஜெபங்களில் அடங்கும். பாவம் நிறைந்த ஒரு மனிதன் மெய் மறந்து தெய்வ நாமத்தை உச்சரித்த்தின் நிமித்தம் எப்படி முக்தியடைந்தான் என்ற ஒரு புராணக் கதையும் உண்டு. அவருடைய மகனுக்கு இறை நாமமாகிக நாராயணன் என்ற பெயர் வழங்கப்பட்டிருந்த்து. அந்தப் பெயரை உச்சரித்ததால் அவன் முக்கியடைந்தான்.
2. ஆலய ஆராதனை
இந்திய புனித்த் தளங்களுக்குப் பெயர் பெற்றது. கோயில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம் என்று தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு. உருவத்திலும் உணர்விலும் ஆலயங்கள் பெருமளவில் மாறுபட்டிருக்கின்றன. ஆனால் ஒவ்வொரு ஆலயங்களும் ஒரு தெய்வத்திற்கு அர்ப்பணஞ் செய்யப்பட்டுள்ளது. எனவே, வழிபாடுகளும் அந்த தெய்வத்தை (அல்லது தேவியை) சூழ்ந்தே அமைந்திருக்கும்.
3. பண்டிகைகளும் யாத்திரைகளும்
a) தீபாவளி – அசூரனை கிருஷ்ணன் என்ற கடவுள் ஜெயங் கொண்ட ஞாபகார்த்தத்தில் கொண்டாடப்படும் தீபத் திருநாள்.
b) பல பண்டிகைகள் பருவத்தின் அடிப்படையிலானது. (உம் – கேரளாவில் கொண்டாடப்படும் ஓனமும், தமிழ் நாட்டில் கொண்டாடப்படும் பொங்கலும்)
4. வேற்றுமையில் ஒற்றுமை
இந்து சமயம் (அக்குரோணியம் நிறைந்த) அளவற்ற சமய அனுபவங்களைத் தாங்கி வருகிறது. பல பிரபலமான இந்து தர்மம் இயற்கையான வழிபாட்டோடு இணங்கிப் போகிறது. அவர்களுடைய தத்துவஞானிகள் கடவுளை பூரணம் நிறைந்த உண்மைப் பொருளாகவும் அனைவருக்கும் அப்பாற்பட்ட ’உலக ஆன்மாவாகவும்’ கருதி அவரோடு இணைந்து முக்தி பெற நினைக்கிறார்கள். கல்வியறிவற்ற பாமரர்கள் கடவுளை சாந்தி தரும் அன்பிற்கும் வழிபாட்டுக்கும் உரியவராகக் கருதுகின்றனர். அனைவரும் இந்துக்கள்தாம்.
‘சிந்தனைகள் மாறுபடுவது போல, கருத்துகளும் மாறுபடும்’ இதுதான் பொதுவான இந்து பழமொழி. சத்தியம் ஒன்றே: ஞானமுள்ளவன் பல நாமங்களில் அழைக்கிறான் என்று ரிக் வேதம் கூறுகிறது. இதுதான் சர்ச்சைக்குரிய இந்து தர்மத்தின் தீர்மானம். கீதையில் கிருஷ்ணா அர்ஜுணனிடம்:
‘விசுவாசத்தால் எந்த வடிவத்தினாலும் என்னைத் தேடுகிற பக்தனை உறுதிபடுத்துவேன். என்னை நாடுகிற மனிதனை நான் ஏற்றுக் கொள்வேன். அவன் மேற்கொள்ளும் ஒவ்வொரு பயணமும் என்னுடையதே. என்று கூறுகிறான்.
F. இந்து தர்மத்தின் எதிர்காலம்
இந்தியர்களின் மிகப் பரவலான சமயமாக இந்து தர்மம் என்றென்றும் திகழும். இந்நாட்டின் கலாச்சாரம் பெருமளவில் இந்து கலாச்சாரத்தால் தாக்கம் நிறைந்திருக்கிறது. மக்கள் மத்தியில் நிலவுகிற புராணக் கதைகள் இந்துப் புராணங்கள் ஆகும்.
மொழிகள் பலவாக இருக்கலாம். சமயங்களும் பலவாக இருக்கலாம். ஆனால், சுமார் 1 கோடி மக்கள் வறுமையில் வாடிகின்றனர். இது மிகவும் அதர்மம். இவற்றைச் சமாளிக்க பல நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப் படுகின்றன.
இந்து தர்மம் மிதவாதமானது என்று கூறப்படுகிறது. இந்த மிதவாதப் போக்கினால் அது தனது எதிரிகளை வெல்லக்கூடியது! வருண (ஜாதி) வேறுபாட்டுச் சிந்தனைகள் வலிந்து நிற்கிறது. கிறிஸ்தவர்களும் பல இடங்களில் வருண பேதத்தில் சிக்கிக் கிடப்பது அதன் வலிமையை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்து தர்மத்தை நவீனப்படுத்தும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. பிஜாத்தியா வித்திய பகவான் (இந்திய ஞான மடம்) போன்ற சஞ்சிகைகள் இந்து தர்மத்தையும் கலாச்சாரத்தையும் தாங்கி வருகின்றன.
G. மலேசியாவில் இந்து தர்மம்
இந்து தர்மத்தை நவீனப் படுத்தும் முயற்சிகள் இந்நாட்டிலும் மேள்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. ஆனாலும் இஸ்லாம் மற்றும் கிறிஸ்தவ சுவிசேஷப் பணிகளால் இந்துக்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து வருகிறது. மலேசிய இந்தியர் காங்கிரஸ் (MIC) இந்து தர்மத்தையும், தமிழ் மொழியையும், இந்திய கலாச்சாரத்தையும் தார்மீக அளவில் பேணி வருகிறது.
மற்ற சமயங்களைப் போல் இந்து தர்மத்திற்கு இவற்றையெல்லாம் எதிர்கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. பல இந்துக்களுக்குத் தங்கள் சொந்த சமயத்தில் போதனை வழங்கப்படுகின்றன. தமிழ் மொழியும் மறு ஆய்வு செய்யப்பட்டு வருகிறது. அதன் வளர்ச்சிக்கு இன்னும் அதிகமான பணிகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டியுள்ளன. சாய் பாபா உபதேசம் சிக்கனம் நிறைந்ததாகக் காணப்படுகிறது.
ஆனால், இந்திய மற்றும் இற்துக்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் சரிந்து வருகிறது. இந்நிலை துடைத்தொழிக்கப்பட வேண்டும்
மேற்கோள் நூல்கள்:
1. David Brown, A guide To Religions (TEE Study Guide – 12, SPCK-1995)
2. T.M.P Mehadevan, Outlines of Hinduism
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ். Batumalai (Ph.D)
ஏப்ரல் 2010
Translated by:
rawangjohnson@yahoo.com
Friday, May 7, 2010
பௌத்தர்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்வோம்
Buddisem
அத்தியட்சாதீன நீள்விரி இறையியல் கல்வித் திட்டம்
மலேசியர்களின் சமய நம்பிக்கைகள் தொடர்பான ஓர் அறிமுகம்
முகவுரை
பௌத்தம் கோடிக்கணக்கான மக்களின் மார்க்கமாக இருக்கிறது – ஒரு வேளை 60 கோடியை எட்டலாம். கிறிஸ்தவம் இஸ்லாத்தைப் போன்று இதுவும் பிரச்சாரத்தின் மூலம் பரவியது. இன்று மேற்கத்திய நாடுகளையும் சென்றடைந்துள்ளது.
பௌத்தம் 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்து தோன்றியுள்ளது. ஆற்றல் வாய்ந்த நாகரீக உந்துதலாக செயல்பட்டு, கலை, இலக்கியம், மற்றும் பிற துறை நடவடிக்கைகளையும் எழுச்சியூட்டியுள்ளது. இன்று பர்மா, தாய்லாந்து, தீபெத்து, கம்போடியா, லாவோஸ் ஆகிய நாடுகளின் தேசிய மதமாகத் திகழ்கிறது. இலங்கை, சீனா, ஜப்பான் மற்றும் கொரியாவின் பெரும்பான்மை மக்கள் பௌத்தர்கள்.
இரண்டாகப் பகுக்கப்படும் பௌத்த கொள்கையில் பல பிரிவுகளும் உள்ளன. அவை ஹினாயானா மற்றும் மஹாயனா என்றழைக்கப்படுகின்றன.
A. பொளத்த மதத்தை நிறுவியவர்
பௌத்தர் கௌதமன் குடும்பத்தைத்ச் சேர்ந்தவர். அவரின் இயல் பெயர் சித்தாத்தர். அவரின் தந்தையாரின் பெயர் சுத்தோஹோத்தனா. அவர் ஓர் இந்து பிரபுகுல தலைவர். தாயாரின் பெயர் மஹாமாயா. தம் மகன் எந்த வேதனையையும் அதிருப்தியையையும் அடையக்கூடாது என்று சித்தாத்தாவை மிகவும் கவனமாக பார்த்துக் கொண்டோர். ஆயினும் அந்தப் பிள்ளையான இளவரசர் வாழ்வின் கொடூர நிதரிசனங்களைக் காணும் நேரம் வந்தது: ஒரு நாள் கந்தலான துணியை மட்டும் இடுப்பில் கட்டித் திரிந்த தலைமயிர் நரைத்த முதியவரைக் கண்டார். இன்னொரு நாள் ஒருவர் மூச்சுத் திணரலால் வேதனையோடு தரையில் கதறித் துடித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். மற்றுமொரு நாள், ஒரு கூட்டத்தார் ஒரு பிரேதத்தைச் சுமந்து செல்வதைக் கண்டார். இவற்றையெல்லாம் கண்ட அவர் சஞ்சலமும் வேதனையும் துக்கமும் அடைந்தார். எல்லா வேதனைகளுக்கும் அவர் பதில் காண முற்பட்டார். வியாகுலத்தின் மத்தியில் அவர் அமைதியான வாழ்வையும், அபாயத்தின் மத்தியில் பாதுகாப்பான வாழ்வையும் வாழ்ந்து வந்த்தை அவர் உணர்ந்தார். அவர் உலகத்தை வெறுத்து விட்டு, அழிந்துபோக்க் கூடிய வாழ்வின் பாடுகளின் மத்தியில் அமைதியையும் பாதுகாப்பையும் தேடப் புறப்பட்டார்.
ஒரு நாள் தம் குடும்பத்தையும் மகன் ராகுலாவையும் விட்டுவிட்டு தத்துவஞானிகளிடமும் துறவிமார்களிடம் ஞானத்தைத் தேடிச் சென்றார். அவர் ஒரு பதிலையும் காண்ட்டையவில்லை. தியானத்திற்குப் பிறகு அவர் வாழ்வின் புதிருக்கு தீர்வு கண்டதாகக் கூறப்படுகிறது. அதன் பிறகு ஞானம் பெற்றவர் என்ற பொருளைச் சுமக்கும் புத்தர் என்ற பெயரோடு திகழ்ந்தார். அப்போது அவருக்கு வயது 35.
B. புத்த மதப் போதனைகள்
1. மேன்மை நிறைந்த நான்கு சத்தியங்கள்
a. உலக வாழ்வு வேதனை நிறைந்த்து; இது மேன்மை நிறைந்த சத்தியமாகும்
b. வேதனையின் பிறப்பிடத்தை எப்படி ஒழித்துக்கட்ட முடியும்
c. தீர்வானது ஒரு மனிதனுக்கு அமைதியைத் தரும்
2. வேதனையானது ஒரு பொதுவான உண்மையாகும். பாலி மொழியில் இதற்கு துக்கம் என்று பொருள்.
3. மேன்மை நிறைந்த இரண்டாவது சத்தியம் வேதனைக்கான காரணத்தை கூறுகிறது: உலகப் பற்றே அதற்குக் காரணம். அறியாமை பற்றுக்கு வழி வகுக்கிறது; அறியாமை ஆசையைத் தூண்டுகிறது, அது வேதனையை விளைவிக்கிறது.
4. 3வது மேன்மையான சத்தியம், வேதனையிலிருந்தும் அடிமைத்தனத்தில் இருந்தும் விடுதலையடையும் ஒரு நிலை உண்டு என்று பறை சாற்றுகிறது. அதன் இறுதி விளைவு நிர்வாணா (நிபானா) ஆகும். இதனை சமாதானம் என்றும் சந்தோஷம் என்றும் புரிந்து கொள்ளலாம்.
5. 4வது மேன்மையான சத்தியம், நிர்வாணா நிலைக்கு வழிவகுக்கும் பாதையைப் பறை சாற்றுகிறது. அது 8 முனைப் பாதை என்று அறியப்படுகிறது:
நீதி:
5.1 நேர்மையான பேச்சு
5.2 நேர்மையான செயல்
5.3 பிறருக்குத் தீங்கு விளைவிக்காக முறையில் பொருளீட்ட நேர்மையான முறையில் வாழ்தல்.
ஒருவந்தச் சிந்தனை:
5.4. நேர்மையான முயற்சி: உம். பொல்லாத சிந்தனையைத் தவிர்த்தல்
5.5. நேர்மையான சிந்தனை – உடல், உணர்வு, சிந்தையின் ஒவ்வொரு நிலையிலும் விளிப்பான கவனம் செலுத்துதல்
5.6. நேர்மையான ஒருவந்தம்: உம். தியானம்
5.7. நேர்மையான கருத்து: நான்கு சத்தியத்தைப் புரிந்து கொள்ளுதல்
5.8. நேர்மையான சிந்தனை (உம். இச்சை, கொடுமையில் இருந்து விடுதலை)
ஒருவன் வாழ்வின் வழியைப் பெற, தனக்குத் தானே ஆசானாகச் செயல்பட வேண்டும் என்று பௌத்தம் கூறுகிறது. ஒவ்வொருவரும் தங்கள் சொந்த கிரியைகளினாலே இரட்சிப்பைத் தேடிக் கொள்ள வேண்டும். தான் செய்ய வேண்டியதை பிற ஒருவனாலும் செய்ய இயலாது. இதனைச் சொந்த முயற்சி அல்லது சொந்த வெற்றி என்று கூறுவர். ஆனாலும், மஹாயானா கோட்பாட்டில் ஓர் இரட்சகரின் பங்கு செருக்கப்படுகிறது. தேர்வடா கோட்பாட்டில், நான் புத்தரில் சரணடைகிறேன் என்று ஓர் உபாசகன் கூறுகிறான்.
ஆன்ம மறுப்புச் சித்தாந்தம்:
மனிதனின் ஆன்மா நிலையானது என்று பொளத்தம் போதிக்கவில்லை. மாறாக, ஆன்ம மறுப்பை (அன்னாத்தா) வலியுறுத்துகிறது அனைத்தும துக்கத்தைச் (வேதனை, அழிவு, மரணம்) சார்ந்த்து என்று நம்ப்ப்படுகிறது.
கர்ம்மும் வினையும்: கர்மத்தை, வினையும் விளைவும் விதியாகக் காணலாம். மனிதன் எதை விதைக்கிறானோ அதையே அறுப்பான். (கர்மம் – செயல், வினை, கிரியை)
இப்போராட்டத்தை எப்படி நிறுத்துவது: 8 முனைப் பாதையின் இறுதியிலக்கு நிர்வாணா ஆகும். நிர்வாணா என்பது பேராசை என்ற வளிமைத்தை நிர்மூலமாக்கும் நிலை வாழ்வு, இச்சை, பேராசை, சுயநலம், பசிதாகம் ஆகிய எல்லாவற்றையும் ஒருவன் நிர்மூலமாக்க வேண்டும்.
புனிதத்திற்கான பாதை: இந்த 8 முனைப் பாதையில் வெற்றி பெறுபவன், 4 புனித நிலைகளிலும் வெற்றி பெறுகிறான்:
a. முதல் நிலையில் ஒருவன் இந்த 3 தடங்கல்களில் இருந்து சுதாகரித்துக் கொள்கிறான்
i. உண்மையில் தனக்கு மாறாத ஆன்மா இருக்கிறது என்ற மூட நம்பிக்கை;
ii. புத்தர் மீதுள்ள ஐயம்
iii. வேதானைகளில் இருந்து விடுபட மேற்கொள்ளும் அதிகப்படியான சடங்குகள்
ஒருவனை எல்லா தடங்கல்களில் இருந்தும் விடுவிப்பதே இந்த எல்லா முயற்சிகளின் இலக்கு. நிர்வாண நிலையை அடைவதே அதன் இறுதி இலக்கு.
C. புத்த தர்ம சாஸ்திர நூல்கள்
புத்த சீடர்கள் முதலாவதாக, துறவறத்திற்காக தங்கள் எஜமானரின் தீர்க்கமான ஒவ்வொரு வார்த்தைகளின் மற்றும் கட்டளைகளின் ஆதாரங்களையும் தேடினர். இரண்டாவதாக, தலைமைக் கல்விமான்கள் அவருடைய போதனைகளுக்கு வழங்கிய விளங்கங்களைத் திரட்டினர். இவை தேர்வடா சாஸ்திரங்கள் என்றழைக்கப்படுகின்றன. இந்தத் தலைமைக் கல்விமான்கள் மூப்பர்களின் பண்டசாலை சட்ட அறிஞர்கள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். ஆனாலும், பல்வேறு தேசங்களின் பௌத்தர்கள், தங்கள் பண்டசாலைப் பெருக்கத்திற்காக சொந்த நூல்களைச் சேர்த்துக் கொண்டனர்.
தேர்வடா சாஸ்திரம்: இந்த விதி திரிப்தாக்கா (3 கூடைகள்) என்றும் அறியப்படுகிறது. இதில் மூன்று வெவ்றேறு நூல்கள் அடங்கியுள்ளன. அவை:
a. விநாய கூடை (கட்டொழுங்குக் கூடை) துறவிமார்கள் மற்றும் கன்னிகாஸ்திகளின் வாழ்வுக்குரியது
b. சுத்தா கூடை (பிரசங்கக் கூடை) பொளத்தரின் பிரசங்கங்களின் தொகுப்புகளோடு பழமொழிகளும் அவரின் ஏனைய போதனைகளும் அடங்கியுள்ளது.
c. அபிதம்மா கூடை (நுண்பொருள் தத்துவக் கூடை) பிந்திய கால வம்ச மரபு பண்டிதர்களின் தத்துவ நூல்களைக் கொண்டுள்ளது.
மஹாயானா சாஸ்திரம்
a. ஆரம்ப கால சாஸ்திரங்கள் கி.மு. 100 – 800ல் வடமொழியில் எழுதப்பட்டது.
b. ஒரு மஹாயானா கோட்பாடு உண்டு. ஒவ்வொரு தேசங்களும் தங்கள் சொந்த மொழிகளில் உரைகளைத் தொகுத்துக் கொண்டன. (உம் – சீனா, திபேத்து, நேப்பாளம், கொரியா, ஜப்பான்).
c. இந்த சாஸ்திரங்கள் 3 பெரிய குழுக்களாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன:
• விநயா: சமய முறைகளின் விதிகள்;
• சுத்ரா: பொதுவாக தேர்வடா சுத்தா கூடையில் அடங்கியுள்ள உபதேசம்
• சாஸ்திரங்கள்: தத்துவ விவாதங்கள்
D. முக்கிய பொளத்த பிரிவினைகள்
I. பௌத்த போதனைகள் பெரும்பாலும் தென்னக வளாகத்தில் நிலைத்திருக்கின்றன (இலங்கை, பர்மா, தாய்லாந்து)
II. மஹாயானா பௌத்தம்: (பெருஞ் சக்கரம்)
a. அவருடைய பிறப்புக்கும் வாழ்வுக்கும் 200 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இது பிற நாடுகளில் வளர்ந்த்து.
b. இது ஒரு மிதவாத போதனை (உள்ளூர் கலாச்சாரத்தையும் தத்துவத்தையும் உள்வாங்கிக் கொள்ளும்).
c. இது, விசுவாசமும் தியானமும் ஒரு பௌத்தனை உச்சநிலை ஆன்மீக இலக்கைச் சென்றடையச் செய்யும் என்று போதிக்கிறது.
d. விசுவாசத்தின் மூலம் இரட்சிப்பைப் பெறுதல் என்பது மஹாயானா பௌத்த கோட்பாட்டின் முக்கிய போதனைகளில் ஒன்று.
e. தேர்வாடா பௌத்தத்தின் இறுதி இலக்கு நிர்வாண நிலை.
f. இப்போதனையின் இலக்கு போதி சாஸ்திரம். (கருணை நிறைந்த மனிதன்).
g. எல்லா நல்ல பௌத்தர்களும், துறவிகளும், சராசரி மனிதர்களும் இந்த சுவர்க்கத்திற்குப் போக முடியும்.
h. ஜெபம், வழிபாடு, ஆராதனை – இவை மஹாயானா தியானத்திற்கு முக்கிய ஆதாரங்கள்.
III. ஷென் பௌத்தம்: சீனாவில் தொடங்கி ஜப்பானில் பரவியது
a. ஷென் என்றால் ஜப்பானிய மொழியில் ஆழ்ந்த சிந்தனை என்று பொருள். (இது ஒரு ஞானம் பெரும் நிலை)
b. ஒழுக்கப்பூர்வமான தியானத்தில் மூழ்கியிருக்கும் போது ஒருவனுக்கு மின்னலைப் போன்று ஞானம் தோன்றும்.
IV. தாய்லாந்தின் நவீன இயக்கம்
a. இது தியானத்தின் எழுச்சி நிலை. இரண்டு விதமான தியான நிலையங்கள் தோன்றியுள்ளன: 1). ஆழ்ந்து உற்றுநோக்கும் தியானம், 2). உள்நோக்கிப் பார்க்கும் தியானம்.
b. கல்வி: பௌத்தர் மற்றும் அவருடைய சீடர்களைப் பற்றிய தொடர்ச்சியான கல்வியும் உதவியுள்ளது. பௌத்தர்களும் தங்கள் சொந்த பல்கலைக் கழகங்களை நடத்துகின்றனர்.
E. வழிபடும் முறைகள்
a. நடத்தையில் தியானமும் கவனமும் செலுத்துவதோடு, நல்ல சிந்தனையும் பௌத்தர்களின் ஜீவியத்தில் இடம் பெறுகிறது. இது பௌத்த துறவரத்தில் காணப்படுகிறது.
b. தேர்வாடா தேசங்களில் சராசரி பௌத்தர்கள் தங்கள் எஜமானரை மனிதனுக்கும் அப்பாற் பட்டவராகக் கருதுகிறார்கள். அவரை வாழ்ந்துணர்ந்து அன்பு காட்டிய தேவாதி தேவனாகவும் எல்லா வணக்கத்துக்கும் பாத்திரராகவும் நம்புகிறார்கள்.
1. சரணாதிகதி உபதேசங்களும்
மூன்று சரணாதிகதி நிலைமை உள்ளன:
• நான் சரணடைய பௌத்தரை நாடுவேன்.
• நான் சரணடைய சித்தாந்த்த்தை நாடுவேன்.
• நான் சரணடைய துறவர சகோதரர்களை நாடுவேன்.
அவர்களுக்கு ஐந்து உபதேசங்களும் உள்ளன:
• உயிரைக் கொல்லக் கூடாது
• திருடக் கூடாது
• விபச்சாரம் செய்யக் கூடாது
• பொய்யுரைக்கக் கூடாது
• மது அருந்தக் கூடாது
2. காணிக்கை: வழிபடுபவர்கள் எல்லா வழிபாட்டு நிலையங்களிலும் காணிக்கை வழங்குகிறார்கள். (உம்- மெழுகுவர்த்தி, சாம்பிராணி, உணவு போன்றவை)
3. ஜெபங்களும் தூபமிடுதலும்: வழிபடுபவர்கள் சாம்பிராணி தூபமிட்டு மனித தேவைகளுக்கும் பொருளாதார ஆசீர்வாத்த்திற்கும் வேண்டுகிறார்கள்.
அவர்கள் மும்மூர்த்திகளின் சிந்தனை, சொல், வார்த்தைகளால் உண்டான பாவங்களுக்கும் மன்னிப்புண்டாக ஜெபிக்கிறார்கள் (பௌத்தர், சித்தாந்தம், துறவிமார்கள்).
4. பெலனீட்டு மாற்று: இந்தக் காணிக்கைகளால் உண்டான பெலனை மரித்தவர்களுக்காகவும், தெய்வங்களுக்காகவும், பிற உயிர்களுக்காகவும் ஈடுகொடுக்கிறார்கள்.
5. யாத்திரிகள் (பயணிகள்): பௌத்தர்
பௌத்தர், உணர்ச்சிப்பூர்வமாக நோக்க வேண்டிய 4 இடங்களைப் பிரகடனப் படுத்துகிறார். அவை, அவர் பிறந்த இடம், ஞானம் பெற்ற இடம், முதலாவது பிரசங்கித்த இடம், மற்றும் அவர் நிர்வாண நிலையில் மரித்த இடம் ஆகும்.
ஒவ்வொரு பௌத்த தேசங்களிலும் தியானத்திற்கான சிறப்புப் பீடங்கள் உள்ளன. (உதாரணத்திற்கு இலங்கையில் உள்ள அதாமின் அமைதி பீடத்தைக் குறிப்பிடலாம்).
F. சிறப்பு பௌத்த பீடங்கள்:
ஒவ்வொரு பௌத்தருக்கும் தனக்கென்று ஒரு சிறப்பு பீடம் இருக்கும். ஆயினும் ஒரு பௌத்த ஆலயத்தில், பௌத்தரோடு தொடர்புடைய 3 காரியங்கள் காணப்படும்.
a. பாதுகாக்கப்பட்ட அவருடைய உறுப்புகளின் ஆராதனை: கவனமுடன் பாதுகாக்கப்பட்ட அவருடைய பல், தலை முடிகள், கழுத்துப் பட்டை எழும்பு)
b. போதி மர மரபு. ஒவ்வொரு ஆலயத்திலும் மடாலயம் இருக்கும். ஒவ்வொரு போதி மரத்திலும் தேவன் குடியிருக்கிறார் என்று அவர்கள் உறுதியாக நம்புகிறார்கள்.
c. புத்த உருவ ஆராதனை. ஆரம்ப காலத்தில் புத்த உருவம் கிடையாது. எந்த வகையிலும் தம்மை ஆராதிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பவில்லை. பாறைகளில் செதுக்கப்பட்ட சக்கர வடிவம், பாத வடிவம், தாம் அமர்ந்த இருக்கை போன்றவற்றின் மூலம் அவர் காட்டப்பட்டார். பௌத்தரின் உருவங்கள் மூன்று அங்க ஸ்திதி நிலைகளில் காட்டப்படுகின்றன: 1). நிற்றல், 2). அமர்தல் மற்றும்3). சாய்ந்து ஓய்வெடுத்தல்.
G. பௌத்தர்கள்
“வேதனைப்ப்டுதலும் வேதனையைத் தாங்குதலும்” இது எல்லா பௌத்த மத மற்றும் கோட்பாடுகளையும் தொகுத்து விடுகின்றது. ஒவ்வொரு பௌத்தரின் குறியிலக்கும் வேதனையில் இருந்து விடுதலை பெறுவது ஆகும். முழு விழிப்புணர்வோடு தனது பிறவி பலனை அடைவதற்கும் மறுபிறப்பில் சுகபோகங்களை அனுபவிக்கவும் அவன் கடுமையாக உழைக்கிறான்.
பெரும்பாலானோர், தங்கள் வாழ்வு நிறைவடைந்தவுடன் மீண்டும் வாழத் தொடங்குகிறார்கள் என்று நம்புகின்றனர். இது இறப்பு ஜெபங்களின் போது துக்கம் அணுசரிக்கிறவர்கள் மறுபிறப்பில் மீண்டும் தங்கள் அன்பானவர்களைச் சந்திக்கும்படி வேண்டிக் கொள்வதன் மூலம் தெள்ளந் தெளிவாக காணப்படுகிறது.
முடிவுரை
ஒரு மாணவர் பௌத்த ஆலயத்தைச் சென்று காண்பதும் அவர்களின் ஏதாவது ஒரு சாஸ்திர நூலை வாசிப்பதும், ஒரு பௌத்த சமையத்தவரோடு பேசுவதும் உதவியாக இருக்கும். அவர்களில் சிலர் தாவோ மார்க்கத்தார்.
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ்.பத்துமலை (ஏப்ரல் 2010)
Translated by: rawangjohnson@yahoo.com
அத்தியட்சாதீன நீள்விரி இறையியல் கல்வித் திட்டம்
மலேசியர்களின் சமய நம்பிக்கைகள் தொடர்பான ஓர் அறிமுகம்
முகவுரை
பௌத்தம் கோடிக்கணக்கான மக்களின் மார்க்கமாக இருக்கிறது – ஒரு வேளை 60 கோடியை எட்டலாம். கிறிஸ்தவம் இஸ்லாத்தைப் போன்று இதுவும் பிரச்சாரத்தின் மூலம் பரவியது. இன்று மேற்கத்திய நாடுகளையும் சென்றடைந்துள்ளது.
பௌத்தம் 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்து தோன்றியுள்ளது. ஆற்றல் வாய்ந்த நாகரீக உந்துதலாக செயல்பட்டு, கலை, இலக்கியம், மற்றும் பிற துறை நடவடிக்கைகளையும் எழுச்சியூட்டியுள்ளது. இன்று பர்மா, தாய்லாந்து, தீபெத்து, கம்போடியா, லாவோஸ் ஆகிய நாடுகளின் தேசிய மதமாகத் திகழ்கிறது. இலங்கை, சீனா, ஜப்பான் மற்றும் கொரியாவின் பெரும்பான்மை மக்கள் பௌத்தர்கள்.
இரண்டாகப் பகுக்கப்படும் பௌத்த கொள்கையில் பல பிரிவுகளும் உள்ளன. அவை ஹினாயானா மற்றும் மஹாயனா என்றழைக்கப்படுகின்றன.
A. பொளத்த மதத்தை நிறுவியவர்
பௌத்தர் கௌதமன் குடும்பத்தைத்ச் சேர்ந்தவர். அவரின் இயல் பெயர் சித்தாத்தர். அவரின் தந்தையாரின் பெயர் சுத்தோஹோத்தனா. அவர் ஓர் இந்து பிரபுகுல தலைவர். தாயாரின் பெயர் மஹாமாயா. தம் மகன் எந்த வேதனையையும் அதிருப்தியையையும் அடையக்கூடாது என்று சித்தாத்தாவை மிகவும் கவனமாக பார்த்துக் கொண்டோர். ஆயினும் அந்தப் பிள்ளையான இளவரசர் வாழ்வின் கொடூர நிதரிசனங்களைக் காணும் நேரம் வந்தது: ஒரு நாள் கந்தலான துணியை மட்டும் இடுப்பில் கட்டித் திரிந்த தலைமயிர் நரைத்த முதியவரைக் கண்டார். இன்னொரு நாள் ஒருவர் மூச்சுத் திணரலால் வேதனையோடு தரையில் கதறித் துடித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். மற்றுமொரு நாள், ஒரு கூட்டத்தார் ஒரு பிரேதத்தைச் சுமந்து செல்வதைக் கண்டார். இவற்றையெல்லாம் கண்ட அவர் சஞ்சலமும் வேதனையும் துக்கமும் அடைந்தார். எல்லா வேதனைகளுக்கும் அவர் பதில் காண முற்பட்டார். வியாகுலத்தின் மத்தியில் அவர் அமைதியான வாழ்வையும், அபாயத்தின் மத்தியில் பாதுகாப்பான வாழ்வையும் வாழ்ந்து வந்த்தை அவர் உணர்ந்தார். அவர் உலகத்தை வெறுத்து விட்டு, அழிந்துபோக்க் கூடிய வாழ்வின் பாடுகளின் மத்தியில் அமைதியையும் பாதுகாப்பையும் தேடப் புறப்பட்டார்.
ஒரு நாள் தம் குடும்பத்தையும் மகன் ராகுலாவையும் விட்டுவிட்டு தத்துவஞானிகளிடமும் துறவிமார்களிடம் ஞானத்தைத் தேடிச் சென்றார். அவர் ஒரு பதிலையும் காண்ட்டையவில்லை. தியானத்திற்குப் பிறகு அவர் வாழ்வின் புதிருக்கு தீர்வு கண்டதாகக் கூறப்படுகிறது. அதன் பிறகு ஞானம் பெற்றவர் என்ற பொருளைச் சுமக்கும் புத்தர் என்ற பெயரோடு திகழ்ந்தார். அப்போது அவருக்கு வயது 35.
B. புத்த மதப் போதனைகள்
1. மேன்மை நிறைந்த நான்கு சத்தியங்கள்
a. உலக வாழ்வு வேதனை நிறைந்த்து; இது மேன்மை நிறைந்த சத்தியமாகும்
b. வேதனையின் பிறப்பிடத்தை எப்படி ஒழித்துக்கட்ட முடியும்
c. தீர்வானது ஒரு மனிதனுக்கு அமைதியைத் தரும்
2. வேதனையானது ஒரு பொதுவான உண்மையாகும். பாலி மொழியில் இதற்கு துக்கம் என்று பொருள்.
3. மேன்மை நிறைந்த இரண்டாவது சத்தியம் வேதனைக்கான காரணத்தை கூறுகிறது: உலகப் பற்றே அதற்குக் காரணம். அறியாமை பற்றுக்கு வழி வகுக்கிறது; அறியாமை ஆசையைத் தூண்டுகிறது, அது வேதனையை விளைவிக்கிறது.
4. 3வது மேன்மையான சத்தியம், வேதனையிலிருந்தும் அடிமைத்தனத்தில் இருந்தும் விடுதலையடையும் ஒரு நிலை உண்டு என்று பறை சாற்றுகிறது. அதன் இறுதி விளைவு நிர்வாணா (நிபானா) ஆகும். இதனை சமாதானம் என்றும் சந்தோஷம் என்றும் புரிந்து கொள்ளலாம்.
5. 4வது மேன்மையான சத்தியம், நிர்வாணா நிலைக்கு வழிவகுக்கும் பாதையைப் பறை சாற்றுகிறது. அது 8 முனைப் பாதை என்று அறியப்படுகிறது:
நீதி:
5.1 நேர்மையான பேச்சு
5.2 நேர்மையான செயல்
5.3 பிறருக்குத் தீங்கு விளைவிக்காக முறையில் பொருளீட்ட நேர்மையான முறையில் வாழ்தல்.
ஒருவந்தச் சிந்தனை:
5.4. நேர்மையான முயற்சி: உம். பொல்லாத சிந்தனையைத் தவிர்த்தல்
5.5. நேர்மையான சிந்தனை – உடல், உணர்வு, சிந்தையின் ஒவ்வொரு நிலையிலும் விளிப்பான கவனம் செலுத்துதல்
5.6. நேர்மையான ஒருவந்தம்: உம். தியானம்
5.7. நேர்மையான கருத்து: நான்கு சத்தியத்தைப் புரிந்து கொள்ளுதல்
5.8. நேர்மையான சிந்தனை (உம். இச்சை, கொடுமையில் இருந்து விடுதலை)
ஒருவன் வாழ்வின் வழியைப் பெற, தனக்குத் தானே ஆசானாகச் செயல்பட வேண்டும் என்று பௌத்தம் கூறுகிறது. ஒவ்வொருவரும் தங்கள் சொந்த கிரியைகளினாலே இரட்சிப்பைத் தேடிக் கொள்ள வேண்டும். தான் செய்ய வேண்டியதை பிற ஒருவனாலும் செய்ய இயலாது. இதனைச் சொந்த முயற்சி அல்லது சொந்த வெற்றி என்று கூறுவர். ஆனாலும், மஹாயானா கோட்பாட்டில் ஓர் இரட்சகரின் பங்கு செருக்கப்படுகிறது. தேர்வடா கோட்பாட்டில், நான் புத்தரில் சரணடைகிறேன் என்று ஓர் உபாசகன் கூறுகிறான்.
ஆன்ம மறுப்புச் சித்தாந்தம்:
மனிதனின் ஆன்மா நிலையானது என்று பொளத்தம் போதிக்கவில்லை. மாறாக, ஆன்ம மறுப்பை (அன்னாத்தா) வலியுறுத்துகிறது அனைத்தும துக்கத்தைச் (வேதனை, அழிவு, மரணம்) சார்ந்த்து என்று நம்ப்ப்படுகிறது.
கர்ம்மும் வினையும்: கர்மத்தை, வினையும் விளைவும் விதியாகக் காணலாம். மனிதன் எதை விதைக்கிறானோ அதையே அறுப்பான். (கர்மம் – செயல், வினை, கிரியை)
இப்போராட்டத்தை எப்படி நிறுத்துவது: 8 முனைப் பாதையின் இறுதியிலக்கு நிர்வாணா ஆகும். நிர்வாணா என்பது பேராசை என்ற வளிமைத்தை நிர்மூலமாக்கும் நிலை வாழ்வு, இச்சை, பேராசை, சுயநலம், பசிதாகம் ஆகிய எல்லாவற்றையும் ஒருவன் நிர்மூலமாக்க வேண்டும்.
புனிதத்திற்கான பாதை: இந்த 8 முனைப் பாதையில் வெற்றி பெறுபவன், 4 புனித நிலைகளிலும் வெற்றி பெறுகிறான்:
a. முதல் நிலையில் ஒருவன் இந்த 3 தடங்கல்களில் இருந்து சுதாகரித்துக் கொள்கிறான்
i. உண்மையில் தனக்கு மாறாத ஆன்மா இருக்கிறது என்ற மூட நம்பிக்கை;
ii. புத்தர் மீதுள்ள ஐயம்
iii. வேதானைகளில் இருந்து விடுபட மேற்கொள்ளும் அதிகப்படியான சடங்குகள்
ஒருவனை எல்லா தடங்கல்களில் இருந்தும் விடுவிப்பதே இந்த எல்லா முயற்சிகளின் இலக்கு. நிர்வாண நிலையை அடைவதே அதன் இறுதி இலக்கு.
C. புத்த தர்ம சாஸ்திர நூல்கள்
புத்த சீடர்கள் முதலாவதாக, துறவறத்திற்காக தங்கள் எஜமானரின் தீர்க்கமான ஒவ்வொரு வார்த்தைகளின் மற்றும் கட்டளைகளின் ஆதாரங்களையும் தேடினர். இரண்டாவதாக, தலைமைக் கல்விமான்கள் அவருடைய போதனைகளுக்கு வழங்கிய விளங்கங்களைத் திரட்டினர். இவை தேர்வடா சாஸ்திரங்கள் என்றழைக்கப்படுகின்றன. இந்தத் தலைமைக் கல்விமான்கள் மூப்பர்களின் பண்டசாலை சட்ட அறிஞர்கள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். ஆனாலும், பல்வேறு தேசங்களின் பௌத்தர்கள், தங்கள் பண்டசாலைப் பெருக்கத்திற்காக சொந்த நூல்களைச் சேர்த்துக் கொண்டனர்.
தேர்வடா சாஸ்திரம்: இந்த விதி திரிப்தாக்கா (3 கூடைகள்) என்றும் அறியப்படுகிறது. இதில் மூன்று வெவ்றேறு நூல்கள் அடங்கியுள்ளன. அவை:
a. விநாய கூடை (கட்டொழுங்குக் கூடை) துறவிமார்கள் மற்றும் கன்னிகாஸ்திகளின் வாழ்வுக்குரியது
b. சுத்தா கூடை (பிரசங்கக் கூடை) பொளத்தரின் பிரசங்கங்களின் தொகுப்புகளோடு பழமொழிகளும் அவரின் ஏனைய போதனைகளும் அடங்கியுள்ளது.
c. அபிதம்மா கூடை (நுண்பொருள் தத்துவக் கூடை) பிந்திய கால வம்ச மரபு பண்டிதர்களின் தத்துவ நூல்களைக் கொண்டுள்ளது.
மஹாயானா சாஸ்திரம்
a. ஆரம்ப கால சாஸ்திரங்கள் கி.மு. 100 – 800ல் வடமொழியில் எழுதப்பட்டது.
b. ஒரு மஹாயானா கோட்பாடு உண்டு. ஒவ்வொரு தேசங்களும் தங்கள் சொந்த மொழிகளில் உரைகளைத் தொகுத்துக் கொண்டன. (உம் – சீனா, திபேத்து, நேப்பாளம், கொரியா, ஜப்பான்).
c. இந்த சாஸ்திரங்கள் 3 பெரிய குழுக்களாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன:
• விநயா: சமய முறைகளின் விதிகள்;
• சுத்ரா: பொதுவாக தேர்வடா சுத்தா கூடையில் அடங்கியுள்ள உபதேசம்
• சாஸ்திரங்கள்: தத்துவ விவாதங்கள்
D. முக்கிய பொளத்த பிரிவினைகள்
I. பௌத்த போதனைகள் பெரும்பாலும் தென்னக வளாகத்தில் நிலைத்திருக்கின்றன (இலங்கை, பர்மா, தாய்லாந்து)
II. மஹாயானா பௌத்தம்: (பெருஞ் சக்கரம்)
a. அவருடைய பிறப்புக்கும் வாழ்வுக்கும் 200 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இது பிற நாடுகளில் வளர்ந்த்து.
b. இது ஒரு மிதவாத போதனை (உள்ளூர் கலாச்சாரத்தையும் தத்துவத்தையும் உள்வாங்கிக் கொள்ளும்).
c. இது, விசுவாசமும் தியானமும் ஒரு பௌத்தனை உச்சநிலை ஆன்மீக இலக்கைச் சென்றடையச் செய்யும் என்று போதிக்கிறது.
d. விசுவாசத்தின் மூலம் இரட்சிப்பைப் பெறுதல் என்பது மஹாயானா பௌத்த கோட்பாட்டின் முக்கிய போதனைகளில் ஒன்று.
e. தேர்வாடா பௌத்தத்தின் இறுதி இலக்கு நிர்வாண நிலை.
f. இப்போதனையின் இலக்கு போதி சாஸ்திரம். (கருணை நிறைந்த மனிதன்).
g. எல்லா நல்ல பௌத்தர்களும், துறவிகளும், சராசரி மனிதர்களும் இந்த சுவர்க்கத்திற்குப் போக முடியும்.
h. ஜெபம், வழிபாடு, ஆராதனை – இவை மஹாயானா தியானத்திற்கு முக்கிய ஆதாரங்கள்.
III. ஷென் பௌத்தம்: சீனாவில் தொடங்கி ஜப்பானில் பரவியது
a. ஷென் என்றால் ஜப்பானிய மொழியில் ஆழ்ந்த சிந்தனை என்று பொருள். (இது ஒரு ஞானம் பெரும் நிலை)
b. ஒழுக்கப்பூர்வமான தியானத்தில் மூழ்கியிருக்கும் போது ஒருவனுக்கு மின்னலைப் போன்று ஞானம் தோன்றும்.
IV. தாய்லாந்தின் நவீன இயக்கம்
a. இது தியானத்தின் எழுச்சி நிலை. இரண்டு விதமான தியான நிலையங்கள் தோன்றியுள்ளன: 1). ஆழ்ந்து உற்றுநோக்கும் தியானம், 2). உள்நோக்கிப் பார்க்கும் தியானம்.
b. கல்வி: பௌத்தர் மற்றும் அவருடைய சீடர்களைப் பற்றிய தொடர்ச்சியான கல்வியும் உதவியுள்ளது. பௌத்தர்களும் தங்கள் சொந்த பல்கலைக் கழகங்களை நடத்துகின்றனர்.
E. வழிபடும் முறைகள்
a. நடத்தையில் தியானமும் கவனமும் செலுத்துவதோடு, நல்ல சிந்தனையும் பௌத்தர்களின் ஜீவியத்தில் இடம் பெறுகிறது. இது பௌத்த துறவரத்தில் காணப்படுகிறது.
b. தேர்வாடா தேசங்களில் சராசரி பௌத்தர்கள் தங்கள் எஜமானரை மனிதனுக்கும் அப்பாற் பட்டவராகக் கருதுகிறார்கள். அவரை வாழ்ந்துணர்ந்து அன்பு காட்டிய தேவாதி தேவனாகவும் எல்லா வணக்கத்துக்கும் பாத்திரராகவும் நம்புகிறார்கள்.
1. சரணாதிகதி உபதேசங்களும்
மூன்று சரணாதிகதி நிலைமை உள்ளன:
• நான் சரணடைய பௌத்தரை நாடுவேன்.
• நான் சரணடைய சித்தாந்த்த்தை நாடுவேன்.
• நான் சரணடைய துறவர சகோதரர்களை நாடுவேன்.
அவர்களுக்கு ஐந்து உபதேசங்களும் உள்ளன:
• உயிரைக் கொல்லக் கூடாது
• திருடக் கூடாது
• விபச்சாரம் செய்யக் கூடாது
• பொய்யுரைக்கக் கூடாது
• மது அருந்தக் கூடாது
2. காணிக்கை: வழிபடுபவர்கள் எல்லா வழிபாட்டு நிலையங்களிலும் காணிக்கை வழங்குகிறார்கள். (உம்- மெழுகுவர்த்தி, சாம்பிராணி, உணவு போன்றவை)
3. ஜெபங்களும் தூபமிடுதலும்: வழிபடுபவர்கள் சாம்பிராணி தூபமிட்டு மனித தேவைகளுக்கும் பொருளாதார ஆசீர்வாத்த்திற்கும் வேண்டுகிறார்கள்.
அவர்கள் மும்மூர்த்திகளின் சிந்தனை, சொல், வார்த்தைகளால் உண்டான பாவங்களுக்கும் மன்னிப்புண்டாக ஜெபிக்கிறார்கள் (பௌத்தர், சித்தாந்தம், துறவிமார்கள்).
4. பெலனீட்டு மாற்று: இந்தக் காணிக்கைகளால் உண்டான பெலனை மரித்தவர்களுக்காகவும், தெய்வங்களுக்காகவும், பிற உயிர்களுக்காகவும் ஈடுகொடுக்கிறார்கள்.
5. யாத்திரிகள் (பயணிகள்): பௌத்தர்
பௌத்தர், உணர்ச்சிப்பூர்வமாக நோக்க வேண்டிய 4 இடங்களைப் பிரகடனப் படுத்துகிறார். அவை, அவர் பிறந்த இடம், ஞானம் பெற்ற இடம், முதலாவது பிரசங்கித்த இடம், மற்றும் அவர் நிர்வாண நிலையில் மரித்த இடம் ஆகும்.
ஒவ்வொரு பௌத்த தேசங்களிலும் தியானத்திற்கான சிறப்புப் பீடங்கள் உள்ளன. (உதாரணத்திற்கு இலங்கையில் உள்ள அதாமின் அமைதி பீடத்தைக் குறிப்பிடலாம்).
F. சிறப்பு பௌத்த பீடங்கள்:
ஒவ்வொரு பௌத்தருக்கும் தனக்கென்று ஒரு சிறப்பு பீடம் இருக்கும். ஆயினும் ஒரு பௌத்த ஆலயத்தில், பௌத்தரோடு தொடர்புடைய 3 காரியங்கள் காணப்படும்.
a. பாதுகாக்கப்பட்ட அவருடைய உறுப்புகளின் ஆராதனை: கவனமுடன் பாதுகாக்கப்பட்ட அவருடைய பல், தலை முடிகள், கழுத்துப் பட்டை எழும்பு)
b. போதி மர மரபு. ஒவ்வொரு ஆலயத்திலும் மடாலயம் இருக்கும். ஒவ்வொரு போதி மரத்திலும் தேவன் குடியிருக்கிறார் என்று அவர்கள் உறுதியாக நம்புகிறார்கள்.
c. புத்த உருவ ஆராதனை. ஆரம்ப காலத்தில் புத்த உருவம் கிடையாது. எந்த வகையிலும் தம்மை ஆராதிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பவில்லை. பாறைகளில் செதுக்கப்பட்ட சக்கர வடிவம், பாத வடிவம், தாம் அமர்ந்த இருக்கை போன்றவற்றின் மூலம் அவர் காட்டப்பட்டார். பௌத்தரின் உருவங்கள் மூன்று அங்க ஸ்திதி நிலைகளில் காட்டப்படுகின்றன: 1). நிற்றல், 2). அமர்தல் மற்றும்3). சாய்ந்து ஓய்வெடுத்தல்.
G. பௌத்தர்கள்
“வேதனைப்ப்டுதலும் வேதனையைத் தாங்குதலும்” இது எல்லா பௌத்த மத மற்றும் கோட்பாடுகளையும் தொகுத்து விடுகின்றது. ஒவ்வொரு பௌத்தரின் குறியிலக்கும் வேதனையில் இருந்து விடுதலை பெறுவது ஆகும். முழு விழிப்புணர்வோடு தனது பிறவி பலனை அடைவதற்கும் மறுபிறப்பில் சுகபோகங்களை அனுபவிக்கவும் அவன் கடுமையாக உழைக்கிறான்.
பெரும்பாலானோர், தங்கள் வாழ்வு நிறைவடைந்தவுடன் மீண்டும் வாழத் தொடங்குகிறார்கள் என்று நம்புகின்றனர். இது இறப்பு ஜெபங்களின் போது துக்கம் அணுசரிக்கிறவர்கள் மறுபிறப்பில் மீண்டும் தங்கள் அன்பானவர்களைச் சந்திக்கும்படி வேண்டிக் கொள்வதன் மூலம் தெள்ளந் தெளிவாக காணப்படுகிறது.
முடிவுரை
ஒரு மாணவர் பௌத்த ஆலயத்தைச் சென்று காண்பதும் அவர்களின் ஏதாவது ஒரு சாஸ்திர நூலை வாசிப்பதும், ஒரு பௌத்த சமையத்தவரோடு பேசுவதும் உதவியாக இருக்கும். அவர்களில் சிலர் தாவோ மார்க்கத்தார்.
பேராயர் டத்தோ டாக்டர் எஸ்.பத்துமலை (ஏப்ரல் 2010)
Translated by: rawangjohnson@yahoo.com
Thursday, May 6, 2010
நமது மகளீர்களைத் தேவனின் தூதுவர்களாகக்க அதிகாரம் கொடுப்போம்
Empower Women For Gods Mission
2020க்குள் அற்புதமான காரியங்கள் நடக்கப் போகின்றன என்பதை அறிவதில் நாம் களி கூறுகிறோம். மேற்கு மலேசிய மாகாணம் நமது இலட்சியம். இது எப்படி ஆகக் கூடும்?
மகளீர்களும் அதிகரம் பெறவுள்ளனர்
1. தேவனின் செய்தியைக் கூறுவதில் புதிய ஏற்பாட்டுப் பெண்கள் விஷேசமான முறையில் பங்காற்றியுள்ளார்கள். இயேசு சிலுவையில் அறையப்படும்போதும் (லூக்கா 23.27), உயிர்த்தெழுத போதும் (லூக்கா 24.9-10) அவர்கள் அங்கே இருந்திருக்கிறார்கள். புருஷர்மார்கள் பின்வாங்கியபோது ஸ்த்தீர்மார்கள் துணிகரமாக கல்லறைக்குச் சென்றிருக்கிறார்கள். தேவனின் இரட்சிப்புண்டாக்கும் உண்மையை பகிர்ந்து கொள்ள அவர்களுக்கு நாம் அனுமதி வழங்க வேண்டும் – மேலும் அதிகமான ஆடவர்களும் மகளீர்களும் இரட்சிக்கப்பட இந்த அங்கீகாரம் அவர்களுக்குத் தேவை. உயிர்த்தெழுதலின் முக்கிய சாட்சியாகத் திகழ தேவன் ஒரு சாதாரண பெண்ணையே தேர்ந்தெடுத்தார். அதே போல், பின்னர் மகதலேனாளாகிய மரியாளுக்கும் கட்டளையிட்டார். அவளே தேவனின் முதலாவது தூதுவள். இயேசு உயிர்த்தெழுந்தார் என்ற செய்தியைத் தனது சகோதரர்களுக்கு அவளே முதலாவது அறிவித்திருக்கிறாள். நம்பிக்கைக்கும் ஜீவனுக்கும் உண்டான செய்தியை அறிவிக்க அவளே பொறுப்பாக்கப் பட்டாள். நான் கர்த்தரைக் கண்டேன் (யோவான் 20.18) அவளே முதலாவது அறிவித்திருக்கிறாள்.
2. இறையியல் பயிற்சிகளில் மகளீர்களே முதன்மையாய் நிற்கிறார்கள்
மலேசிய இறையியல் பயிற்சியிலும், அத்தியட்சாதீன நீளவிரி இறையியல் பயிற்சியிலும் மகளீர்கள் வந்து கலந்து கொள்வதில் நாம் நன்றியுடையவர்களாய் உள்ளோம். மொத்தம் 68 மாணவர்களில் பாதிக்கும் மேற்பட்டவர்கள் மகளீர்கள். இது ஓர் அர்த்தம் வாய்ந்த எண்ணிக்கை. அங்கீகாரம் தரும் பயிற்சியை மேற்கொள்வதில் அவர்கள் தேவனின் அழைப்புக்கு இணங்கியுள்ளனர். அவர்கள் மேலும் கனம் பண்ணப்பட்டு ஊக்கப்படுத்தப் பட வேண்டும். இந்த அங்கீகாரம் மேலும் அதிகமான மகளீர்களை நீளவிரி இறையியல் பயிற்சிக்கு வழி நடத்தும். அத்தியட்சாதீன ஆலோசனா சபா, அதன் துணைக் குழுக்கள், மற்றும் மாகாண ஆலோசனா சபாவின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கு அவர்கள் அனுப்ப்ப்பட வேண்டும். ஆயர்மார்களாகவும், குருமார்களாகவும், உபதேசகர்களாகவும் சுகமளிப்பவர்களாகவும் அவர்களை உயர்த்த வேண்டும். ஒவ்வொருவரையும் சீர்படுத்தி மாற்ற மகளீர்களுக்கு நியாயமான உரிமை வழங்கப்பட வேண்டும். கிறிஸ்துவின் சாயலுக்கு ஒவ்வொருவரையும் சீர்படுத்தி மாற்றுவது நமது கடமையாய் இருக்கிறது. பல அபலைகள் தங்கள் நாவுகள் கட்டப்பட்டுள்ளதாக உணர்கிறார்கள். 2020க்குள் 200 பேர் லே பாஸ்டர்களாகவும் லே ரீடர்களாகவும் அமர்த்தப்படுவதோடு 50 மகளீர் டீக்கன்மார்களும் தேவைப்படுகிறார்கள். மகளீர்கள் மத்தியில் உபாசகர்கள் மற்றும் சட்ட நிபுணர்களைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்க முடிகிறதா?
3. நம் நாட்டில் அதிக அளவிலான மகளீர்கள் உயர்க் கல்வியைப் பெற்று வருகிறார்கள். ஆடவர்கள் தேவ அழைப்புக்கு இணங்க இது இன்னும் அதிகமான சவாலாக அமையக் கூடும். மகளீர்களும் ஆடவர்களுக்கு நிகராக கடின உழைப்பிலும் அர்ப்பனிப்பிலும் ஈடானவர்கள் என்பதை நிரூபித்துள்ளனர். உலகப் பிரகாரமான தலைமைத்துவத்திலும் மகளீர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது. அவர்கள் தேவனின் ஒளியாகவும் உப்பாகவும் திகழ சபை அவர்களுக்கு அதிகாரம் வழங்க வேண்டும். பல்வேறு நிலைகளில் அவர்கள் தேவனின் காரியஸ்தராகவும் தூதுவராகவும் திகழ சபை அங்கீகாரம் வழங்க வேண்டும்.
4. நற்செய்தியான - சுவிசேஷப் பணிகளை நிறைவேற்றுவதில் பெண்கள் ஆற்றல் மிக்கவர்கள்.
1970ம் ஆண்டுகளில் நான் ஈப்போவில் பணியாற்றிய காலத்தில், பரிசுத்த ஆவியானவர் சபையின் மகளீர்கள் தோட்டப் புறங்களில் சுவிசேஷப் பணிகளை மேற்கொள்ள அமர்த்தப்பட்டனர். ஆடவர்கள் முன் வாசலில் அழைக்கப் பட்ட நேரத்தில், மகளீர்கள் பின்னால் உள்ள சமையலறை வாசலில் தேவனுடைய பணிகளில் சுறுசுறுப்பாக ஈடுபட்டு விட்டனர். சுவிசேஷப் பணியைத் தொடங்குவதற்குச் சமயலறை சிறந்த இடமாகும். அவர்கள் மகளீர்களின் உள்ளத்தை நன்கு அறிவர். உணவு பறிமாறி, மகளீர்களின் பிரச்சனைகளுக்குச் செவி கொடுப்பதன் மூலம் அவர்களின் உள்ளத்தைத் தொட்டு விடுவர். சரீர ஆன்மீகத் தேவைகளைச் சந்திப்பதன் மூலம் பல மகளீர்களைக் கிறிஸ்துவண்டை அழைந்து வந்து விடுவர்.
மகளீர்களுக்கு அதிகாரத்தை வழங்குவோம்:
• நற்செய்தியைக் கூறி ஆடவர்களின் உள்ளத்தைத் தொட....
• இறையியல் பயிற்சியைப் பெற....
• உலகப்பிரகாரமான துறைகளைத் தலைமைத் தாங்க...
பேராயர் டத்தோ பத்துமலை.
ஏப்ரல், 2010
Translated by: rawangjohnson@yahoo.com
Diocesan TEE Programme- Empower our women for God’s Mission in the Diocese
2020க்குள் அற்புதமான காரியங்கள் நடக்கப் போகின்றன என்பதை அறிவதில் நாம் களி கூறுகிறோம். மேற்கு மலேசிய மாகாணம் நமது இலட்சியம். இது எப்படி ஆகக் கூடும்?
மகளீர்களும் அதிகரம் பெறவுள்ளனர்
1. தேவனின் செய்தியைக் கூறுவதில் புதிய ஏற்பாட்டுப் பெண்கள் விஷேசமான முறையில் பங்காற்றியுள்ளார்கள். இயேசு சிலுவையில் அறையப்படும்போதும் (லூக்கா 23.27), உயிர்த்தெழுத போதும் (லூக்கா 24.9-10) அவர்கள் அங்கே இருந்திருக்கிறார்கள். புருஷர்மார்கள் பின்வாங்கியபோது ஸ்த்தீர்மார்கள் துணிகரமாக கல்லறைக்குச் சென்றிருக்கிறார்கள். தேவனின் இரட்சிப்புண்டாக்கும் உண்மையை பகிர்ந்து கொள்ள அவர்களுக்கு நாம் அனுமதி வழங்க வேண்டும் – மேலும் அதிகமான ஆடவர்களும் மகளீர்களும் இரட்சிக்கப்பட இந்த அங்கீகாரம் அவர்களுக்குத் தேவை. உயிர்த்தெழுதலின் முக்கிய சாட்சியாகத் திகழ தேவன் ஒரு சாதாரண பெண்ணையே தேர்ந்தெடுத்தார். அதே போல், பின்னர் மகதலேனாளாகிய மரியாளுக்கும் கட்டளையிட்டார். அவளே தேவனின் முதலாவது தூதுவள். இயேசு உயிர்த்தெழுந்தார் என்ற செய்தியைத் தனது சகோதரர்களுக்கு அவளே முதலாவது அறிவித்திருக்கிறாள். நம்பிக்கைக்கும் ஜீவனுக்கும் உண்டான செய்தியை அறிவிக்க அவளே பொறுப்பாக்கப் பட்டாள். நான் கர்த்தரைக் கண்டேன் (யோவான் 20.18) அவளே முதலாவது அறிவித்திருக்கிறாள்.
2. இறையியல் பயிற்சிகளில் மகளீர்களே முதன்மையாய் நிற்கிறார்கள்
மலேசிய இறையியல் பயிற்சியிலும், அத்தியட்சாதீன நீளவிரி இறையியல் பயிற்சியிலும் மகளீர்கள் வந்து கலந்து கொள்வதில் நாம் நன்றியுடையவர்களாய் உள்ளோம். மொத்தம் 68 மாணவர்களில் பாதிக்கும் மேற்பட்டவர்கள் மகளீர்கள். இது ஓர் அர்த்தம் வாய்ந்த எண்ணிக்கை. அங்கீகாரம் தரும் பயிற்சியை மேற்கொள்வதில் அவர்கள் தேவனின் அழைப்புக்கு இணங்கியுள்ளனர். அவர்கள் மேலும் கனம் பண்ணப்பட்டு ஊக்கப்படுத்தப் பட வேண்டும். இந்த அங்கீகாரம் மேலும் அதிகமான மகளீர்களை நீளவிரி இறையியல் பயிற்சிக்கு வழி நடத்தும். அத்தியட்சாதீன ஆலோசனா சபா, அதன் துணைக் குழுக்கள், மற்றும் மாகாண ஆலோசனா சபாவின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கு அவர்கள் அனுப்ப்ப்பட வேண்டும். ஆயர்மார்களாகவும், குருமார்களாகவும், உபதேசகர்களாகவும் சுகமளிப்பவர்களாகவும் அவர்களை உயர்த்த வேண்டும். ஒவ்வொருவரையும் சீர்படுத்தி மாற்ற மகளீர்களுக்கு நியாயமான உரிமை வழங்கப்பட வேண்டும். கிறிஸ்துவின் சாயலுக்கு ஒவ்வொருவரையும் சீர்படுத்தி மாற்றுவது நமது கடமையாய் இருக்கிறது. பல அபலைகள் தங்கள் நாவுகள் கட்டப்பட்டுள்ளதாக உணர்கிறார்கள். 2020க்குள் 200 பேர் லே பாஸ்டர்களாகவும் லே ரீடர்களாகவும் அமர்த்தப்படுவதோடு 50 மகளீர் டீக்கன்மார்களும் தேவைப்படுகிறார்கள். மகளீர்கள் மத்தியில் உபாசகர்கள் மற்றும் சட்ட நிபுணர்களைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்க முடிகிறதா?
3. நம் நாட்டில் அதிக அளவிலான மகளீர்கள் உயர்க் கல்வியைப் பெற்று வருகிறார்கள். ஆடவர்கள் தேவ அழைப்புக்கு இணங்க இது இன்னும் அதிகமான சவாலாக அமையக் கூடும். மகளீர்களும் ஆடவர்களுக்கு நிகராக கடின உழைப்பிலும் அர்ப்பனிப்பிலும் ஈடானவர்கள் என்பதை நிரூபித்துள்ளனர். உலகப் பிரகாரமான தலைமைத்துவத்திலும் மகளீர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது. அவர்கள் தேவனின் ஒளியாகவும் உப்பாகவும் திகழ சபை அவர்களுக்கு அதிகாரம் வழங்க வேண்டும். பல்வேறு நிலைகளில் அவர்கள் தேவனின் காரியஸ்தராகவும் தூதுவராகவும் திகழ சபை அங்கீகாரம் வழங்க வேண்டும்.
4. நற்செய்தியான - சுவிசேஷப் பணிகளை நிறைவேற்றுவதில் பெண்கள் ஆற்றல் மிக்கவர்கள்.
1970ம் ஆண்டுகளில் நான் ஈப்போவில் பணியாற்றிய காலத்தில், பரிசுத்த ஆவியானவர் சபையின் மகளீர்கள் தோட்டப் புறங்களில் சுவிசேஷப் பணிகளை மேற்கொள்ள அமர்த்தப்பட்டனர். ஆடவர்கள் முன் வாசலில் அழைக்கப் பட்ட நேரத்தில், மகளீர்கள் பின்னால் உள்ள சமையலறை வாசலில் தேவனுடைய பணிகளில் சுறுசுறுப்பாக ஈடுபட்டு விட்டனர். சுவிசேஷப் பணியைத் தொடங்குவதற்குச் சமயலறை சிறந்த இடமாகும். அவர்கள் மகளீர்களின் உள்ளத்தை நன்கு அறிவர். உணவு பறிமாறி, மகளீர்களின் பிரச்சனைகளுக்குச் செவி கொடுப்பதன் மூலம் அவர்களின் உள்ளத்தைத் தொட்டு விடுவர். சரீர ஆன்மீகத் தேவைகளைச் சந்திப்பதன் மூலம் பல மகளீர்களைக் கிறிஸ்துவண்டை அழைந்து வந்து விடுவர்.
மகளீர்களுக்கு அதிகாரத்தை வழங்குவோம்:
• நற்செய்தியைக் கூறி ஆடவர்களின் உள்ளத்தைத் தொட....
• இறையியல் பயிற்சியைப் பெற....
• உலகப்பிரகாரமான துறைகளைத் தலைமைத் தாங்க...
பேராயர் டத்தோ பத்துமலை.
ஏப்ரல், 2010
Translated by: rawangjohnson@yahoo.com
Diocesan TEE Programme- Empower our women for God’s Mission in the Diocese
Tuesday, March 30, 2010
இறையியலின் அஸ்திபாரம்
http://www.ziddu.com/download/9234785/FOUNDATIONOFTHEOLOGY.docx.html
http://www.ziddu.com/download/9234786/FOUNDATIONOFTHEOLOGYTamil.pdf.html
விசுவாசமும் வெளிப்படுத்துதலும் கிறிஸ்தவ இறையியலின் அஸ்திபாரங்கள். பிதாவே என்ற இயேசு கிறிஸ்துவின் அனுபவத்தோடு, தங்கள் தேவனையும் இரட்சிப்பையும் அவரில் கண்ட அவருடைய சீடர்களின் அனுபவத்தோடு தொடங்குகிறது. விசுவாசமும் வெளிப்பாடும் பிரித்தாள முடியாதபடி ஒன்றுக்கொன்று பிணைந்துள்ளன. அவை, ஒரே செயல்பாங்கின் இரண்டு முகங்கள். அவை இறையியலின் அஸ்திபாரங்கள்.
1. விசுவாசம்: விசுவாசத்தின் குணம் உலகளாவிய மனிதனின் தன்மையாயிருக்கிறது. அதில் ஒருவன் இருக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டு தனது சொந்த வாழ்க்கைக்கும் நடவடிக்கைக்கும் வழிகாட்டியாகவும் உந்துதலாகவும் அமைத்துக் கொள்கிறான். ‘நம்பிக்கை’ என்றழைக்கப்படுகிற அந்தக் காரியத்தில் தனது மொத்த ஈடுபாட்டையும் செலுத்துகிறான். பவுல் திலிச் என்பவர் விசுவாசத்தின் வலிமை (1958) என்ற தனது புத்தகத்தில், தனது ‘ஒட்டுமொத்த கவனம்’ அல்லது ஒட்டுமொத்த கவனத்திற்கு வழிநடத்தும் காரியம் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.
ஆபிரகாம் ‘விசுவாசத்தின் தந்தை’ ‘விசுவாசிக்கின்ற அனைவரின் தந்தை’ (ரோமர் 4.3) என்றழைக்கப்பட்டான். விசுவாசத்தின் நிமித்தம் ஆபிகரகாம் கீழ்ப்படிந்து தான் சுதந்திரமாகப் பெறப்போகும், அறியப்படாத ஓர் இடத்திற்குச் சென்றான். (எபி.11.8, ஆதி.12.1-4).
கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு அதற்கேயுரிய பிரத்யேகமான சிறப்பம்சம் உள்ளது. அது கிறிஸ்துவுக்குள் உண்டான விசுவாசம். அவரில் தேவன் முழுமையாகவும் தெள்ளந் தெளிவாகவும் பேசியிருக்கிறார். இயேசுவின் மூலம் தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்தியது மட்டுமல்லாமல், மனிதனும் அவனின் தன்மையும் யாதென்று தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். இயேசு கிறிஸ்து ‘அவதாரம் எடுத்த தேவனின் வார்த்தை’ என்று கிறிஸ்தவம் விசுவாசிக்கிறது.
கிறிஸ்தவ விசுவாசம் என்பது, இயேசு கிறிஸ்துவில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது போல ஒரு மனிதன் தேவனுக்கு ஒட்டுமொத்தமாகத் துலங்கி முழுமையாகச் செயல்படுவது என்பதாகும். விசுவாசம் என்பது சித்தாந்தங்கள். அதில் அறிவிப்பூர்வமான மற்றும் மாறுபடா எண்ணம்-செயல்-நம்பிக்கை அளவுகளும் பொதுக் கருத்துகளைச் சார்ந்த விசுவாசப் பொருளும் அடங்கியிருக்கிறது. விசுவாசம் தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் உள்ள தனிப்பட்ட உறவு. இரண்டாவது, விசுவாச அடக்கத்திலும் புரிந்து கொள்ளுதலிலும் செயல்படுத்துவதிலும் காலம் – - வரலாறு - கலாச்சாரம் – வடிவம் ஆகியவற்றில் வேறுபாடுகள் உருவாகும். மூன்றாவதாக, விசுவாசம் என்பது விசுவாசம் – விசுவாசமின்மை மற்றும் நம்பிக்கை – நம்பிக்கையின்மை ஆகிய இரண்டிற்கும் இடையிலான அபாயகரமான பயணம் ஆகும். நான்காவதாக, விசுவாசம் என்பது ஒருவரின் தனிப்பட்ட உறவு அல்லது ஈடுபாடு என்றால், வம்சாவளி விசுவாசம் உண்மை நிறைந்த விசுவாசமாக மாற வேண்டும். பிள்ளைகள் தங்கள் பெற்றோரிடமும் சமுதாயத்திடமும் இருந்து விசுவாசத்தைப் பெறுகின்றனர். அது படிப்படியாக தங்கள் சொந்த விசுவாசமாக மாறவேண்டும். ஐரோப்பா மற்றும் பிற தேசங்களில் மக்கள் தங்கள் சொந்த விசுவாசத்தை இழந்தவர்களாக்க் காணப்படுவர்.
நமது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை வாழ்க்கையிலும் செயலிலும் வாழ்வின் அச்சியிலும், வாழ்வின் நெறியிலும் வெளிப்படுத்த வேண்டும். தேவ அன்பு ஒருவரின் வாழ்வில் வெளிப்பட வேண்டும், வெறும் வார்த்தையில் மட்டும் அல்ல. சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல், மக்கள் அதன் செயல்பாட்டை அறிந்து கொள்ளாமலேயே மாற்றத்தையும் சீர்திருத்த்த்தையும் எதிர்பார்க்கிறது. ‘சத்தியத்தை அறிந்து கொள்ள சத்தியத்தைக் கடைபிடிக்க வேண்டும், இயேசுவை அறிந்து கொள்ள இயேசுவைப் பின்பற்ற வேண்டும்’ என்று ஜோன் சோப்ரினோ கூறிகிறார்.
விசுவாசத்தை தேவன் வெகுமதியாக வழங்குகிறார். யாரிடமும் அது வற்புறுத்தலாக திணிக்கப்படவில்லை. மனிதன் அதனை மனப்பூர்வமான தீர்மானமாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியவனாய் இருக்கிறான். தேவனின் வெகுமதியைப் பெற்றுக் கொள்ள மனிதனை யாரும் வற்புறுத்த வேண்டியதில்லை. விசுவாசத்தைக் குறித்த பகுத்தாய்வு தேவனின் சொந்த வெளிப்பாட்டைச் சுட்டிக் காட்டும்.
2. வெளிப்பாடு: விசுவாசமும் வெளிப்பாடும் தானாகத் தனித்திருந்தாலும் பிரித்தாள முடியாத அளவுக்கு ஐக்கியப்பட்டிருக்கின்றன. அவை ஒரே நிகழ்வின் இரு முகங்கள் ஆகும். ஒன்றை விட்டுவிட்டு மற்றொன்று தனியாக்க் காட்சியளிக்க முடியாது. தேவன் விசுவாசத்தின் பொருள் ஆவார். வெளிப்பாட்டின் மூலம் தேவன் நம்மோடு உறவாடுகிறார். அதேபோல் விசுவாசத்தின் மூலம் மனிதன் அந்த வெளிப்பாட்டிற்குத் துலங்குகிறான்.
வெளிப்பாட்டை நாம் பெற்று, கண்டுணர்ந்து, பற்றிக் கொண்டு அதற்குத் துலங்கவும் வேண்டும். தேவன் தமது நற்குணத்தினாலே தம்மை வெளிப்படுத்தி மனிதனுக்குத் தம்மைத் தாமே ஈந்தார். ஆபிரகாமை அழைப்பதின் மூலமும், இஸ்ரவேலர்களை எகிப்தில் இருந்து விடுவித்த்தன் மூலமும், மனிதர்களுக்கு ஓர் இரட்சகரை வாக்கருளினதன் மூலமும் தேவன் தம்மையும் தமது திட்டத்தையும் வெளிப்படுத்தினார். இயேசுவானவர் தமது அப்போஸ்தலர்களுக்கு இந்த வெளிப்பாட்டை சாட்சி கூறவும் அறிவிக்கவும் கட்டளையிட்டார். தேவனின் வெளிப்பாடு முழுக்க முழுக்க அவரின் மனப்பூர்வமான ஈவாகாகும். இயேசு கிறிஸ்துவே தேவனின் வெளிப்பாட்டின் பூரணமாகும். அதற்கு மேற்பட்ட வெளிப்பாடுகள் தேவைப்படவில்லை.
நம்முடைய இந்தப் பல இன சமுதாயத்தில் வரலாறு – கலாச்சாரம் – மார்க்கம் தொடர்பில் எப்படிப்பட்ட சவால்களை எதிர்நோக்குகிறோம். தேவன் கிறிஸ்துவில் வெளிப்பட்டது போல, மற்ற மார்க்கங்கள் சாட்சி பகர முடியுமா?
வெளிப்பாடு நமது கண்டுபிடிப்பு அல்ல, மாறாக தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்திய செயல் ஆகும். கிறிஸ்தவ வெளிப்பாடு, இயேசு கிறிஸ்துவில் கண்டுகொள்ளப்பட்ட சொந்த அனுபவமாகும். அது வெறும் அறிவு சார்ந்த்து அல்ல.
எனவே, வெளிப்பாடு ஒரு நுணுக்கமான உண்மைப் பொருளும் தன்மைப் பொருளும் ஆகும். அதில் பல கூறுகள் அடங்கியுள்ளன. அவற்றில் சிலவற்றை மட்டும் நாம் முக்கியப்படுத்தி வெவ்வேறான வெளிப்பாட்டு தத்துவங்களை படைக்கின்றோம்.
a) ஒரு தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஒரு சித்தாந்தமாக்க் கருதுகிறது.
b) இன்னொரு தரப்பு வெளிப்பாட்டை தேவனிடம் உள்ள தனிப்பட்ட அனுபவமாக வலியுறுத்துகிறது. அதில் எந்தவொறு அறிவுப்பூர்வமான கூறுகளும் கிடையாது. ஜீவிக்கின்ற மற்றும் ஜீவன் தருகிற தேவனோடு உள்ள வெளிப்பாடு மட்டும் ஆகும்.
c) மூன்றாவது தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஓர் அனுபவமாகப் பார்க்கிறது.
d) நான்காவது தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஒரு வரலாற்றுச் சம்பவமாகப் பார்க்கிறது. வெளிப்பாடு உலகில் எல்லாருக்காகவும் நடந்த ஒரு சம்பவம்.
http://www.ziddu.com/download/9234786/FOUNDATIONOFTHEOLOGYTamil.pdf.html
விசுவாசமும் வெளிப்படுத்துதலும் கிறிஸ்தவ இறையியலின் அஸ்திபாரங்கள். பிதாவே என்ற இயேசு கிறிஸ்துவின் அனுபவத்தோடு, தங்கள் தேவனையும் இரட்சிப்பையும் அவரில் கண்ட அவருடைய சீடர்களின் அனுபவத்தோடு தொடங்குகிறது. விசுவாசமும் வெளிப்பாடும் பிரித்தாள முடியாதபடி ஒன்றுக்கொன்று பிணைந்துள்ளன. அவை, ஒரே செயல்பாங்கின் இரண்டு முகங்கள். அவை இறையியலின் அஸ்திபாரங்கள்.
1. விசுவாசம்: விசுவாசத்தின் குணம் உலகளாவிய மனிதனின் தன்மையாயிருக்கிறது. அதில் ஒருவன் இருக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டு தனது சொந்த வாழ்க்கைக்கும் நடவடிக்கைக்கும் வழிகாட்டியாகவும் உந்துதலாகவும் அமைத்துக் கொள்கிறான். ‘நம்பிக்கை’ என்றழைக்கப்படுகிற அந்தக் காரியத்தில் தனது மொத்த ஈடுபாட்டையும் செலுத்துகிறான். பவுல் திலிச் என்பவர் விசுவாசத்தின் வலிமை (1958) என்ற தனது புத்தகத்தில், தனது ‘ஒட்டுமொத்த கவனம்’ அல்லது ஒட்டுமொத்த கவனத்திற்கு வழிநடத்தும் காரியம் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.
ஆபிரகாம் ‘விசுவாசத்தின் தந்தை’ ‘விசுவாசிக்கின்ற அனைவரின் தந்தை’ (ரோமர் 4.3) என்றழைக்கப்பட்டான். விசுவாசத்தின் நிமித்தம் ஆபிகரகாம் கீழ்ப்படிந்து தான் சுதந்திரமாகப் பெறப்போகும், அறியப்படாத ஓர் இடத்திற்குச் சென்றான். (எபி.11.8, ஆதி.12.1-4).
கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு அதற்கேயுரிய பிரத்யேகமான சிறப்பம்சம் உள்ளது. அது கிறிஸ்துவுக்குள் உண்டான விசுவாசம். அவரில் தேவன் முழுமையாகவும் தெள்ளந் தெளிவாகவும் பேசியிருக்கிறார். இயேசுவின் மூலம் தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்தியது மட்டுமல்லாமல், மனிதனும் அவனின் தன்மையும் யாதென்று தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். இயேசு கிறிஸ்து ‘அவதாரம் எடுத்த தேவனின் வார்த்தை’ என்று கிறிஸ்தவம் விசுவாசிக்கிறது.
கிறிஸ்தவ விசுவாசம் என்பது, இயேசு கிறிஸ்துவில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது போல ஒரு மனிதன் தேவனுக்கு ஒட்டுமொத்தமாகத் துலங்கி முழுமையாகச் செயல்படுவது என்பதாகும். விசுவாசம் என்பது சித்தாந்தங்கள். அதில் அறிவிப்பூர்வமான மற்றும் மாறுபடா எண்ணம்-செயல்-நம்பிக்கை அளவுகளும் பொதுக் கருத்துகளைச் சார்ந்த விசுவாசப் பொருளும் அடங்கியிருக்கிறது. விசுவாசம் தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் உள்ள தனிப்பட்ட உறவு. இரண்டாவது, விசுவாச அடக்கத்திலும் புரிந்து கொள்ளுதலிலும் செயல்படுத்துவதிலும் காலம் – - வரலாறு - கலாச்சாரம் – வடிவம் ஆகியவற்றில் வேறுபாடுகள் உருவாகும். மூன்றாவதாக, விசுவாசம் என்பது விசுவாசம் – விசுவாசமின்மை மற்றும் நம்பிக்கை – நம்பிக்கையின்மை ஆகிய இரண்டிற்கும் இடையிலான அபாயகரமான பயணம் ஆகும். நான்காவதாக, விசுவாசம் என்பது ஒருவரின் தனிப்பட்ட உறவு அல்லது ஈடுபாடு என்றால், வம்சாவளி விசுவாசம் உண்மை நிறைந்த விசுவாசமாக மாற வேண்டும். பிள்ளைகள் தங்கள் பெற்றோரிடமும் சமுதாயத்திடமும் இருந்து விசுவாசத்தைப் பெறுகின்றனர். அது படிப்படியாக தங்கள் சொந்த விசுவாசமாக மாறவேண்டும். ஐரோப்பா மற்றும் பிற தேசங்களில் மக்கள் தங்கள் சொந்த விசுவாசத்தை இழந்தவர்களாக்க் காணப்படுவர்.
நமது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை வாழ்க்கையிலும் செயலிலும் வாழ்வின் அச்சியிலும், வாழ்வின் நெறியிலும் வெளிப்படுத்த வேண்டும். தேவ அன்பு ஒருவரின் வாழ்வில் வெளிப்பட வேண்டும், வெறும் வார்த்தையில் மட்டும் அல்ல. சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல், மக்கள் அதன் செயல்பாட்டை அறிந்து கொள்ளாமலேயே மாற்றத்தையும் சீர்திருத்த்த்தையும் எதிர்பார்க்கிறது. ‘சத்தியத்தை அறிந்து கொள்ள சத்தியத்தைக் கடைபிடிக்க வேண்டும், இயேசுவை அறிந்து கொள்ள இயேசுவைப் பின்பற்ற வேண்டும்’ என்று ஜோன் சோப்ரினோ கூறிகிறார்.
விசுவாசத்தை தேவன் வெகுமதியாக வழங்குகிறார். யாரிடமும் அது வற்புறுத்தலாக திணிக்கப்படவில்லை. மனிதன் அதனை மனப்பூர்வமான தீர்மானமாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியவனாய் இருக்கிறான். தேவனின் வெகுமதியைப் பெற்றுக் கொள்ள மனிதனை யாரும் வற்புறுத்த வேண்டியதில்லை. விசுவாசத்தைக் குறித்த பகுத்தாய்வு தேவனின் சொந்த வெளிப்பாட்டைச் சுட்டிக் காட்டும்.
2. வெளிப்பாடு: விசுவாசமும் வெளிப்பாடும் தானாகத் தனித்திருந்தாலும் பிரித்தாள முடியாத அளவுக்கு ஐக்கியப்பட்டிருக்கின்றன. அவை ஒரே நிகழ்வின் இரு முகங்கள் ஆகும். ஒன்றை விட்டுவிட்டு மற்றொன்று தனியாக்க் காட்சியளிக்க முடியாது. தேவன் விசுவாசத்தின் பொருள் ஆவார். வெளிப்பாட்டின் மூலம் தேவன் நம்மோடு உறவாடுகிறார். அதேபோல் விசுவாசத்தின் மூலம் மனிதன் அந்த வெளிப்பாட்டிற்குத் துலங்குகிறான்.
வெளிப்பாட்டை நாம் பெற்று, கண்டுணர்ந்து, பற்றிக் கொண்டு அதற்குத் துலங்கவும் வேண்டும். தேவன் தமது நற்குணத்தினாலே தம்மை வெளிப்படுத்தி மனிதனுக்குத் தம்மைத் தாமே ஈந்தார். ஆபிரகாமை அழைப்பதின் மூலமும், இஸ்ரவேலர்களை எகிப்தில் இருந்து விடுவித்த்தன் மூலமும், மனிதர்களுக்கு ஓர் இரட்சகரை வாக்கருளினதன் மூலமும் தேவன் தம்மையும் தமது திட்டத்தையும் வெளிப்படுத்தினார். இயேசுவானவர் தமது அப்போஸ்தலர்களுக்கு இந்த வெளிப்பாட்டை சாட்சி கூறவும் அறிவிக்கவும் கட்டளையிட்டார். தேவனின் வெளிப்பாடு முழுக்க முழுக்க அவரின் மனப்பூர்வமான ஈவாகாகும். இயேசு கிறிஸ்துவே தேவனின் வெளிப்பாட்டின் பூரணமாகும். அதற்கு மேற்பட்ட வெளிப்பாடுகள் தேவைப்படவில்லை.
நம்முடைய இந்தப் பல இன சமுதாயத்தில் வரலாறு – கலாச்சாரம் – மார்க்கம் தொடர்பில் எப்படிப்பட்ட சவால்களை எதிர்நோக்குகிறோம். தேவன் கிறிஸ்துவில் வெளிப்பட்டது போல, மற்ற மார்க்கங்கள் சாட்சி பகர முடியுமா?
வெளிப்பாடு நமது கண்டுபிடிப்பு அல்ல, மாறாக தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்திய செயல் ஆகும். கிறிஸ்தவ வெளிப்பாடு, இயேசு கிறிஸ்துவில் கண்டுகொள்ளப்பட்ட சொந்த அனுபவமாகும். அது வெறும் அறிவு சார்ந்த்து அல்ல.
எனவே, வெளிப்பாடு ஒரு நுணுக்கமான உண்மைப் பொருளும் தன்மைப் பொருளும் ஆகும். அதில் பல கூறுகள் அடங்கியுள்ளன. அவற்றில் சிலவற்றை மட்டும் நாம் முக்கியப்படுத்தி வெவ்வேறான வெளிப்பாட்டு தத்துவங்களை படைக்கின்றோம்.
a) ஒரு தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஒரு சித்தாந்தமாக்க் கருதுகிறது.
b) இன்னொரு தரப்பு வெளிப்பாட்டை தேவனிடம் உள்ள தனிப்பட்ட அனுபவமாக வலியுறுத்துகிறது. அதில் எந்தவொறு அறிவுப்பூர்வமான கூறுகளும் கிடையாது. ஜீவிக்கின்ற மற்றும் ஜீவன் தருகிற தேவனோடு உள்ள வெளிப்பாடு மட்டும் ஆகும்.
c) மூன்றாவது தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஓர் அனுபவமாகப் பார்க்கிறது.
d) நான்காவது தரப்பு வெளிப்பாட்டை ஒரு வரலாற்றுச் சம்பவமாகப் பார்க்கிறது. வெளிப்பாடு உலகில் எல்லாருக்காகவும் நடந்த ஒரு சம்பவம்.
Sunday, March 28, 2010
இறையியல் நடவடிக்கையின் இலட்சியங்கள்
http://www.ziddu.com/download/9196623/GOALSOFTHEOLOGIZINGTamil.docx.html
http://www.ziddu.com/download/9196745/GOALSOFTHEOLOGIZINGTamil.pdf.html
தேவன், பிற மனிதர் மற்றும் உலகைப் பற்றிய மனிதனின் சரியான புரிந்துணர்வின் படி இறையியல் நடவடிக்கையின் இலட்சியம் அவதாரமானது. வெவ்வேறான இலட்சியங்களை நாம் இங்குப் பட்டியலிடுகிறோம்.
1. கிறிஸ்தவத்தின் தோற்றமும் முழுமையும் கிறிஸ்துவையும் அவர் சார்ந்த அனுபவத்தையும் மையமாக்க் கொண்டுள்ளது. தேவனின் முகத்தை நாம் இயேசுவில் காண்கிறோம். இந்த விசுவாச அனுபவம் தலைமுறை தலைமுறையாக சுவிசேஷங்கள், கலாச்சாரம், ஆராதனை, ஆராதனை முறைமை, ஜெபங்கள், சித்தாந்தங்கள் (கோட்பாடு அ, மதக்கொள்கை), விசுவாசங்கள், ஒழுக்க முறைகள், பிரமானங்கள் மூலம் சபைகள் வளர்த்து வருகின்றன. எனவே, இறையியலாளனின் கடமை ஒருவரை விளித்தெழச் செய்து, உறுதிப்படுத்தி அந்த விசுவாச அனுபவத்தை பறிமாறிக் கொள்வதாகும்.
2. விசுவாசத்தைப் பகுத்தாய்ந்து, விளக்கமளித்து ஒழுங்குபடுத்துவது இறையியலின் கடமை. இதன் மூலம் ஒருவர் விசுவாசத்தைப் புரிந்து கொள்வதோடு ஜீரனித்தும் கொள்கிறார். இறையியல் ஓயாமல் முன்னேறிச் செல்லும் செயற்பாங்கு. இது புத்தம் புதிய விசுவாசத்திற்கு வழிநடத்திச் செல்கிறது.
3. தேவ வார்த்தை அல்லது தேவ வெளிப்பாடு எப்போதும் மனித வார்த்தையின் மூலம் அறியப்படுகிறது. தேவ வார்த்தையாகிய சுவிசேஷம் மனிதனால் எழுதப்பட்டது. வேதத்தில் உள்ள மனிதனின் வார்த்தையைச் சல்லடை செய்து (அரித்து எடுத்து) அந்த மனித வார்த்தைக்கு உள்ளேயும் அப்பாலும் தேவ வார்தையைக் கண்டு கொள்ளச் செய்வது இறையியலின் கடமையாகும்.
4. வியாக்கியானம் செய்வதும் முன் அறிவிப்பதும் இறையியலின் கடமை. நியாயத்தீர்ப்பு நடவடிக்கை முன்னிட்டு, கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தின் அப்பியாச நடவடிக்கைகளுக்கு சபைகளுக்கு வழிகாட்ட அது உதவுகிறது.
5. முறையான செயற்பாங்கின் மூலம் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்துவது இறையியலின் முக்கியமான கடமைகளில் ஒன்று. ஆழமாகப் பகுத்தாய்ந்து, மையப்புள்ளியை நோக்கிச் செல்ல வைப்பதில் இறையியல் தனது ஒற்றுமையையும் கோவையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தின் அஸ்திபாரம் இயேசுவின் இரகசியமும் அவரின் இரட்சிப்பும் ஆகும்.
6. விசுவாசத்தைத் திடப்படுத்துவதும் கிறிஸ்தவ வாழ்வை ஆட்கொள்வதும் ஒரு குருத்துவ இறையியலின் மற்றுமொரு முக்கிய கடமை. இறையியலாளர்கள் திண்ணமான விசுவாசிகளாகவும் கடமையுணர்வோடும் இறையியல் பணியை நிறைவேற்ற வேண்டியவர்களாகவும் திகழ்கிறார்கள். அடிமட்ட கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைத் அடைக்கலம் கொடுத்து, தற்காத்து, திடப்படுத்தி, விசுவாசத்தில் ஊன்றச் செய்வது இறையியல் நடவடிக்கையின் கடமையுமாகும். விசுவாசத்தின் தலையாய கடமை ஒவ்வொரு நபரையும் தெய்வீக சமூகத்தில் விழித்தெழச் செய்து அவர்களை வழிநடத்தி, சீர்திருத்தி, அவர்களைத் தெய்வீக அழைப்புக்குச் செவிகொடுக்க வைத்து இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் இருந்து ஐக்கியப்படச் செய்வது விசுவாசத்தின் தலையாயக் கடமை ஆகும்.
7. தனி நபர்களுக்கும் சபைக்கும், சுவிசேஷப் பணிக்கும் இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் சாட்சியாக இருப்பது குருத்துவக் கடமையாகும். நெருப்பானது எரிவது மூலம் வெளிப்படுவதுபோல் சபை அதன் சுவிஷேசப் பணியின் மூலம் தோன்றி நிற்கிறது. சுவிசேஷப் பணியின் அடிப்படையில் அல்லது சாட்சி பகரும் நெறி அற்றவன் அடிப்படையில் சபை செயல்படவில்லை. அந்தந்தக் காலக்கட்டத்தின் படி தெளிவான கொள்கையையும் அப்பியாசத்தையும் இறையியல் தெளிவு படுத்த வேண்டும்.
8. ஒரு கிறிஸ்தவனையோ சபையையோ சீர்திருத்தி அமைப்பது மட்டும் இறையியல் நடவடிக்கை ஆகாது. உலக மக்கள் அனைவரையும் தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்குள் தகுதியானவர்களாக சீர்திருத்தி அமைப்பதே இறையியல் நடவடிக்கை ஆகும். இயேசுவைப் பின்பற்றி, தேவனுடைய இராஜ்யத்தைப் பற்றி சபை பிரசங்கிக்க வேண்டும். தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்குள் அனைவரும் பிரவேசிக்க வேண்டும். இந்த உலகத்திற்குள்ளும் அப்பாலும் தேவனுடைய இராஜ்யம் விஸ்தாரப்பட, அது கையாளப்பட்டு, அறிவிக்கப்பட்டு, நிலைபெற பங்காற்றுவது இறையியல் நடவடிக்கையின் கடைசி இலக்காகும்.
http://www.ziddu.com/download/9196745/GOALSOFTHEOLOGIZINGTamil.pdf.html
தேவன், பிற மனிதர் மற்றும் உலகைப் பற்றிய மனிதனின் சரியான புரிந்துணர்வின் படி இறையியல் நடவடிக்கையின் இலட்சியம் அவதாரமானது. வெவ்வேறான இலட்சியங்களை நாம் இங்குப் பட்டியலிடுகிறோம்.
1. கிறிஸ்தவத்தின் தோற்றமும் முழுமையும் கிறிஸ்துவையும் அவர் சார்ந்த அனுபவத்தையும் மையமாக்க் கொண்டுள்ளது. தேவனின் முகத்தை நாம் இயேசுவில் காண்கிறோம். இந்த விசுவாச அனுபவம் தலைமுறை தலைமுறையாக சுவிசேஷங்கள், கலாச்சாரம், ஆராதனை, ஆராதனை முறைமை, ஜெபங்கள், சித்தாந்தங்கள் (கோட்பாடு அ, மதக்கொள்கை), விசுவாசங்கள், ஒழுக்க முறைகள், பிரமானங்கள் மூலம் சபைகள் வளர்த்து வருகின்றன. எனவே, இறையியலாளனின் கடமை ஒருவரை விளித்தெழச் செய்து, உறுதிப்படுத்தி அந்த விசுவாச அனுபவத்தை பறிமாறிக் கொள்வதாகும்.
2. விசுவாசத்தைப் பகுத்தாய்ந்து, விளக்கமளித்து ஒழுங்குபடுத்துவது இறையியலின் கடமை. இதன் மூலம் ஒருவர் விசுவாசத்தைப் புரிந்து கொள்வதோடு ஜீரனித்தும் கொள்கிறார். இறையியல் ஓயாமல் முன்னேறிச் செல்லும் செயற்பாங்கு. இது புத்தம் புதிய விசுவாசத்திற்கு வழிநடத்திச் செல்கிறது.
3. தேவ வார்த்தை அல்லது தேவ வெளிப்பாடு எப்போதும் மனித வார்த்தையின் மூலம் அறியப்படுகிறது. தேவ வார்த்தையாகிய சுவிசேஷம் மனிதனால் எழுதப்பட்டது. வேதத்தில் உள்ள மனிதனின் வார்த்தையைச் சல்லடை செய்து (அரித்து எடுத்து) அந்த மனித வார்த்தைக்கு உள்ளேயும் அப்பாலும் தேவ வார்தையைக் கண்டு கொள்ளச் செய்வது இறையியலின் கடமையாகும்.
4. வியாக்கியானம் செய்வதும் முன் அறிவிப்பதும் இறையியலின் கடமை. நியாயத்தீர்ப்பு நடவடிக்கை முன்னிட்டு, கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தின் அப்பியாச நடவடிக்கைகளுக்கு சபைகளுக்கு வழிகாட்ட அது உதவுகிறது.
5. முறையான செயற்பாங்கின் மூலம் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்துவது இறையியலின் முக்கியமான கடமைகளில் ஒன்று. ஆழமாகப் பகுத்தாய்ந்து, மையப்புள்ளியை நோக்கிச் செல்ல வைப்பதில் இறையியல் தனது ஒற்றுமையையும் கோவையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தின் அஸ்திபாரம் இயேசுவின் இரகசியமும் அவரின் இரட்சிப்பும் ஆகும்.
6. விசுவாசத்தைத் திடப்படுத்துவதும் கிறிஸ்தவ வாழ்வை ஆட்கொள்வதும் ஒரு குருத்துவ இறையியலின் மற்றுமொரு முக்கிய கடமை. இறையியலாளர்கள் திண்ணமான விசுவாசிகளாகவும் கடமையுணர்வோடும் இறையியல் பணியை நிறைவேற்ற வேண்டியவர்களாகவும் திகழ்கிறார்கள். அடிமட்ட கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைத் அடைக்கலம் கொடுத்து, தற்காத்து, திடப்படுத்தி, விசுவாசத்தில் ஊன்றச் செய்வது இறையியல் நடவடிக்கையின் கடமையுமாகும். விசுவாசத்தின் தலையாய கடமை ஒவ்வொரு நபரையும் தெய்வீக சமூகத்தில் விழித்தெழச் செய்து அவர்களை வழிநடத்தி, சீர்திருத்தி, அவர்களைத் தெய்வீக அழைப்புக்குச் செவிகொடுக்க வைத்து இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் இருந்து ஐக்கியப்படச் செய்வது விசுவாசத்தின் தலையாயக் கடமை ஆகும்.
7. தனி நபர்களுக்கும் சபைக்கும், சுவிசேஷப் பணிக்கும் இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் சாட்சியாக இருப்பது குருத்துவக் கடமையாகும். நெருப்பானது எரிவது மூலம் வெளிப்படுவதுபோல் சபை அதன் சுவிஷேசப் பணியின் மூலம் தோன்றி நிற்கிறது. சுவிசேஷப் பணியின் அடிப்படையில் அல்லது சாட்சி பகரும் நெறி அற்றவன் அடிப்படையில் சபை செயல்படவில்லை. அந்தந்தக் காலக்கட்டத்தின் படி தெளிவான கொள்கையையும் அப்பியாசத்தையும் இறையியல் தெளிவு படுத்த வேண்டும்.
8. ஒரு கிறிஸ்தவனையோ சபையையோ சீர்திருத்தி அமைப்பது மட்டும் இறையியல் நடவடிக்கை ஆகாது. உலக மக்கள் அனைவரையும் தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்குள் தகுதியானவர்களாக சீர்திருத்தி அமைப்பதே இறையியல் நடவடிக்கை ஆகும். இயேசுவைப் பின்பற்றி, தேவனுடைய இராஜ்யத்தைப் பற்றி சபை பிரசங்கிக்க வேண்டும். தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்குள் அனைவரும் பிரவேசிக்க வேண்டும். இந்த உலகத்திற்குள்ளும் அப்பாலும் தேவனுடைய இராஜ்யம் விஸ்தாரப்பட, அது கையாளப்பட்டு, அறிவிக்கப்பட்டு, நிலைபெற பங்காற்றுவது இறையியல் நடவடிக்கையின் கடைசி இலக்காகும்.
Saturday, March 27, 2010
இறையியலில் ஏற்படும் ஆக்கப்பூர்வமான மாறுபாடுகள்
இறையியல் நடவடிக்கையில் இயல்பாகவே இறுக்கங்களும், வேறுபாடுகளும், நிர்பந்தங்களும், பிரிவினைகளும் உள்ளன. பல அது பல சர்ச்சைகளையும், ஐயங்களையும் மாறுபாடுகளையும் சந்திக்கின்றது. அவற்றில் தொடர்புடைய சிலவற்றைக் காண்போம்.
1. மறை பொருளும் வெளிப்பாடும்
விசுவாசமும் காரணியும் இறையியலில் தத்தம் கடமைகளைக் கொண்டுள்ளன. இருப்பினும் அது கற்பனையில் இருந்தும் அறிவுப்பூர்வத்திற்கும் அப்பாற்பட்டு நடுநிலையாக நிற்கிறது. இறையியலின் தொடக்கம் அறிவுப்பூர்வமாக இல்லாமல் விசுவாச அனுபவமாக உள்ளது. இறையியல் புரிந்துணர்வு முற்றுப் பெறாத மற்றும் தொடர்ச்சியான நடவடிக்கையாக அமைந்துள்ளது. விசுவாசம் தனித்து நின்று ஒரு மெய்யான புரிந்துணர்வைத் தரவல்லது. விசுவாசத்திற்கு மட்டுமே மெய்யான பதிலைத் தரும் சக்தி உள்ளது. இறையியல் விவாதத்தில் விசுவாசத்திற்கும் காரணகர்த்தாவுக்கும் மறைபொருளுக்கும் இடையில் எப்போதும் மாறுபாடுகளும் இருக்கங்களும் தோன்றிய வண்ணம் உள்ளன. நம்மால் தேவனைப் பற்றியும் அவர் திட்டத்தின் இரகசியத்தைப் பற்றியும் பேசக் கூடும்.
2. அடையாளமும் மாற்றமும்
தீர்க்கதரிசிகள் மூலமாகப் பேசப்பட்டு, சுவிசேஷகங்கள் மூலம் ஊட்டம் பெற்றுள்ள தேவ வார்த்தை (யாத்திராகம்ம், உடன்படிக்கை, அவதாரம், மரணம் மற்றும் இயேசவின் உயிர்த்தெழல்), மனுகுல இரட்சிப்புக்காக அவரின் திட்டத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. தேவனைப் புரிந்து கொள்ளும் நமது ஆற்றல் தொடர்ச்சியாக செம்மைப்படுத்தப்பட்டு, விளக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. ஆகவே, கிறிஸ்தவ இறையியலுக்கு தொன்மையும் மாற்றமும் தேவைப்படுகிறது.
3. சிக்கல் நிறைந்த முனைப்பான காரியம்
எனவே, இறையியல் பிரித்தாள முடியாத ஒப்பந்தம். அது கண்டனுபவிக்க முடியாத, கணிக்கமுடியாத, கற்றல் நடவடிக்கைக்கு அப்பாற்பட்ட துறை ஆகும். மாறாக, அது நமது வாழ்க்கையை துலங்கச் செய்யும் செயல்பூர்வமான நெறியாகும். ஓர் இறையியலாளன் தான் கற்றுக் கொடுத்ததை விசுவாசிப்பதோடு அதனைச் செயல்படுத்தவும் வேண்டும். அது ஒரு சிக்கலான நடவடிக்கை ஆகும்.
4. சமுதாய மற்றும் தனிநபர் இறையியலாளன்
தனிநபர் சார்ந்த இறையியலாளன் சமுதாயச் சார்புடைய இறையியலை ஏற்றுக் கொள்கிறான். ஆனாலும் இரண்டு தரப்பிற்கும் மாறுபட்ட சொந்த அனுபவங்களும், தரிசணங்களும், வரங்களும் கிடைக்கின்றன. இறையியலைப் புரிந்து கொள்வதற்கான எல்லா சவால்களும் சமுதாயத்திலேயே தோன்றுகின்றன. ஆனாலும் கிறிஸ்த மக்கள் யாத்திரையை (பயணத்தை) மேற்கொள்ளும் மக்கள் ஆவர். அவர்கள் தங்கள் வரலாற்று நிலைமைகளுக்கும் தொடர்ச்சியான புத்தாக்கத்திற்கும் கட்டுப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
5. தேசங்களையும் வரலாற்று எல்லைகளையும் தாவிச் செல்லும் ஒற்றுமை வேற்றுமைத் தன்மை
கிறிஸ்தவத்திலும் பல்வேறு கலாச்சாரங்களும், (கத்தோலிக்கம், ஆர்த்தடொக்ஸம், புரோட்டன்சம் பெந்தேகோஸம் போன்ற) சபைப் பிரிவுகளும் இருக்கதான் செய்கிறது. ஒவ்வொன்றுக்கும் தத்தம் இறையியல்கள் உள்ளன. (உதாரணமாக கத்தோலிக்க சபைகளின் விசுவாசப் பிரமாணம், 1994). எனவே, இறையியல் நடவடிக்கை தேசங்கள் மற்றும் வரலாற்று எல்லைகளைக் கடந்து செல்லும் தொடர்ச்சியான ஒற்றுமை வேற்றுமைகளைக் கொண்டிருக்கிறது.
6. பொது மற்றும் நிலப்பரப்புக்கு உட்பட்ட இறையியல்
தாமாஸ் அக்குய்னன் என்பர் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முழு கத்தோலிக்க சபைக்கும் நிலையான இறையியலாளனாக கருதப்பட்டார். அவர் அரிஸ்டாட்டில் கொள்கை அடிப்படையில் மிகப் பெரிய மாற்றத்திற்குட்பட்ட புதுமையான இறையியலை அறிமுகப்படுத்தினார். உண்மையில் அவருடைய சமகால மக்கள் யாரும் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவர் மரணமடைந்த உடனேயே, பாரிஸின் பேராயர் அவரின் புத்தகங்களைத் தீயிட்டுக் கொளுத்தினார். அவருடைய இறையியல் அவருடைய சமகால கண்டுபிடிப்பாகும். அது மத்தியகால சமூக, கலாச்சார மற்றும் அரிஸ்டாட்டில் கொள்கைக்குக் கட்டுப்பட்டது. எந்த இறையியலும் நிலையானதன்று. அவை வரலாறு, சமுதாயம் மற்றும் கலாச்சாரப் பரப்புக்கு உற்பட்டது.
தற்காலத்தில் வளர்ந்து வரும் சில இறையியல் பாணிகளைக் குறிப்பிட விரும்புகிறோம்:
a) சுதந்திர இறையியல் – சமுதாய – பொருளாதார – அரசியல் ரீதியாக விளைவிக்கப்படும் வறுமை, துஷ்பிரயோகம்மற்றும் அநீதிக்கு விரோதமாக பேசப்படும் சமயக் கருத்துகள்.
b) மகளிர் இறையியல் – ஒதுக்கப்படும் மற்றும் உரிமை மீறப்படும் பெண்கள் இந்தத் துறையை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
c) கருப்பர் இறையியல் – இனத் தூவேஷத்தோடு ஒடுக்கப்படும், ஒதுக்கப்படும், மற்றும் உரிமை மீறப்படும் கருப்பர்கள் மேற்கூறியது போல் (மகளிர்) இந்தத் துறையை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
d) தலித்தியர் இறையியல் – தலித்தியர்கள் அல்லது தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் தங்கள் சுதந்திரம், நீதி சம உரிமை அடிப்படையில் இந்தியாவில் குரல் கொடுக்கும் அடிப்படையில் இத்துரை வளர்ந்து வருகிறது.
e) வம்ச இறையியல் – ஜனங்களின் வம்சாவளி அடிப்படையில் இந்தத் துறை வளர்ந்து வருகிறது.
1. மறை பொருளும் வெளிப்பாடும்
விசுவாசமும் காரணியும் இறையியலில் தத்தம் கடமைகளைக் கொண்டுள்ளன. இருப்பினும் அது கற்பனையில் இருந்தும் அறிவுப்பூர்வத்திற்கும் அப்பாற்பட்டு நடுநிலையாக நிற்கிறது. இறையியலின் தொடக்கம் அறிவுப்பூர்வமாக இல்லாமல் விசுவாச அனுபவமாக உள்ளது. இறையியல் புரிந்துணர்வு முற்றுப் பெறாத மற்றும் தொடர்ச்சியான நடவடிக்கையாக அமைந்துள்ளது. விசுவாசம் தனித்து நின்று ஒரு மெய்யான புரிந்துணர்வைத் தரவல்லது. விசுவாசத்திற்கு மட்டுமே மெய்யான பதிலைத் தரும் சக்தி உள்ளது. இறையியல் விவாதத்தில் விசுவாசத்திற்கும் காரணகர்த்தாவுக்கும் மறைபொருளுக்கும் இடையில் எப்போதும் மாறுபாடுகளும் இருக்கங்களும் தோன்றிய வண்ணம் உள்ளன. நம்மால் தேவனைப் பற்றியும் அவர் திட்டத்தின் இரகசியத்தைப் பற்றியும் பேசக் கூடும்.
2. அடையாளமும் மாற்றமும்
தீர்க்கதரிசிகள் மூலமாகப் பேசப்பட்டு, சுவிசேஷகங்கள் மூலம் ஊட்டம் பெற்றுள்ள தேவ வார்த்தை (யாத்திராகம்ம், உடன்படிக்கை, அவதாரம், மரணம் மற்றும் இயேசவின் உயிர்த்தெழல்), மனுகுல இரட்சிப்புக்காக அவரின் திட்டத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. தேவனைப் புரிந்து கொள்ளும் நமது ஆற்றல் தொடர்ச்சியாக செம்மைப்படுத்தப்பட்டு, விளக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. ஆகவே, கிறிஸ்தவ இறையியலுக்கு தொன்மையும் மாற்றமும் தேவைப்படுகிறது.
3. சிக்கல் நிறைந்த முனைப்பான காரியம்
எனவே, இறையியல் பிரித்தாள முடியாத ஒப்பந்தம். அது கண்டனுபவிக்க முடியாத, கணிக்கமுடியாத, கற்றல் நடவடிக்கைக்கு அப்பாற்பட்ட துறை ஆகும். மாறாக, அது நமது வாழ்க்கையை துலங்கச் செய்யும் செயல்பூர்வமான நெறியாகும். ஓர் இறையியலாளன் தான் கற்றுக் கொடுத்ததை விசுவாசிப்பதோடு அதனைச் செயல்படுத்தவும் வேண்டும். அது ஒரு சிக்கலான நடவடிக்கை ஆகும்.
4. சமுதாய மற்றும் தனிநபர் இறையியலாளன்
தனிநபர் சார்ந்த இறையியலாளன் சமுதாயச் சார்புடைய இறையியலை ஏற்றுக் கொள்கிறான். ஆனாலும் இரண்டு தரப்பிற்கும் மாறுபட்ட சொந்த அனுபவங்களும், தரிசணங்களும், வரங்களும் கிடைக்கின்றன. இறையியலைப் புரிந்து கொள்வதற்கான எல்லா சவால்களும் சமுதாயத்திலேயே தோன்றுகின்றன. ஆனாலும் கிறிஸ்த மக்கள் யாத்திரையை (பயணத்தை) மேற்கொள்ளும் மக்கள் ஆவர். அவர்கள் தங்கள் வரலாற்று நிலைமைகளுக்கும் தொடர்ச்சியான புத்தாக்கத்திற்கும் கட்டுப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
5. தேசங்களையும் வரலாற்று எல்லைகளையும் தாவிச் செல்லும் ஒற்றுமை வேற்றுமைத் தன்மை
கிறிஸ்தவத்திலும் பல்வேறு கலாச்சாரங்களும், (கத்தோலிக்கம், ஆர்த்தடொக்ஸம், புரோட்டன்சம் பெந்தேகோஸம் போன்ற) சபைப் பிரிவுகளும் இருக்கதான் செய்கிறது. ஒவ்வொன்றுக்கும் தத்தம் இறையியல்கள் உள்ளன. (உதாரணமாக கத்தோலிக்க சபைகளின் விசுவாசப் பிரமாணம், 1994). எனவே, இறையியல் நடவடிக்கை தேசங்கள் மற்றும் வரலாற்று எல்லைகளைக் கடந்து செல்லும் தொடர்ச்சியான ஒற்றுமை வேற்றுமைகளைக் கொண்டிருக்கிறது.
6. பொது மற்றும் நிலப்பரப்புக்கு உட்பட்ட இறையியல்
தாமாஸ் அக்குய்னன் என்பர் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முழு கத்தோலிக்க சபைக்கும் நிலையான இறையியலாளனாக கருதப்பட்டார். அவர் அரிஸ்டாட்டில் கொள்கை அடிப்படையில் மிகப் பெரிய மாற்றத்திற்குட்பட்ட புதுமையான இறையியலை அறிமுகப்படுத்தினார். உண்மையில் அவருடைய சமகால மக்கள் யாரும் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவர் மரணமடைந்த உடனேயே, பாரிஸின் பேராயர் அவரின் புத்தகங்களைத் தீயிட்டுக் கொளுத்தினார். அவருடைய இறையியல் அவருடைய சமகால கண்டுபிடிப்பாகும். அது மத்தியகால சமூக, கலாச்சார மற்றும் அரிஸ்டாட்டில் கொள்கைக்குக் கட்டுப்பட்டது. எந்த இறையியலும் நிலையானதன்று. அவை வரலாறு, சமுதாயம் மற்றும் கலாச்சாரப் பரப்புக்கு உற்பட்டது.
தற்காலத்தில் வளர்ந்து வரும் சில இறையியல் பாணிகளைக் குறிப்பிட விரும்புகிறோம்:
a) சுதந்திர இறையியல் – சமுதாய – பொருளாதார – அரசியல் ரீதியாக விளைவிக்கப்படும் வறுமை, துஷ்பிரயோகம்மற்றும் அநீதிக்கு விரோதமாக பேசப்படும் சமயக் கருத்துகள்.
b) மகளிர் இறையியல் – ஒதுக்கப்படும் மற்றும் உரிமை மீறப்படும் பெண்கள் இந்தத் துறையை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
c) கருப்பர் இறையியல் – இனத் தூவேஷத்தோடு ஒடுக்கப்படும், ஒதுக்கப்படும், மற்றும் உரிமை மீறப்படும் கருப்பர்கள் மேற்கூறியது போல் (மகளிர்) இந்தத் துறையை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
d) தலித்தியர் இறையியல் – தலித்தியர்கள் அல்லது தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் தங்கள் சுதந்திரம், நீதி சம உரிமை அடிப்படையில் இந்தியாவில் குரல் கொடுக்கும் அடிப்படையில் இத்துரை வளர்ந்து வருகிறது.
e) வம்ச இறையியல் – ஜனங்களின் வம்சாவளி அடிப்படையில் இந்தத் துறை வளர்ந்து வருகிறது.
Thursday, March 11, 2010
பல்வேறு விளக்கத்தில் கிறிஸ்தவ இறையியல்
தம்முடைய நேசக் குமாரன், நமது இயேசு கிறிஸ்துவையும் பரிசுத்த ஆவியானவரையும் நம்மிடத்தில் அனுப்பி தமது திட்டத்தை முழுமையாக வெளிப்படுத்தினார்.
1. ‘தியோலோஜியா‘:
இது கிரேக்க வார்த்தை ஆகும். ‘தியோஸ்’ என்றால் தேவன். ‘லோகோஸ்’ என்றால் உரை அல்லது விவாதம் அல்லது ஆய்வு. எனவே இறையியல் என்று பொருள்படும் இப்பதம், தேவனைப் பற்றிய ஆய்வு அல்லது விவாதம் என்று அர்த்தப்படுகிறது.
2. விசுவாசத்தை நாடும் ஞானம்:
பரி.அன்செல்ம் இறையியலை விசுவாசத்தை முன்னிட்டு தேடப்படும் புரிந்துணர்தல் என்று அர்த்தப்படுத்துகிறார். இதன் மூலச் சொல் ஃபீடஸ், க்வாரேன்ஸ், இன்ட்தெலெகம் என்பதாகும். இறையியல் என்பது தேவனின் வார்த்தையைப் புரிந்துகொள்ளவும் மனுகுல இரட்சிப்புக்காக உலக வரலாற்றின் வெளிப்பாடையும் மேற்கொள்ளப்படும் தேடல் என்று பொருள் கொள்ளலாம்.
புரிந்து கொள்வதற்காக நான் புரிந்து கொள்கிறேன். விசுவாசம் மாத்திரமே உண்மையான புரிந்துணர்வுக்கு வழி நடத்த முடியும். தேவ வாக்கு மாத்திரமே உன்னதமான பதிலாக இருக்க முடியும். – இவ்வாறு அன்செல்ம் கூறிகிறார். தேவன் வெளிப்படுத்தும் யாவற்றையும் அதன் காரணகர்த்தாவை ஆராயாமல் வெளிப்படுத்துவதை ஏற்றுக் கொள்கிறார். அறிவுப்பூர்வமான சிந்தை கரணகர்த்தாவால் நிரூபிக்க இயலாதவற்றை நிராகரித்து விடுகிறது. தேவ வசனம் சத்தியமாய் (யோவான் 17.17) இருப்பதால், மெய்தத்துவ ஞானத் தேடல், அந்த தேவ வாக்கைப் புரிந்து கொள்ள உதவுகிறது.
ஒருவன் புரிந்து கொள்வதற்கும், ஆன மட்டும் (ஞானத்தை) விளக்குவதற்கும் அழைக்கப் பட்டிருக்கிறான். ஒவ்வொரு புதிய தலைமுறையினரும் தங்கள் சமகால விசுவாசத்திற்காகப் பாடுபடவும் கணக்கு காட்டவும் வேண்டியதாய் இருக்கிறது. அந்த விசுவாசக் கணக்கு பிறருக்கு சத்தியத்தைக் குறித்த நம்பிக்கையையும் (1 பேதுரு 3.15) வேண்டியதாய் இருக்கிறது. விசுவாசத்திற்கும் அறிவுப்பூர்வமான காரணிக்கும் இடையில் உள்ள இறுக்கத்தை முழுமையாக நீக்கிவிட முடியாது. அதேபோல் இறையியல் மற்றும் மறைபொருள் இறுக்கத்தையும் போக்க முடியாது. (ஈஸ்டர் சபை???) இந்த மாறுபாடுகள் ஆரோக்கியமானதாகவும் கனி நிறைந்த்தாகவும் திகழ்கின்றன. அதுவே இறையிலின் ஆக்கப்பூர்வத்திற்கும் புதுமைக்கும் மூலமாகவும் ஒளிர்கிறது.
3. மேற்கத்திய அணுகல்
அறிவுப்பூர்வமாகவும் ஞானம் நிறைந்த்தாகவும் மறைபொருளாகவும் தத்துவப்பூர்வமாகவும் அமைந்திருக்கிறது. அதே வேளையில் கிழக்கத்திய அணுகல் வேத ஆதாரத்தையும் பக்தியையும் வழிபாட்டையும் அணுகுமுறையாக்க் கொண்டிருக்கிறது. இறையியல் என்பது வரலாற்றில் இடம் பெற்றுள்ள (அதிலும் குறிப்பாக இயேசு கிறிஸ்துவில்) தேவ வாக்கையும் செயலையும் புரிந்து கொள்வதோடு விளக்கம் தரும் காரியமாகும். ஆராதனை வெளிப்பாடு இறையியலின் தனிச் சிறப்பான மூலமாகும். எல்லா கிறிஸ்தவ விசுவாசங்களும் சித்தாந்தங்களும் தங்கள் சபைகளின் ஆராதனை மற்றும் ஜெபங்களின் வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன. விசுவாசப் பிரமானங்கள் அடிப்படையில் அறிக்கையிடுதலும் சாட்சி பகர்தலும் ஆராதனையின் அங்கமுமாகும். ஜெபங்களும் ஆராதனைகளும் விசுவாச அனுபவங்களின் விளைவுகளாகும். கிழக்கத்தியர்கள் விசுவாசமும் அனுபவமும் இல்லாத வெறும் ஆராதனை முறைமையை நிராகரிக்கிறார்கள்.
4. விசுவாசத்தின் கண்ணாடியான இறையியல்– மெய்பொருளின் வெளிப்பாடு
எதிர்ப்பு மறுமலர்ச்சிக் கொள்கை (புரோட்டஸ்டன்) சுவிசேஷத்தை மட்டும் சார்ந்திருக்க வேண்டும் என்று முன்மொழிந்த்து. பிற்காலத்தில் வேதத்தையும் திருச்சபைகளையும் ஒன்று விடாமல் எல்லாவற்றையும் புறக்கனித்து விட்டது. விளைவாக, இறையியல் தத்துவப்பூர்வமாகவும் சிந்தனைப்பூர்வமாகவும் திகழ்ந்தது.
சமுதாயத்தில் தாக்கத்தை உண்டு பண்ணும் பொருட்டு, விசுவாசத்தை அடையாளம் கண்டு, ஆராய்ந்து, அதன் அனுபவத்தை வெளிப்படுத்தும் கடமையை இறையியல் சுமக்கிறது என்று புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. தனி மனிதனை மாத்திரம் சாராமல் சமுதாயத்தில் மாற்றம் கொண்டு வரவேண்டும் என்று அரசியல் சார்ந்த இறையியலும் சுதந்திரம் சார்ந்த இறையியலும் வலியுறுத்துகிறது. விசுவாசத்தின் அடிப்படையில் எல்லாவற்றையும் விவாதிப்பது இறையியல் ஆகும். பிற்காலத்தில் வானத்தில் இருந்து இறங்கிய விசுவாசம் பூமியின் விசுவாசத்தைப் பூர்த்தி செய்த்து. இதனை மனிதன் விளக்குவதற்குக் கடமைப் பட்டவனாய் இருக்கிறான்.
a. மனுகுலம் சார்ந்த இறையியல்
மனிதனைச் சார்ந்த ஆகமமும் இறைவனைச் சார்ந்த ஆகமும் ஒன்றுக்கொன்று பூர்த்தி செய்கின்றன. இறையியல் என்பது வெறும் தேவனை தனித்த நிலையில் ஆராயாமல் தேவனுடன் உறவாடுகிற மனிதனையே ஆராய்கிறது (அல்லது மனிதனாகத் தோன்றிய இறைவன்). தேவன் வெளிப்படுத்தியவாறு மனிதனுக்குக் கிடைத்த இரட்சனியத் திட்டத்தை விவாதிப்பது இறையியல். எனவே, இறையியல் தேவனைத் தனித்த நிலையில் ஆராயவில்லை. ஆனால் தேவனோடு உறவாடுகின்ற மனிதனைப் பற்றி விவாதிக்கிறது. மேலும், மனித இரட்சனியத்திற்காக மறை பொருளாக நிற்கின்ற (எபிரேயர் 1.1) தேவ திட்டத்தை அது அலசுகிறது. இறையியல், இறைவனை விட மனிதனையே அதிகம் பேசுகிறது. எனவே, இறையியலை மனுகுலம் சார்ந்த இறையியல் என்று தீர்க்கமாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். கிறிஸ்தவ இயல் என்பதை தேவன் மனிதனாகத் தோன்றினார் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
b. நுணுக்கப்பூர்வமான கிறிஸ்தவத்திற்கு விமர்சனப்பூர்வமான மறு ஆய்வைத் தரும் இறையியல்
வார்த்தை (வாக்கு) அடிப்படையில் இறையியல் நுணுக்கப்பூர்வமான மறு ஆய்வைத் தருகிறது என்று குத்தரேஸ் விளக்கம் தருகிறார் (சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல், 1965, பக்.6-15) சபை தானாக மையமிட்டு இருக்கவில்லை. மாறாக. தேவனுடைய இராஜ்யத்தில் மையமிட்டு இருக்கிறது. கிறிஸ்தவ விசுவாசம் ஆதி முதலே தோன்றி விட்டது. வெறுமனே பல உண்மைக் கூற்றுகளின் தொடரால் நிறுவப்பட்டு புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை. அது ஒரு நுணுக்கமான அழைப்பு. தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்காக ஆயத்தம் செய்வதற்கு ஒத்தாசையாக இருக்கிறது. கிறிஸ்தவ நுணுக்கத்தை நுட்பமாகப் பிரதிபலிப்பது இறையியல். ‘சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல்’ ஒரு கிளையாகப் பிரிந்த்தன்று. மாறாக இறையியலை வெளிப்படுத்தும் விதம்.
c. தொடர்ந்து வளரும் இறையியல்
காலத்தின் அடையாளங்களைச் சோதித்துப் பார்த்து விசுவாசத்தை சுவிசேஷ வெளிச்சத்தில் வியாக்கியானம் செய்வது சபையின் கடமையாகும். இது இறையியலின் பெருங் கடமையாகவும் விளங்குகிறது. இது தொடர் வளர்ச்சியின் தன்மையைக் கொண்டுள்ளது. வேதத்தை வாசிப்பதோடு, கடந்த கால மற்றும் தற்கால வரலாற்றை நிகழ்கால சூழ்நிலைகளோடு ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது நமது கடமையாய் இருக்கிறது.
தற்காலத் தோற்றத்திற்குரிய தன்மைகளையும் நிதர்சன தன்மைகளையும் தேவ வாக்கின் வெளிச்சத்தில் விளக்கம் தரும் தோற்றத்தை இறையியல் கொண்டுள்ளது. கிறிஸ்தவ விசுவாசப் பொருள்கள் திரும்பத் திரும்ப விளக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. அப்படிச் செய்வதால்தான் அடுத்தடுத்து வரும் புதிய தலைமுறையினருக்கு தெளிவான விளக்கம் கிடைக்கும். ஆகவே, இறையியலை தொடர்ந்து அல்லது ஓயாது வளர்ந்து வருடம் நடவடிக்கையாகக் கருத வேண்டும்.
d. கிறிஸ்தவப் புராணங்களை விளக்கும் இறையியல்
இறையியல் கிறிஸ்தவப் புறாணங்களில் தொடங்குகிறது: தேவன் மனுகுல வரலாற்றில் நுழைந்து, பாவத்தில் இருந்தும் மரணத்தில் இருந்தும் நம்மை இரட்சிப்பதற்காக இயேசு கிறிஸ்துவாக மனு அவதாரம் எடுத்த புராணம் அது.
e. செயல்பூர்வமான தன்மை வாய்ந்த இறையியல்
புதிய அனுபவத்திலும் நவீன உலகத்தாரின் மாற்றத்தின் தேவைக்கும், விசுவாசிக்கும் மக்களின் ஊடாகவும் வழியாகவும், ஒரு கோணத்தில் இயேசு கிறிஸ்துவின் வெளிப்பாட்டு உணர்விலும் மறு கோணத்தில் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தைப் புதுப் புதுக் கோணத்தில் விளக்கம் பகவர்வதிலும் பொதுவாக மனித வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தில், கிறிஸ்தவ இறையியல் ஓர் ஒழுக்கச் சீரான மற்றும் விமர்சனப்பூர்வமான விளக்கப் பொருளாகத் திகழ்கிறது. முடிவு பரியந்தம் தீர்க்கதரிசிகளின் குணாதிசயங்கள் மூலம் பரிசுத்தம் நிறைந்த தோற்றத்திற்காகத் தற்காலக் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைத் தூண்டும் வகையில் தன்னை விரித்துக் காட்டும் விமர்சனப்பூர்வமான ஒழுங்காக இறையியல் திகழ்கிறது. வேத்த்திலும் கிறிஸ்தவ கலாச்சாரத்திலும், கிறிஸ்தவ வெளிப்பாட்டின் பார்வையில், மனுகுலம், அண்டசராசம், தெய்வீகம் ஆகியவை அடங்கிய மனித வாழ்வின் ஒட்டுமொத்த பொருளையும் மறைபொருளையும் பிரதிபலிக்கும் வகையில் இறையில் திகழ்கிறது. இறையியல் விளக்கவுரைகள் தற்கால நிதரிசனங்களையும் (உம் – அறிவியல்) சந்திக்க வேண்டியுள்ளது. ஒட்டுமொத்த இறையியல் விளக்கவுரை கிறிஸ்தவ மக்கள் வட்டத்திற்குள் இடம் பெறுகிறது. கிறிஸ்தவ மக்கள் அல்லது திருச்சபையை விலக்கி விட்டு, ஒரு தனி மனிதனின் ஆக்கப்பூர்வமான (ஆனால் குறுகிய) சிந்தனையால் விளைந்து விடாது. தீர்க்கதரிசன குற்றங்களுக்கு உட்பட்டிருந்தாலும் இறையியலாளர்கள் மக்களின் பொது உறவு அதிகாரியாகத் (பேச்சாளராக) திகழ்கிறார்கள்.
1. ‘தியோலோஜியா‘:
இது கிரேக்க வார்த்தை ஆகும். ‘தியோஸ்’ என்றால் தேவன். ‘லோகோஸ்’ என்றால் உரை அல்லது விவாதம் அல்லது ஆய்வு. எனவே இறையியல் என்று பொருள்படும் இப்பதம், தேவனைப் பற்றிய ஆய்வு அல்லது விவாதம் என்று அர்த்தப்படுகிறது.
2. விசுவாசத்தை நாடும் ஞானம்:
பரி.அன்செல்ம் இறையியலை விசுவாசத்தை முன்னிட்டு தேடப்படும் புரிந்துணர்தல் என்று அர்த்தப்படுத்துகிறார். இதன் மூலச் சொல் ஃபீடஸ், க்வாரேன்ஸ், இன்ட்தெலெகம் என்பதாகும். இறையியல் என்பது தேவனின் வார்த்தையைப் புரிந்துகொள்ளவும் மனுகுல இரட்சிப்புக்காக உலக வரலாற்றின் வெளிப்பாடையும் மேற்கொள்ளப்படும் தேடல் என்று பொருள் கொள்ளலாம்.
புரிந்து கொள்வதற்காக நான் புரிந்து கொள்கிறேன். விசுவாசம் மாத்திரமே உண்மையான புரிந்துணர்வுக்கு வழி நடத்த முடியும். தேவ வாக்கு மாத்திரமே உன்னதமான பதிலாக இருக்க முடியும். – இவ்வாறு அன்செல்ம் கூறிகிறார். தேவன் வெளிப்படுத்தும் யாவற்றையும் அதன் காரணகர்த்தாவை ஆராயாமல் வெளிப்படுத்துவதை ஏற்றுக் கொள்கிறார். அறிவுப்பூர்வமான சிந்தை கரணகர்த்தாவால் நிரூபிக்க இயலாதவற்றை நிராகரித்து விடுகிறது. தேவ வசனம் சத்தியமாய் (யோவான் 17.17) இருப்பதால், மெய்தத்துவ ஞானத் தேடல், அந்த தேவ வாக்கைப் புரிந்து கொள்ள உதவுகிறது.
ஒருவன் புரிந்து கொள்வதற்கும், ஆன மட்டும் (ஞானத்தை) விளக்குவதற்கும் அழைக்கப் பட்டிருக்கிறான். ஒவ்வொரு புதிய தலைமுறையினரும் தங்கள் சமகால விசுவாசத்திற்காகப் பாடுபடவும் கணக்கு காட்டவும் வேண்டியதாய் இருக்கிறது. அந்த விசுவாசக் கணக்கு பிறருக்கு சத்தியத்தைக் குறித்த நம்பிக்கையையும் (1 பேதுரு 3.15) வேண்டியதாய் இருக்கிறது. விசுவாசத்திற்கும் அறிவுப்பூர்வமான காரணிக்கும் இடையில் உள்ள இறுக்கத்தை முழுமையாக நீக்கிவிட முடியாது. அதேபோல் இறையியல் மற்றும் மறைபொருள் இறுக்கத்தையும் போக்க முடியாது. (ஈஸ்டர் சபை???) இந்த மாறுபாடுகள் ஆரோக்கியமானதாகவும் கனி நிறைந்த்தாகவும் திகழ்கின்றன. அதுவே இறையிலின் ஆக்கப்பூர்வத்திற்கும் புதுமைக்கும் மூலமாகவும் ஒளிர்கிறது.
3. மேற்கத்திய அணுகல்
அறிவுப்பூர்வமாகவும் ஞானம் நிறைந்த்தாகவும் மறைபொருளாகவும் தத்துவப்பூர்வமாகவும் அமைந்திருக்கிறது. அதே வேளையில் கிழக்கத்திய அணுகல் வேத ஆதாரத்தையும் பக்தியையும் வழிபாட்டையும் அணுகுமுறையாக்க் கொண்டிருக்கிறது. இறையியல் என்பது வரலாற்றில் இடம் பெற்றுள்ள (அதிலும் குறிப்பாக இயேசு கிறிஸ்துவில்) தேவ வாக்கையும் செயலையும் புரிந்து கொள்வதோடு விளக்கம் தரும் காரியமாகும். ஆராதனை வெளிப்பாடு இறையியலின் தனிச் சிறப்பான மூலமாகும். எல்லா கிறிஸ்தவ விசுவாசங்களும் சித்தாந்தங்களும் தங்கள் சபைகளின் ஆராதனை மற்றும் ஜெபங்களின் வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன. விசுவாசப் பிரமானங்கள் அடிப்படையில் அறிக்கையிடுதலும் சாட்சி பகர்தலும் ஆராதனையின் அங்கமுமாகும். ஜெபங்களும் ஆராதனைகளும் விசுவாச அனுபவங்களின் விளைவுகளாகும். கிழக்கத்தியர்கள் விசுவாசமும் அனுபவமும் இல்லாத வெறும் ஆராதனை முறைமையை நிராகரிக்கிறார்கள்.
4. விசுவாசத்தின் கண்ணாடியான இறையியல்– மெய்பொருளின் வெளிப்பாடு
எதிர்ப்பு மறுமலர்ச்சிக் கொள்கை (புரோட்டஸ்டன்) சுவிசேஷத்தை மட்டும் சார்ந்திருக்க வேண்டும் என்று முன்மொழிந்த்து. பிற்காலத்தில் வேதத்தையும் திருச்சபைகளையும் ஒன்று விடாமல் எல்லாவற்றையும் புறக்கனித்து விட்டது. விளைவாக, இறையியல் தத்துவப்பூர்வமாகவும் சிந்தனைப்பூர்வமாகவும் திகழ்ந்தது.
சமுதாயத்தில் தாக்கத்தை உண்டு பண்ணும் பொருட்டு, விசுவாசத்தை அடையாளம் கண்டு, ஆராய்ந்து, அதன் அனுபவத்தை வெளிப்படுத்தும் கடமையை இறையியல் சுமக்கிறது என்று புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. தனி மனிதனை மாத்திரம் சாராமல் சமுதாயத்தில் மாற்றம் கொண்டு வரவேண்டும் என்று அரசியல் சார்ந்த இறையியலும் சுதந்திரம் சார்ந்த இறையியலும் வலியுறுத்துகிறது. விசுவாசத்தின் அடிப்படையில் எல்லாவற்றையும் விவாதிப்பது இறையியல் ஆகும். பிற்காலத்தில் வானத்தில் இருந்து இறங்கிய விசுவாசம் பூமியின் விசுவாசத்தைப் பூர்த்தி செய்த்து. இதனை மனிதன் விளக்குவதற்குக் கடமைப் பட்டவனாய் இருக்கிறான்.
a. மனுகுலம் சார்ந்த இறையியல்
மனிதனைச் சார்ந்த ஆகமமும் இறைவனைச் சார்ந்த ஆகமும் ஒன்றுக்கொன்று பூர்த்தி செய்கின்றன. இறையியல் என்பது வெறும் தேவனை தனித்த நிலையில் ஆராயாமல் தேவனுடன் உறவாடுகிற மனிதனையே ஆராய்கிறது (அல்லது மனிதனாகத் தோன்றிய இறைவன்). தேவன் வெளிப்படுத்தியவாறு மனிதனுக்குக் கிடைத்த இரட்சனியத் திட்டத்தை விவாதிப்பது இறையியல். எனவே, இறையியல் தேவனைத் தனித்த நிலையில் ஆராயவில்லை. ஆனால் தேவனோடு உறவாடுகின்ற மனிதனைப் பற்றி விவாதிக்கிறது. மேலும், மனித இரட்சனியத்திற்காக மறை பொருளாக நிற்கின்ற (எபிரேயர் 1.1) தேவ திட்டத்தை அது அலசுகிறது. இறையியல், இறைவனை விட மனிதனையே அதிகம் பேசுகிறது. எனவே, இறையியலை மனுகுலம் சார்ந்த இறையியல் என்று தீர்க்கமாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். கிறிஸ்தவ இயல் என்பதை தேவன் மனிதனாகத் தோன்றினார் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
b. நுணுக்கப்பூர்வமான கிறிஸ்தவத்திற்கு விமர்சனப்பூர்வமான மறு ஆய்வைத் தரும் இறையியல்
வார்த்தை (வாக்கு) அடிப்படையில் இறையியல் நுணுக்கப்பூர்வமான மறு ஆய்வைத் தருகிறது என்று குத்தரேஸ் விளக்கம் தருகிறார் (சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல், 1965, பக்.6-15) சபை தானாக மையமிட்டு இருக்கவில்லை. மாறாக. தேவனுடைய இராஜ்யத்தில் மையமிட்டு இருக்கிறது. கிறிஸ்தவ விசுவாசம் ஆதி முதலே தோன்றி விட்டது. வெறுமனே பல உண்மைக் கூற்றுகளின் தொடரால் நிறுவப்பட்டு புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை. அது ஒரு நுணுக்கமான அழைப்பு. தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்காக ஆயத்தம் செய்வதற்கு ஒத்தாசையாக இருக்கிறது. கிறிஸ்தவ நுணுக்கத்தை நுட்பமாகப் பிரதிபலிப்பது இறையியல். ‘சுதந்திரப்பூர்வமான இறையியல்’ ஒரு கிளையாகப் பிரிந்த்தன்று. மாறாக இறையியலை வெளிப்படுத்தும் விதம்.
c. தொடர்ந்து வளரும் இறையியல்
காலத்தின் அடையாளங்களைச் சோதித்துப் பார்த்து விசுவாசத்தை சுவிசேஷ வெளிச்சத்தில் வியாக்கியானம் செய்வது சபையின் கடமையாகும். இது இறையியலின் பெருங் கடமையாகவும் விளங்குகிறது. இது தொடர் வளர்ச்சியின் தன்மையைக் கொண்டுள்ளது. வேதத்தை வாசிப்பதோடு, கடந்த கால மற்றும் தற்கால வரலாற்றை நிகழ்கால சூழ்நிலைகளோடு ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது நமது கடமையாய் இருக்கிறது.
தற்காலத் தோற்றத்திற்குரிய தன்மைகளையும் நிதர்சன தன்மைகளையும் தேவ வாக்கின் வெளிச்சத்தில் விளக்கம் தரும் தோற்றத்தை இறையியல் கொண்டுள்ளது. கிறிஸ்தவ விசுவாசப் பொருள்கள் திரும்பத் திரும்ப விளக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. அப்படிச் செய்வதால்தான் அடுத்தடுத்து வரும் புதிய தலைமுறையினருக்கு தெளிவான விளக்கம் கிடைக்கும். ஆகவே, இறையியலை தொடர்ந்து அல்லது ஓயாது வளர்ந்து வருடம் நடவடிக்கையாகக் கருத வேண்டும்.
d. கிறிஸ்தவப் புராணங்களை விளக்கும் இறையியல்
இறையியல் கிறிஸ்தவப் புறாணங்களில் தொடங்குகிறது: தேவன் மனுகுல வரலாற்றில் நுழைந்து, பாவத்தில் இருந்தும் மரணத்தில் இருந்தும் நம்மை இரட்சிப்பதற்காக இயேசு கிறிஸ்துவாக மனு அவதாரம் எடுத்த புராணம் அது.
e. செயல்பூர்வமான தன்மை வாய்ந்த இறையியல்
புதிய அனுபவத்திலும் நவீன உலகத்தாரின் மாற்றத்தின் தேவைக்கும், விசுவாசிக்கும் மக்களின் ஊடாகவும் வழியாகவும், ஒரு கோணத்தில் இயேசு கிறிஸ்துவின் வெளிப்பாட்டு உணர்விலும் மறு கோணத்தில் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தைப் புதுப் புதுக் கோணத்தில் விளக்கம் பகவர்வதிலும் பொதுவாக மனித வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தில், கிறிஸ்தவ இறையியல் ஓர் ஒழுக்கச் சீரான மற்றும் விமர்சனப்பூர்வமான விளக்கப் பொருளாகத் திகழ்கிறது. முடிவு பரியந்தம் தீர்க்கதரிசிகளின் குணாதிசயங்கள் மூலம் பரிசுத்தம் நிறைந்த தோற்றத்திற்காகத் தற்காலக் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைத் தூண்டும் வகையில் தன்னை விரித்துக் காட்டும் விமர்சனப்பூர்வமான ஒழுங்காக இறையியல் திகழ்கிறது. வேத்த்திலும் கிறிஸ்தவ கலாச்சாரத்திலும், கிறிஸ்தவ வெளிப்பாட்டின் பார்வையில், மனுகுலம், அண்டசராசம், தெய்வீகம் ஆகியவை அடங்கிய மனித வாழ்வின் ஒட்டுமொத்த பொருளையும் மறைபொருளையும் பிரதிபலிக்கும் வகையில் இறையில் திகழ்கிறது. இறையியல் விளக்கவுரைகள் தற்கால நிதரிசனங்களையும் (உம் – அறிவியல்) சந்திக்க வேண்டியுள்ளது. ஒட்டுமொத்த இறையியல் விளக்கவுரை கிறிஸ்தவ மக்கள் வட்டத்திற்குள் இடம் பெறுகிறது. கிறிஸ்தவ மக்கள் அல்லது திருச்சபையை விலக்கி விட்டு, ஒரு தனி மனிதனின் ஆக்கப்பூர்வமான (ஆனால் குறுகிய) சிந்தனையால் விளைந்து விடாது. தீர்க்கதரிசன குற்றங்களுக்கு உட்பட்டிருந்தாலும் இறையியலாளர்கள் மக்களின் பொது உறவு அதிகாரியாகத் (பேச்சாளராக) திகழ்கிறார்கள்.
Monday, March 8, 2010
இறையியலைப் பற்றி ஓர் அறிமுகம்
(பேராயர் பத்துமலை அவர்களின் குறிப்புகள்)
A. இறையியல் என்றால் என்ன?
இறையியல் பொதுவாக தேவனையும் மார்க்கத்தையும் விவாதிக்கிறது. இறையியலின் நோக்கங்கள் மாறுபட்டிருக்கின்றன. (உம் – ஆசியா அல்லது மலேசியாவின் இறையியல்)
1. தேவனைப் பற்றிய கேள்வி தேவனைப் பற்றிய சம்பாஷனை இறையியல் என்று புரியப்படுகிறது. தேவனின் பிரசன்னத்தை அற்பமாக்க் கருதக்கூடாது. தேவன் உண்மையிலேயே தோன்றியிருக்கிறாரா? அப்படியே தோன்றியிருந்தாலும் அவரைப் பற்றி ஏதாவது அறிந்து கொள்ள இயலுமா? தேவனைப் பற்றி தர்க்க ரீதியாகப் பேச முடியுமா?
தேவனின் பிரசன்னம்:
தேவனின் பிரசன்னத்தைப் பற்றி பொதுவான மூன்று கருத்துகள் உள்ளன: நாத்திகம் (Atheism), எதார்த்தவாதம் (Agnosticism) ஆத்திகம் அல்லது இறை பக்தி (Theism).
a) நாத்திகம் (Atheism)
இது இறைவனை முற்றும் மறுக்கும் கொள்கை. (உம்- கார் மார்க்ஸ், சிக்மண்ட் ஃபிரட்)
b) எதார்த்தவாதம்??? (Agnostics)
இறைவன் உள்ளாரா இல்லையா என்று கவலைப்படாத கொள்கை. அவர் தோன்றியிருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் இந்த உலகம் உருண்டு கொண்டுதான் இருக்கும். சில சமயக் கலாச்சாரங்கள் கூட இறைவனின் பிரசன்னத்தைப் பற்றிக் கவலைப் படுவதில்லை (non-theistic) (உம் – தேர்வடா, பௌத்தீகம்).
c) ஆத்திகம் (Theism)
தோன்றியிருக்கிறார் என்பதற்கு 5 ஆதாரங்களை முன் வைக்கிறார். அவை சமகால உலகியல் தர்க்கங்கள்தாம். ஆயினும் இந்த ஆதாரங்கள் கண்டனுபவிக்க இயலாத தத்துவங்கள். கொள்கையளவில் காரண காரியங்கள் அடிப்படையில் மனிதர்கள் தேவனைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள முடியும்.
2. தேவனைப் பற்றி நாம் பேசலாகுமா?
ஞானார்த்தக் கலாச்சாரம் முடியாது என்று மறுக்கிறது. ஆனால் வேதாகமக் கலாச்சாரமும் கிறிஸ்தவக் கலாச்சாரமும் இது கூடும் என்று ஆமோதித்து தேவனைப் பற்றி சாதகமான புரிந்துணர்வைக் கொண்டிருக்கலாம் என்று பகர்கிறது.
a) எல்லா படைப்புகளும் தேவனின் சாயலை குறிப்பிட்ட அளவில் சார்ந்திருக்கின்றன. குறிப்பாக மனிதன் தேவனின் சாயலிலும் குணாதிசயத்திலும் படைக்கப் பட்டிருக்கிறான். ஆனாலும் தேவனே எல்லாவற்றிற்கும் மேலானவர். நமது மனித வியாக்கியானங்கள் தேவனின் மகத்துவத்தை எட்டிப் பிடிக்க இயலாது.
தேவனைப் பற்றி மனிதனுக்கு ஓரளவு ஞானம் இருக்கலாம். ஆனால்
தேவனைப் பற்றிய அவர்களின் ஞானம் மட்டுறுத்தலுக்குட் பட்டது. (ரோமர். 3:23).
3. தேவனைப் பற்றிய ஞானம் – ஓர் ஒப்புவமைஒப்புவமை இணக்கப்பாடு அல்லது சமன்பாட்டிற்கு முரணானது. இணக்கப்பாடு என்றால் ஒரு குறிப்பிட்ட சொல் அல்லது மொழி ஒரே அர்த்த்த்திற்குப் பயன்படுத்தப் படுகிறது என்று அர்த்தமாம். தேவனுக்கும் இதர படைப்புகளுக்கும் ஒரே பதத்தையோ மொழியையோ பயன்படுத்த இயலாது. தேவன் கணக்கிட முடியாத தன்மை வாய்ந்தவர். மனிதனோ மற்ற உயிரினமோ கணக்கில் அடங்கும் தன்மை வாய்ந்தவை. ஒப்புவமை மூலமே இறையியலைப் பற்றி விவாதிக்க முடியும். ஒப்புவமைக் கொள்கையை வகுத்தவர் அரிஸ்டாட்டில். இப்படிப்பட்ட ‘உடன்படிக்கை‘ இல்லையென்றால்
நாம் என்றுமே தேவனை அறிய முடியாது. இயேசு தேவனை ‘எங்கள்
பிதாவே’ என்று அழைக்கக் கற்றுத் தந்தார்.
4. தேவனைப் பற்றிய அனுபவம்
ஆன்மீகத் தன்மையும் ஆன்மீக அனுபவமும் நுணுக்கம் நிறைந்த காரியங்கள் ஆகும். இவற்றைப் பல இயல்பியல் கூறுகள் அறிய முற்படுகின்றன. சமய வரலாறு, சமயக் கூறுகள், சமய சமூகவியல், சமய மனோவியல், சமயத் தத்துவம் சமய விநோதவியல், சமய இறையில் போன்றவை இவற்றுள் அடங்கும்.
ஒருவர் பல விதமான சமய அனுபவங்களைப் பெற்றிருப்பார். உம் –
எரிகின்ற புதர் (ஆதி.3.2-6), மற்றும் சூரியனின் மகத்துவம் மற்றும் பிரகாச அனுபவம் (Transfiguration மத்தேயு 17:1-13). தேவனை நாம் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள இயலாது. அதே நேரத்தில் நமது தினசரி உபயோகத்தில் உள்ள சொற்களாலும் விளக்க முடியாது. இறையியல் விந்தை நிறைந்த காரியத்தை இயல்பான மொழியில் விளக்குகிறது என்று யாரோ ஒருவர் கூறியுள்ளார்.
5. உருவகமான சமய மொழி
இறைத் தன்மையை உருவகமாக விளக்க இரண்டு உதாரணங்கள் வழங்கப் பட்டிருக்கலாம்: இயேசு கிறிஸ்துவே கிறிஸ்தவத்தின் உச்சநிலை அடையாளம். இயேசுவில் தெய்வத் தன்மையும் மனிதத் தன்மையும் இணைந்து விநோத (உச்ச) நிலையில் ஐக்கியமாகின்றன. இயேசுவினிடத்தில் நாம் தேவனைக் காண்கிறோம். அவரை அனுபவிக்கிறோம். இயேசுவே தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் தொடர்பதிகாரி. என்னைக் கண்டவன் என் பிதாவைக் காண்கிறான் என்று இயேசு சொல்லியிருக்கிறார். இயேசு கிறிஸ்துவே தேவனின் உடன்படிக்கை. நற்கருணையின் போது கிறிஸ்தவ சமூகம் வெளிப்படுத்தப் பட்டு, அனுபவிக்கப் பட்டு, தியானிக்கவும் படுகிறது.
ஆனாலும் கிறிஸ்துவின் பிரசன்னம் சபையிலும் உலகிலும் ஏற்கனவே நடந்தேறிவிட்டது. நற்கருணைக்கு முன்பிருந்து கூட இது நிதரிசணமாகி விட்டது. நற்கருணை அந்த நிதரிசணத்திற்கு ஒரு புற அடையாளம் மாத்திரமே. தேவனின் வெளிப்பாடு அல்லது சுய ஈகை நமது சிந்தை, நியாயப்பாடு, உடல், மற்றும் புலச் சுவையின் மூலம் வெளிப்படுகிறது. இதனை உருவகப் படுத்தி தியானிக்கலாம். இயல்பு இறையியலும் கிறிஸ்தவ இறயியலும் உருவக தன்மையைப் பெற்றிருக்கிறது.
Sunday, March 7, 2010
AN INTRODUCTION TO THEOLOGY
(Notes by Bishop Batumalai)
A. WHAT IS THEOLOGY
Theology is mainly concerned with God and religion. There are different goals of theology (eg. Asian or
Malaysian theology).
1. The God–question
Theology is generally understood as the discourse on God or God-talk. God’s existence cannot be
taken for granted. Does God exist? Even if God exists, can we know anything about Him? Can we
speak of God meaningfully?
The Existence of God: On the existence of God there are generally three views: Atheism, Agnosticism and
Theism.
a) Atheism is a stance that rejects the existence of God (eg. Karl Marx, Sigmund Freud).
b) Agnostics simply say that they do not know whether God exists or not. With or without God,
the world will go on. Even some of the religious traditions are non-theistic (eg. Theravada Buddhism).
c) Theism is conceived differently by different religions and philosophical systems. Along with
Christianity, Judaism and Islam speak about personal God. Some certain absolute philosophical systems
conceive an impersonal God. St. Thomas Aquinas gave 5 proofs for the existence of God. They are
cosmological arguments, drawn from the cosmology of the time. However these proofs are abstract and
philosophical. In principle, we can say that human person can come to the knowledge of God with the
light of reason.
2. Can we speak of God?
The mystical tradition says no. But the biblical tradition and the mainly Christian tradition affirm that
we can speak about God and we can have positive understanding of God.
a) All creatures bear a certain resemblance of God, most especially man, created in the image and
likeness of God. However God transcends all creatures. Our human words always fall short of the
mystery of God.
In other words, human persons can have some knowledge of God, but their knowledge of God is
limited. (Rom. 3:23).
3. The knowledge of God as ANALOGICAL
Analogical is contrasted with ‘univocal’ and ‘equivocal’. Universal means that a particular
word or language is used with the same meaning. For God and creatures the same term or same language
cannot be used with the same meaning because God belongs to the order of ‘infinite’ whereas the creatures
belong to the order of ‘finite’. The whole theological enterprise is possible only with the role of analogy. The
theory of analogy was developed by Aristotle. If there is no such ‘correspondence’ between God and
humans, we cannot know God. Jesus taught us to call God ‘our Father’.
4. God – Experience
The reality of religion and religious experience is a very complex one, which has been the object
of study by various sciences such as: history of religion, anthropology of religion, sociology of religion,
psychology of religion, phenomenology of religion, philosophy of religion, psychology of religion and theology
of religion.
One may have a variety of religious experience: eg. Burning bush (Ex. 3: 2-6, the experience of the glory and
brightness of the Sun (eg. Transfiguration Mt. 17: 1-13). God cannot be fully understood and God–
experience cannot be articulated in ordinary day to day language. Some one said: Theology uses ordinary
language in an extraordinary way.
5. Religious Language as Symbolic Language
Two examples of symbols may be given: Jesus Christ is the supreme symbol of Christianity. In
Jesus the divine and the human met together and united in the supreme way. In Jesus we meet God,
experience God and he is the medium of God’s self-communication. Jesus said, if you have seen me you
have seen the Father. Jesus Christ is the sacrament of God. In the Eucharist the Christian community is
expressed, and experienced and mediated by the Eucharist. But Christ’s presence in the Church and in the
world is already there; it is a reality, even prior to the Eucharist. The Eucharist is the symbol of this
presence. God’s revelation or self-gift reaches us only through our mind, reason, body and sense perception.
This may be mediated through symbols. Both natural theology and Christian theology has symbolic
function.
B. VARIOUS DEFINITIONS OF CHRISTIAN THEOLOGY
God fully revealed his plan by sending us His beloved son, our Lord Jesus Christ and the Holy Spirit.
1. Theologia: The term ‘theology’ derives from the Greek words, theos (God) and logos (word,
discourse, science) which literally means ‘discourse on God’, ‘science of God’, ‘God-talk’.
2. Faith seeking Understanding: St. Anselm defined theology as fides quaerens intellectum, ‘faith
seeking understanding’. Theology is a search to understand God’s Words and actions revealed in human
history for the salvation of humankind.
Anselm would also say: I believe in order to understand. Faith alone can lead to real understand; God’s
Word alone can be the ultimate answer. Fideism accepts everything revealed by God without any attempt
to scrutinize it by reason. Rationalism rejects everything that is not clearly understood by reason. Since
God’s word is truth (John 17:17) the human search for truth-philosophy, can help to understand God’s
Word better.
One is called to understand and explain in the best possible way. Every new generation has to struggle
and give an account of their faith in their own times, ‘an account we must give ourselves and others of the
truth of our hope (1 Peter 3:15). No one can ever resolve completely the tension between faith and reason,
between theology and the mystery (eg. Easter Church). This polarity is healthy and fruitful, and is the
source of all theological creativity and newness.
3. Western approach tended to be more rational, academic, abstract and philosophical, whereas
the Eastern approach was more Biblical, Patristic and Liturgical. Theology is the understanding and
explanation of God’s Word and action, revealed in history, especially in Jesus Christ. Liturgical experience
will be the unique source of theology. All the Christian belief and doctrines have their origin in the liturgy
and prayers of the Church. Creeds were primarily confession and proclamations of experience and liturgy.
Prayers and liturgies are the products of faith experience. The East rejects a sterile liturgy lacking in faith
– experience.
4. Theology as Faith – Reflection on Reality
The Protestant reformers related to this and proposed the sola scriptura (scripture alone). Later, the
Enlightenment and rationalism dismissed all authorities, whether Bible or the Church, and theology
became once again pure philosophical and rational.
The task of theology was understood as identifying, analyzing and articulating this experience in order to
draw its consequences for the life of the community. Political theology and Liberation theologies
emphasized the changing reality with special focus on the society rather than on the individual. Theology
is discussed everything from the perspective of faith or under the light of faith. Later ‘theology from above’
to complement ‘theology from below’. Man must explain.
5. Theology as Theological anthropology
‘Anthropocentricity’ and ‘theocentricity’ complement each other. The object of theology is not God as such
but man as related to God (or God became Man). What theology discusses is God’s plan of human
salvation as revealed by God. Hence theology deals formally not with God, but human beings in relation
to God, their fundamental openness to God, about the mystery of God’s plan for human salvation (Hebrew
1:1). Theology speaks more about humans than about God. Hence theology can be rightly understood as
Theological Anthropology. Christology have to be read and understood anthropologically (God became
Man).
6. Theology as Critical Reflection on Christian Praxis
Gusavo Gutierrez defined “theology as a critical reflection on Christian praxis in the light of the Word (A
Theology of Liberation (1965) pp 6-15). The Church is not to be centered upon itself, but upon the
Kingdom of God. Christian faith is, there, not simply a set of truths to be understood and formulated by
theology, but it is the call for a praxis and commitment for the transformation of the world into the
Kingdom of God. Theology is a critical reflection on Christian praxis. ‘Liberation theology’ is not a special
branch of theology, but a new way of doing theology.
7. Theology as Hermeneutics
The Church has the duty of scrutinizing the signs of the times and interpreting them in the light of the
Gospel. This interpretation is the main task of theology. Theology may be also defined as hermeneutics.
One need to study the bible, history (the past and the present) and the current situations to make reflections.
Theology is the interpretation of Christian faith in the context of contemporary existential realities and the
interpretation of contemporary realities in the lifht of the Word of God. The content of Christian faith
needs continuous interpretation and re-interpretation, so that it may become understandable and relevant
for every new age. Theology is therefore an ongoing, continuous process of hermeneutics or interpretation.
8. Theology as Interpretation of the Christian Story
It began with the Christian story: the story of God’s entry into human history, the story of God becoming
man in Jesus Christ in order to save the whole of humankind from sin and death.
9. A Working Definition of Theology
Christian theology is a systematic and critical interpretation on the meaning of human life and reality in
general from the perspective of the Revelation in Jesus Christ on the one hand, and reinterpretation of
Christian Faith on the other, in the light of the new experience and context of the changing realities of the
world, in and by the believing community. Theology is a critical discipline in its prophetic character as it
challenges the present Christian faith and praxis to become what it ought to be and to constantly purify
and reform itself, and thus to unfold itself until the eschatological fulfillment. Theological reflection and
interpretation deal with the ultimate meaning and mystery of human life and of reality, including the
human, the cosmic and the Divine, from the perspective of Christian revelation, as enshrined in the Bible
and the Christian tradition. Theological interpretations have to face modern realities (eg. Science). The
whole process of theologizing takes place within the Christian community. Christian theology is not simply
produced by the creative minds of individual theologians independent of the Christian community or the
Church. Theologians are called to be spokesman of the community even in their prophetic criticism.
C. CREATIVE POLARITIES IN THEOLOGIZING
Theological activity has several inherent tensions, conflicts, struggles and dialectics or polarities.
It faces many issues, questions and dimension of theology. Let us highlight a few concerns.
1. Mystery and Intelligibility
Both faith and reason have their own roles in theology. However, theology distances itself equally both
from Fideism and Rationalism, and keeps the middle way. The starting point of theology is not rational
evidence, but faith-experience. Theological understanding is a never–ending search and continuing process.
Faith alone can lead to real and fuller understanding, as faith alone can give the ultimate answers. In
theological reflections, there will be always a tension and dialectics between faith and reason, mystery and
intellibility. We can speak about God and the mystery of God’s plan.
2. Identity and Change
God’s Word, as spoken through the Prophets, as enshrined in the Scriptures, (eg. Exodus,
Covenant, Incarnation, Death & Resurrection of Jesus) reveal God’s plan of human salvation. Our
understanding of God needs continuous reform and interpretation. Christian theology thus involves a
creative tension between continuity and change.
3. Committed and Critical
Theology is therefore, a committed engagement. It is not a mere abstract, speculative and
academic discipline, but a practical discipline that challenges and change our life. A theologian has to
believe and live what he teaches. Theologizing is a critical activity.
4. Community and Individual Theologian
Individual theologians share in the faith of the community, though they have their own
personal experience, vision and charisma. All quest for theological understanding takes place in the
community. The Christian community is, however, a pilgrim community, conditioned by its own historical
situation, and it needs continuous reform and renewal.
5. One and Many, Transcendental and Historical
In Christianity there exist, however, various traditions or denominations, such as, Catholic,
Orthodox, Protestant and Pentecostal. Each of these traditions has its own theology (eg. Catechism of the
Catholic Church (1994). Theologizing is thus a constant movement between the one and the many, the
universal and the particular.
6. Universal and Contextual theology
Thomas Aquinan was considered for centuries as theologia perennis, a perennial theology, for
the entire Catholic Church. He made a new and radical theological synthesis using the philosophy of
Aristotle. In fact, his theological thinking was not acceptable to many at that time. His books were burned
by the Bishop of Paris soon after his death. His theology was the product of his own time, conditioned by
the medieval socio – cultural realities and Aristotelian philosophical system. No theology is perennial. All
theologies are contextual, i.e. conditions by the historical, social and cultural content.
We would like to mention some of the latest trends:
a) Liberation Theology which attempts to theologize in the context of the socio-economic and
political realities of poverty, exploitation, and injustice.
b) Feminist Theology is theological reflection on the part of women in the context of their
marginalization and inequality.
c) Black Theology is along the same line. This is a theological reflection on the part of black
people who are discriminated and segregated by white people with racial prejudice.
d) Dalit Theology is being developed in India to articulate the aspirations of the Dalits or the
outcast for freedom, justice, equality.
e) Similarly, ‘Tribal Theologies’ are emerging today from the context of tribal people.
D. GOALS OF THEOLOGIZING
The goal of theology is conceived as authentic human existence by the right understanding of the
human person in relation to God and to other humans and to the entire universe. We would like to list the
different goals of theologizing.
1. The origin and core of Christianity is the Christ-event and the Christ-experience. In Jesus Christ
we saw the face of God. This faith-experience is transmitted from generation to generation by the Church
through the mediation of Scriptures, tradition, worship, liturgy, prayers, doctrines, beliefs, discipline and
catechesis. Theology’s primary task is, therefore, to awaken, strengthen and communicate the faith
experience.
2. Theology also contains analyses, elaborates and systematizes the faith and thus helps to
understand and assimilate it better and better. Theologizing is an on going and continuous process, which
leads to ever new understanding of faith.
3. The Word of God or God’s revelation is always communicated by the human word. The
scripture, God’s words were written by human. It is the task of theology to sieve the human words in the
Bible and to discover within them and beyond them the real Word of God.
4. Theology is both an interpretative and prophetic role. It has to help the church in its process if
discernment as regards the practices of the Christian community.
5. One of the primary roles of theology is the systematic exposition of the Christian faith. Theology
shows the unity and coherence of faith by deeper analysis, by moving back to the centre. The foundation of
the Christian faith is the “Mystery of Christ” and the salvation in Christ.
6. The pastoral role of strengthening the faith and empowering Christian life is another important
goal of theology. Theologians are to be believers, men and women of deep faith, and they should exercise
their role of theologizing with great responsibility. All theologizing is to protect, safeguard, deepen and
strengthen the faith of ordinary Christian believers. The ultimate role of faith is to transform the lives of
individual persons by responding to the divine call and awakening each person to the presence of the Divine
within and leading everyone thus to the real inner self in communion with God in Jesus Christ.
7. The pastoral responsibility is to individual Christians, the Church and to the mission and
witness of the Church. The Church lives by mission as fire exists by burning. A Church is not oriented to
the mission of the Church of the Church or one that has no witnessing value, is not worth the name. The
theology must clarify the very concept and practice of the mission for every new age.
8. The goal of theologizing is not only the transformation of individual Christians and the
renewal or reform of the Church, but also the transformation of the whole world into the Kingdom of God.
Following Jesus, the Church must preach about the Kingdom of God: Let thy Kingdom come. The final
goal of theologizing is to enhance, promote and realize the Kingdom of God on this earth and beyond it.
E. FOUNDATION OF THEOLOGY
The foundations of Christian theology are Faith and Revelation. Christianity began with Abba experience
of Jesus Christ and the experience of the disciples of Jesus who found in Jesus their God and Saviour.
Faith and Revelation, though they are distinct, cannot be separated. They are two sides of the same
process, and they are foundations of theology.
1. FAITH: The attitude of faith is a universal human phenomenon. The transcendental object
or supreme value or ultimate meaning to which a person clings and which guides and inspires our whole
life and action, and to which we have absolute commitment, can be called ‘faith’. Paul Tillich, the
famous Protestant theologian, in his book, DYNAMICS OF FAITH (1958) defines faith as ‘ultimate
concern’ the state of being ultimately concerned.
Abraham is called the ‘Father of faith’, ‘the father of all who believe (Rom.4:3). ‘By faith, Abraham
obeyed when he was called to go out to a place which he was to rece3ive as an inheritance; and he went
out, not knowing where he was to go (Heb.11:8; Gen. 12:1-4).
Christian faith has its own specificity and uniqueness. It is ‘faith in Jesus Christ’ that in him God has
fully manifested and spoken definitely. In Jesus not only God revealed himself, but also in him God has
revealed what a human person and humanity is. According to Christian faith Jesus Christ is ‘Word of
God-incarnate’.
Christian faith is the total response and commitment of the whole person to God as revealed in Jesus
Christ. Beliefs are doctrines, which are the rational and cognitive dimensions and conceptual expressions of
the content of faith. Faith is a personal relationship and commitment to God. Secondly, with regard to
the content of faith and its understanding and expression there will be differences according to time, history,
culture and the though patterns. Thirdly, faith itself is a perilous journey between faith and unfaith, belief
and unbelief in one’s own life. Fourthly, if faith is a personal relationship and commitment, there is need
of passing from conventional faith to real faith. Children receive faith from their parents and community,
and it is only gradually they personally appropriate and make it personal. Many in Europe and in other
countries may not have personal faith.
Our Christian faith must be manifested in life, action, praxis and ethical life. Love of God has to be
manifested in one’s behavior, not in what one says, but in what one does. Theological task, according to
Liberation theology, does not merely understanding reality but CHANGING OR TRANSFORMING IT.
Jon Sobrino said “To know the truth is to do the truth; to know Jesus is to follow Jesus”.
Faith is a free gift of God. It is never imposed upon anybody. It is to be received as a human free act. It
is a free response to God’s self-gift. The analysis of faith will point to God’s self-revelation.
2. REVELATION: Faith and Revelation, though distinct and distinguishable, are inseparably
united. They are two sides of the same event. One cannot exist without the other. The object of faith is
God. Revelation is God’s self-communication to humans and faith is the response on the human life.
Revelation is to be received, perceived, grasped and responded to. God in His goodness chose to reveal or give
himself to humankind. God revealed himself and his plan of human salvation in history by calling
Abraham, by liberating Israel from Egypt and by promising to humankind a Saviour. Jesus commissioned
his Apostles and disciples to proclaim and communicate this revelation. God’s revelation is an utterly
gratuitous self-gift of God. Jesus Christ is the fullness of God’s revelation. There will be no further
revelation.
What type of challenges we face in our age of pluralism, relativity of history, cultures and religions. Any
claim to monopoly of relation by Christianity will be to explain the relationship of God’s revelation in
Christ and in other religions.
Revelation is not our discovery but God’s self-disclosure of Himself. Christian revelation is a personal
encounter with Jesus Christ, not simply some knowledge.
Revelation is thus a very complex reality and so is its concept. It has various components, which are often
singled out and emphasized and thus various models of revelation are presented.
a) Revelation as doctrine is one model.
b) Another model conceives revelation as the presence within the believer as a personal encounter with God.
It is not a mere communication of some knowledge, but the presence of the living and life-giving God.
c) A third model conceives revelation as experience. d) Revelation as history is a fourth model. It is an
event of history, a universal and public historical event that can be historically established by its analysis
and interpreted as an act of God in human history.
F. SOURCES OF THEOLOGY
Reformers, especially Luther and Calvin, proposed and defended the SOLO SCRIPTURA
principles. What the Reformers meant was that the Bible, inspired by the Holy Spirit, contained
everything necessary for our salvation.
There was the theory of ‘two sources’ of revelation: Scripture and Tradition. Tradition (with
capital T) is the entire Gospel, which contains the foundational revelation and faith experience of the early
Christian community. Hence to some tradition is more than the Scriptures and the sum total of the beliefs,
practices and worship of the community. Its content is the self –communication of God, which is mediated
by all these means.
Tradition is thus handed down through various traditions (with small ‘t’).
Revelation or Gospel, the Good News, is God’s gift of self-communication and His plan of
human salvation in Jesus Christ. Christ commissioned the Apostles to impart to all people the ‘Gospel’.
Three Sources of Theology
a) Sacred Scriptures
The Church holds that the Scriptures, both the O.T. and the N.T. are records of God’s revelation and of the
faith experience o the people of Israel and of the Apostolic Church.
Theology is most powerfully strengthened and constantly rejuvenated by that word. The
authority of the Scripture is derived ultimately from the authority of Jesus who is the definitive revelation of
God. One of the essential tasks of theology is precisely this interpretation of the Scriptures in the light of the
central Christian faith and in the light of the contemporary human experience in the context of the realities
of today.
b) Tradition and traditions
This faith-experience is expressed, reenacted and mediated through the Christian Tradition, or Apostolic
tradition. Written Scriptures are one of the most important components of the one tradition. There are
various other constitutive components and elements of the traditions, which we may call traditions (with
the small ‘t’).
c) Reasons To be edited by Bishop Batumalai
G. RESOURCES OF THEOLOGY
1. People and their Experience
One of the primary resources of theology is people and their experience. God’s self-gift or self-communication
or revelation is directed to all people, irrespective of caste, creed, nationality (Acts 10:34-35).
2. Cultural Resources: On the other hand, humans create culture, they are the artisan and author
of their own culture, by which they develop and refine their own talents and qualities and control their
surroundings and the world by their knowledge and labour. Diversity of cultures is a human and
historical reality. Each culture is unique, something to be understood from within, having its own values
meaning systems, symbols, its own inner logic and connections, so that cultures cannot be easily compared
or classified.
The relationship among faith, religion and culture is complex one. God is present and active among all
peoples of all races, nationalities and culture. Christian faith and the Gospel are clearly meant for all
peoples and cultures. Finally, if God and His Spirit are present and active in all peoples and cultures,
Christian theology has to change its traditional method of mission and evangelization.
3. Diverse Religion tradition
In recent times, the Christian approach to other religions has undergone a radical change. In history of
Christianity’s encounter with other religions, we could identify 3 distinct stages. In the first stage,
Christianity with its universal and absolute claims saw the other religions as a threat to its own existence,
survival and growth. Secondly, Christianity began to look to other religions more closely and scientifically
and to accept human values and truths contained in them, though they were not considered on par with
Christianity. The other religions were considered as human and natural, whereas Christianity was
considered as supernatural and divinely revealed, and thus the fulfillment of all other religions.
4. The peoples (Movement and the Voice of the Marginalized)
The history of Israel in the O.T. is the story of a people’s movement (e.g. Exodus). In the N.T. the Jesus’
Community or the Church was a people’s movement. The Bible is thus a witness and a call to identify the
people’s movement today.
There are numerous people’s movements today, such as human rights movement, women’s movements,
peasants’ movements, Tribal people’s movement etc.
5. The Cry of the Poor
In the socio-economic realm today the gulf between the rich and the poor is ever widening due to the
structures of injustice. There are many reasons for this gap (eg. The Western development model,
globalization, market economy). The Church and theology today, therefore, have to take an unambiguous
option for the poor, and to listen to their cry.
Liberation theologians today speak of the epistemological privilege of the poor. God is present among the
poor. God speaks today in a very special way through the cry of the poor, their struggles, aspirations,
visions and hopes, and theology should be specially attend to them along with the other historical sources of
Christian theology.
H. THEOLOGIES IN THE BIBLE
The Bible is divinely inspired. God inspired the human and it w as written by chosen
people. God acted in them. God did not dictate to them.
The Bible is a library, a collection of books and consequently of theologies. For instance, in the
Hebrew Scriptures, (the O.T.), one can find a Yahwist Theology, and Elohist Theology, a Priestly
Theology, a Deuteronomic Theology and Wisdom Theologies, to name a few.
In the N.T., it is not illogical to speak of a Mathean theology, a Marcan theology, a Lucan
theology and a Johannine theology. God’s unique message is expressed in a multiple way for their various
needs.
I. CONTEXTUAL THEOLOGIES
Contextual Theologies manifested a particular sensitivity to three areas:
a) Context: There was a growing awareness that context has a deep impact on theological
reflection. In contexts where issues of oppression and conflict were a reality, social, economic and political
questions tended to engage the energies.
b) Procedure: Theological reflection tended to constellate in ‘school’ around theological luminaries
such as eg. Karl Barth, Karl Rahner and others.
c) History: While the perennial and enduring realities are not overlooked, special attention is
paid to the historical dimension.
The three principal roots underpinning the new awareness which characterizes Contextual
Theologies, are: Gospel, Church and culture.
J. INSTANCES OF CONTEXTUAL THEOLOGIES
a) Continental and National Contextual Theologies
Contextual Theologies can be continental (Asian theology, Latin American Theology, or Indian
Theology.
b) The Theology of Secularisation: D. Bonhoeffer highlights the thrust of this stance, posing query:
How can we speak of God in ‘wordly terms’?
c) The ‘Death of God’ Theology: The concern is how can we talk about God in a contemporary
urbanized, industrialized and technological society.
d) Black Theology: This is from the Black Community in USA.
e) Feminist Theology: Feminist Theologies articulate the struggle of women who are facing
discrimination on the basis of their gender, and struggling to formulate the Christian experience in terms of
a God.
f) Ecofeminism: This attempt to link the twin oppression of women and the rest of nature.
Ecofeminism argues that the connections between the oppression of women and the rest of nature must be
recognized and acknowledged.
g) Dalit Theology: They are the socially and structurally oppressed class of India. The Dalit
theology strives for the liberation of these oppressed from the false consciousness of pollution, and protest
against the social system that has created it and supports it.
h) Minjung Theology from Korea: They are the powerless and oppressed people.
Sources From:
A. WHAT IS THEOLOGY
Theology is mainly concerned with God and religion. There are different goals of theology (eg. Asian or
Malaysian theology).
1. The God–question
Theology is generally understood as the discourse on God or God-talk. God’s existence cannot be
taken for granted. Does God exist? Even if God exists, can we know anything about Him? Can we
speak of God meaningfully?
The Existence of God: On the existence of God there are generally three views: Atheism, Agnosticism and
Theism.
a) Atheism is a stance that rejects the existence of God (eg. Karl Marx, Sigmund Freud).
b) Agnostics simply say that they do not know whether God exists or not. With or without God,
the world will go on. Even some of the religious traditions are non-theistic (eg. Theravada Buddhism).
c) Theism is conceived differently by different religions and philosophical systems. Along with
Christianity, Judaism and Islam speak about personal God. Some certain absolute philosophical systems
conceive an impersonal God. St. Thomas Aquinas gave 5 proofs for the existence of God. They are
cosmological arguments, drawn from the cosmology of the time. However these proofs are abstract and
philosophical. In principle, we can say that human person can come to the knowledge of God with the
light of reason.
2. Can we speak of God?
The mystical tradition says no. But the biblical tradition and the mainly Christian tradition affirm that
we can speak about God and we can have positive understanding of God.
a) All creatures bear a certain resemblance of God, most especially man, created in the image and
likeness of God. However God transcends all creatures. Our human words always fall short of the
mystery of God.
In other words, human persons can have some knowledge of God, but their knowledge of God is
limited. (Rom. 3:23).
3. The knowledge of God as ANALOGICAL
Analogical is contrasted with ‘univocal’ and ‘equivocal’. Universal means that a particular
word or language is used with the same meaning. For God and creatures the same term or same language
cannot be used with the same meaning because God belongs to the order of ‘infinite’ whereas the creatures
belong to the order of ‘finite’. The whole theological enterprise is possible only with the role of analogy. The
theory of analogy was developed by Aristotle. If there is no such ‘correspondence’ between God and
humans, we cannot know God. Jesus taught us to call God ‘our Father’.
4. God – Experience
The reality of religion and religious experience is a very complex one, which has been the object
of study by various sciences such as: history of religion, anthropology of religion, sociology of religion,
psychology of religion, phenomenology of religion, philosophy of religion, psychology of religion and theology
of religion.
One may have a variety of religious experience: eg. Burning bush (Ex. 3: 2-6, the experience of the glory and
brightness of the Sun (eg. Transfiguration Mt. 17: 1-13). God cannot be fully understood and God–
experience cannot be articulated in ordinary day to day language. Some one said: Theology uses ordinary
language in an extraordinary way.
5. Religious Language as Symbolic Language
Two examples of symbols may be given: Jesus Christ is the supreme symbol of Christianity. In
Jesus the divine and the human met together and united in the supreme way. In Jesus we meet God,
experience God and he is the medium of God’s self-communication. Jesus said, if you have seen me you
have seen the Father. Jesus Christ is the sacrament of God. In the Eucharist the Christian community is
expressed, and experienced and mediated by the Eucharist. But Christ’s presence in the Church and in the
world is already there; it is a reality, even prior to the Eucharist. The Eucharist is the symbol of this
presence. God’s revelation or self-gift reaches us only through our mind, reason, body and sense perception.
This may be mediated through symbols. Both natural theology and Christian theology has symbolic
function.
B. VARIOUS DEFINITIONS OF CHRISTIAN THEOLOGY
God fully revealed his plan by sending us His beloved son, our Lord Jesus Christ and the Holy Spirit.
1. Theologia: The term ‘theology’ derives from the Greek words, theos (God) and logos (word,
discourse, science) which literally means ‘discourse on God’, ‘science of God’, ‘God-talk’.
2. Faith seeking Understanding: St. Anselm defined theology as fides quaerens intellectum, ‘faith
seeking understanding’. Theology is a search to understand God’s Words and actions revealed in human
history for the salvation of humankind.
Anselm would also say: I believe in order to understand. Faith alone can lead to real understand; God’s
Word alone can be the ultimate answer. Fideism accepts everything revealed by God without any attempt
to scrutinize it by reason. Rationalism rejects everything that is not clearly understood by reason. Since
God’s word is truth (John 17:17) the human search for truth-philosophy, can help to understand God’s
Word better.
One is called to understand and explain in the best possible way. Every new generation has to struggle
and give an account of their faith in their own times, ‘an account we must give ourselves and others of the
truth of our hope (1 Peter 3:15). No one can ever resolve completely the tension between faith and reason,
between theology and the mystery (eg. Easter Church). This polarity is healthy and fruitful, and is the
source of all theological creativity and newness.
3. Western approach tended to be more rational, academic, abstract and philosophical, whereas
the Eastern approach was more Biblical, Patristic and Liturgical. Theology is the understanding and
explanation of God’s Word and action, revealed in history, especially in Jesus Christ. Liturgical experience
will be the unique source of theology. All the Christian belief and doctrines have their origin in the liturgy
and prayers of the Church. Creeds were primarily confession and proclamations of experience and liturgy.
Prayers and liturgies are the products of faith experience. The East rejects a sterile liturgy lacking in faith
– experience.
4. Theology as Faith – Reflection on Reality
The Protestant reformers related to this and proposed the sola scriptura (scripture alone). Later, the
Enlightenment and rationalism dismissed all authorities, whether Bible or the Church, and theology
became once again pure philosophical and rational.
The task of theology was understood as identifying, analyzing and articulating this experience in order to
draw its consequences for the life of the community. Political theology and Liberation theologies
emphasized the changing reality with special focus on the society rather than on the individual. Theology
is discussed everything from the perspective of faith or under the light of faith. Later ‘theology from above’
to complement ‘theology from below’. Man must explain.
5. Theology as Theological anthropology
‘Anthropocentricity’ and ‘theocentricity’ complement each other. The object of theology is not God as such
but man as related to God (or God became Man). What theology discusses is God’s plan of human
salvation as revealed by God. Hence theology deals formally not with God, but human beings in relation
to God, their fundamental openness to God, about the mystery of God’s plan for human salvation (Hebrew
1:1). Theology speaks more about humans than about God. Hence theology can be rightly understood as
Theological Anthropology. Christology have to be read and understood anthropologically (God became
Man).
6. Theology as Critical Reflection on Christian Praxis
Gusavo Gutierrez defined “theology as a critical reflection on Christian praxis in the light of the Word (A
Theology of Liberation (1965) pp 6-15). The Church is not to be centered upon itself, but upon the
Kingdom of God. Christian faith is, there, not simply a set of truths to be understood and formulated by
theology, but it is the call for a praxis and commitment for the transformation of the world into the
Kingdom of God. Theology is a critical reflection on Christian praxis. ‘Liberation theology’ is not a special
branch of theology, but a new way of doing theology.
7. Theology as Hermeneutics
The Church has the duty of scrutinizing the signs of the times and interpreting them in the light of the
Gospel. This interpretation is the main task of theology. Theology may be also defined as hermeneutics.
One need to study the bible, history (the past and the present) and the current situations to make reflections.
Theology is the interpretation of Christian faith in the context of contemporary existential realities and the
interpretation of contemporary realities in the lifht of the Word of God. The content of Christian faith
needs continuous interpretation and re-interpretation, so that it may become understandable and relevant
for every new age. Theology is therefore an ongoing, continuous process of hermeneutics or interpretation.
8. Theology as Interpretation of the Christian Story
It began with the Christian story: the story of God’s entry into human history, the story of God becoming
man in Jesus Christ in order to save the whole of humankind from sin and death.
9. A Working Definition of Theology
Christian theology is a systematic and critical interpretation on the meaning of human life and reality in
general from the perspective of the Revelation in Jesus Christ on the one hand, and reinterpretation of
Christian Faith on the other, in the light of the new experience and context of the changing realities of the
world, in and by the believing community. Theology is a critical discipline in its prophetic character as it
challenges the present Christian faith and praxis to become what it ought to be and to constantly purify
and reform itself, and thus to unfold itself until the eschatological fulfillment. Theological reflection and
interpretation deal with the ultimate meaning and mystery of human life and of reality, including the
human, the cosmic and the Divine, from the perspective of Christian revelation, as enshrined in the Bible
and the Christian tradition. Theological interpretations have to face modern realities (eg. Science). The
whole process of theologizing takes place within the Christian community. Christian theology is not simply
produced by the creative minds of individual theologians independent of the Christian community or the
Church. Theologians are called to be spokesman of the community even in their prophetic criticism.
C. CREATIVE POLARITIES IN THEOLOGIZING
Theological activity has several inherent tensions, conflicts, struggles and dialectics or polarities.
It faces many issues, questions and dimension of theology. Let us highlight a few concerns.
1. Mystery and Intelligibility
Both faith and reason have their own roles in theology. However, theology distances itself equally both
from Fideism and Rationalism, and keeps the middle way. The starting point of theology is not rational
evidence, but faith-experience. Theological understanding is a never–ending search and continuing process.
Faith alone can lead to real and fuller understanding, as faith alone can give the ultimate answers. In
theological reflections, there will be always a tension and dialectics between faith and reason, mystery and
intellibility. We can speak about God and the mystery of God’s plan.
2. Identity and Change
God’s Word, as spoken through the Prophets, as enshrined in the Scriptures, (eg. Exodus,
Covenant, Incarnation, Death & Resurrection of Jesus) reveal God’s plan of human salvation. Our
understanding of God needs continuous reform and interpretation. Christian theology thus involves a
creative tension between continuity and change.
3. Committed and Critical
Theology is therefore, a committed engagement. It is not a mere abstract, speculative and
academic discipline, but a practical discipline that challenges and change our life. A theologian has to
believe and live what he teaches. Theologizing is a critical activity.
4. Community and Individual Theologian
Individual theologians share in the faith of the community, though they have their own
personal experience, vision and charisma. All quest for theological understanding takes place in the
community. The Christian community is, however, a pilgrim community, conditioned by its own historical
situation, and it needs continuous reform and renewal.
5. One and Many, Transcendental and Historical
In Christianity there exist, however, various traditions or denominations, such as, Catholic,
Orthodox, Protestant and Pentecostal. Each of these traditions has its own theology (eg. Catechism of the
Catholic Church (1994). Theologizing is thus a constant movement between the one and the many, the
universal and the particular.
6. Universal and Contextual theology
Thomas Aquinan was considered for centuries as theologia perennis, a perennial theology, for
the entire Catholic Church. He made a new and radical theological synthesis using the philosophy of
Aristotle. In fact, his theological thinking was not acceptable to many at that time. His books were burned
by the Bishop of Paris soon after his death. His theology was the product of his own time, conditioned by
the medieval socio – cultural realities and Aristotelian philosophical system. No theology is perennial. All
theologies are contextual, i.e. conditions by the historical, social and cultural content.
We would like to mention some of the latest trends:
a) Liberation Theology which attempts to theologize in the context of the socio-economic and
political realities of poverty, exploitation, and injustice.
b) Feminist Theology is theological reflection on the part of women in the context of their
marginalization and inequality.
c) Black Theology is along the same line. This is a theological reflection on the part of black
people who are discriminated and segregated by white people with racial prejudice.
d) Dalit Theology is being developed in India to articulate the aspirations of the Dalits or the
outcast for freedom, justice, equality.
e) Similarly, ‘Tribal Theologies’ are emerging today from the context of tribal people.
D. GOALS OF THEOLOGIZING
The goal of theology is conceived as authentic human existence by the right understanding of the
human person in relation to God and to other humans and to the entire universe. We would like to list the
different goals of theologizing.
1. The origin and core of Christianity is the Christ-event and the Christ-experience. In Jesus Christ
we saw the face of God. This faith-experience is transmitted from generation to generation by the Church
through the mediation of Scriptures, tradition, worship, liturgy, prayers, doctrines, beliefs, discipline and
catechesis. Theology’s primary task is, therefore, to awaken, strengthen and communicate the faith
experience.
2. Theology also contains analyses, elaborates and systematizes the faith and thus helps to
understand and assimilate it better and better. Theologizing is an on going and continuous process, which
leads to ever new understanding of faith.
3. The Word of God or God’s revelation is always communicated by the human word. The
scripture, God’s words were written by human. It is the task of theology to sieve the human words in the
Bible and to discover within them and beyond them the real Word of God.
4. Theology is both an interpretative and prophetic role. It has to help the church in its process if
discernment as regards the practices of the Christian community.
5. One of the primary roles of theology is the systematic exposition of the Christian faith. Theology
shows the unity and coherence of faith by deeper analysis, by moving back to the centre. The foundation of
the Christian faith is the “Mystery of Christ” and the salvation in Christ.
6. The pastoral role of strengthening the faith and empowering Christian life is another important
goal of theology. Theologians are to be believers, men and women of deep faith, and they should exercise
their role of theologizing with great responsibility. All theologizing is to protect, safeguard, deepen and
strengthen the faith of ordinary Christian believers. The ultimate role of faith is to transform the lives of
individual persons by responding to the divine call and awakening each person to the presence of the Divine
within and leading everyone thus to the real inner self in communion with God in Jesus Christ.
7. The pastoral responsibility is to individual Christians, the Church and to the mission and
witness of the Church. The Church lives by mission as fire exists by burning. A Church is not oriented to
the mission of the Church of the Church or one that has no witnessing value, is not worth the name. The
theology must clarify the very concept and practice of the mission for every new age.
8. The goal of theologizing is not only the transformation of individual Christians and the
renewal or reform of the Church, but also the transformation of the whole world into the Kingdom of God.
Following Jesus, the Church must preach about the Kingdom of God: Let thy Kingdom come. The final
goal of theologizing is to enhance, promote and realize the Kingdom of God on this earth and beyond it.
E. FOUNDATION OF THEOLOGY
The foundations of Christian theology are Faith and Revelation. Christianity began with Abba experience
of Jesus Christ and the experience of the disciples of Jesus who found in Jesus their God and Saviour.
Faith and Revelation, though they are distinct, cannot be separated. They are two sides of the same
process, and they are foundations of theology.
1. FAITH: The attitude of faith is a universal human phenomenon. The transcendental object
or supreme value or ultimate meaning to which a person clings and which guides and inspires our whole
life and action, and to which we have absolute commitment, can be called ‘faith’. Paul Tillich, the
famous Protestant theologian, in his book, DYNAMICS OF FAITH (1958) defines faith as ‘ultimate
concern’ the state of being ultimately concerned.
Abraham is called the ‘Father of faith’, ‘the father of all who believe (Rom.4:3). ‘By faith, Abraham
obeyed when he was called to go out to a place which he was to rece3ive as an inheritance; and he went
out, not knowing where he was to go (Heb.11:8; Gen. 12:1-4).
Christian faith has its own specificity and uniqueness. It is ‘faith in Jesus Christ’ that in him God has
fully manifested and spoken definitely. In Jesus not only God revealed himself, but also in him God has
revealed what a human person and humanity is. According to Christian faith Jesus Christ is ‘Word of
God-incarnate’.
Christian faith is the total response and commitment of the whole person to God as revealed in Jesus
Christ. Beliefs are doctrines, which are the rational and cognitive dimensions and conceptual expressions of
the content of faith. Faith is a personal relationship and commitment to God. Secondly, with regard to
the content of faith and its understanding and expression there will be differences according to time, history,
culture and the though patterns. Thirdly, faith itself is a perilous journey between faith and unfaith, belief
and unbelief in one’s own life. Fourthly, if faith is a personal relationship and commitment, there is need
of passing from conventional faith to real faith. Children receive faith from their parents and community,
and it is only gradually they personally appropriate and make it personal. Many in Europe and in other
countries may not have personal faith.
Our Christian faith must be manifested in life, action, praxis and ethical life. Love of God has to be
manifested in one’s behavior, not in what one says, but in what one does. Theological task, according to
Liberation theology, does not merely understanding reality but CHANGING OR TRANSFORMING IT.
Jon Sobrino said “To know the truth is to do the truth; to know Jesus is to follow Jesus”.
Faith is a free gift of God. It is never imposed upon anybody. It is to be received as a human free act. It
is a free response to God’s self-gift. The analysis of faith will point to God’s self-revelation.
2. REVELATION: Faith and Revelation, though distinct and distinguishable, are inseparably
united. They are two sides of the same event. One cannot exist without the other. The object of faith is
God. Revelation is God’s self-communication to humans and faith is the response on the human life.
Revelation is to be received, perceived, grasped and responded to. God in His goodness chose to reveal or give
himself to humankind. God revealed himself and his plan of human salvation in history by calling
Abraham, by liberating Israel from Egypt and by promising to humankind a Saviour. Jesus commissioned
his Apostles and disciples to proclaim and communicate this revelation. God’s revelation is an utterly
gratuitous self-gift of God. Jesus Christ is the fullness of God’s revelation. There will be no further
revelation.
What type of challenges we face in our age of pluralism, relativity of history, cultures and religions. Any
claim to monopoly of relation by Christianity will be to explain the relationship of God’s revelation in
Christ and in other religions.
Revelation is not our discovery but God’s self-disclosure of Himself. Christian revelation is a personal
encounter with Jesus Christ, not simply some knowledge.
Revelation is thus a very complex reality and so is its concept. It has various components, which are often
singled out and emphasized and thus various models of revelation are presented.
a) Revelation as doctrine is one model.
b) Another model conceives revelation as the presence within the believer as a personal encounter with God.
It is not a mere communication of some knowledge, but the presence of the living and life-giving God.
c) A third model conceives revelation as experience. d) Revelation as history is a fourth model. It is an
event of history, a universal and public historical event that can be historically established by its analysis
and interpreted as an act of God in human history.
F. SOURCES OF THEOLOGY
Reformers, especially Luther and Calvin, proposed and defended the SOLO SCRIPTURA
principles. What the Reformers meant was that the Bible, inspired by the Holy Spirit, contained
everything necessary for our salvation.
There was the theory of ‘two sources’ of revelation: Scripture and Tradition. Tradition (with
capital T) is the entire Gospel, which contains the foundational revelation and faith experience of the early
Christian community. Hence to some tradition is more than the Scriptures and the sum total of the beliefs,
practices and worship of the community. Its content is the self –communication of God, which is mediated
by all these means.
Tradition is thus handed down through various traditions (with small ‘t’).
Revelation or Gospel, the Good News, is God’s gift of self-communication and His plan of
human salvation in Jesus Christ. Christ commissioned the Apostles to impart to all people the ‘Gospel’.
Three Sources of Theology
a) Sacred Scriptures
The Church holds that the Scriptures, both the O.T. and the N.T. are records of God’s revelation and of the
faith experience o the people of Israel and of the Apostolic Church.
Theology is most powerfully strengthened and constantly rejuvenated by that word. The
authority of the Scripture is derived ultimately from the authority of Jesus who is the definitive revelation of
God. One of the essential tasks of theology is precisely this interpretation of the Scriptures in the light of the
central Christian faith and in the light of the contemporary human experience in the context of the realities
of today.
b) Tradition and traditions
This faith-experience is expressed, reenacted and mediated through the Christian Tradition, or Apostolic
tradition. Written Scriptures are one of the most important components of the one tradition. There are
various other constitutive components and elements of the traditions, which we may call traditions (with
the small ‘t’).
c) Reasons To be edited by Bishop Batumalai
G. RESOURCES OF THEOLOGY
1. People and their Experience
One of the primary resources of theology is people and their experience. God’s self-gift or self-communication
or revelation is directed to all people, irrespective of caste, creed, nationality (Acts 10:34-35).
2. Cultural Resources: On the other hand, humans create culture, they are the artisan and author
of their own culture, by which they develop and refine their own talents and qualities and control their
surroundings and the world by their knowledge and labour. Diversity of cultures is a human and
historical reality. Each culture is unique, something to be understood from within, having its own values
meaning systems, symbols, its own inner logic and connections, so that cultures cannot be easily compared
or classified.
The relationship among faith, religion and culture is complex one. God is present and active among all
peoples of all races, nationalities and culture. Christian faith and the Gospel are clearly meant for all
peoples and cultures. Finally, if God and His Spirit are present and active in all peoples and cultures,
Christian theology has to change its traditional method of mission and evangelization.
3. Diverse Religion tradition
In recent times, the Christian approach to other religions has undergone a radical change. In history of
Christianity’s encounter with other religions, we could identify 3 distinct stages. In the first stage,
Christianity with its universal and absolute claims saw the other religions as a threat to its own existence,
survival and growth. Secondly, Christianity began to look to other religions more closely and scientifically
and to accept human values and truths contained in them, though they were not considered on par with
Christianity. The other religions were considered as human and natural, whereas Christianity was
considered as supernatural and divinely revealed, and thus the fulfillment of all other religions.
4. The peoples (Movement and the Voice of the Marginalized)
The history of Israel in the O.T. is the story of a people’s movement (e.g. Exodus). In the N.T. the Jesus’
Community or the Church was a people’s movement. The Bible is thus a witness and a call to identify the
people’s movement today.
There are numerous people’s movements today, such as human rights movement, women’s movements,
peasants’ movements, Tribal people’s movement etc.
5. The Cry of the Poor
In the socio-economic realm today the gulf between the rich and the poor is ever widening due to the
structures of injustice. There are many reasons for this gap (eg. The Western development model,
globalization, market economy). The Church and theology today, therefore, have to take an unambiguous
option for the poor, and to listen to their cry.
Liberation theologians today speak of the epistemological privilege of the poor. God is present among the
poor. God speaks today in a very special way through the cry of the poor, their struggles, aspirations,
visions and hopes, and theology should be specially attend to them along with the other historical sources of
Christian theology.
H. THEOLOGIES IN THE BIBLE
The Bible is divinely inspired. God inspired the human and it w as written by chosen
people. God acted in them. God did not dictate to them.
The Bible is a library, a collection of books and consequently of theologies. For instance, in the
Hebrew Scriptures, (the O.T.), one can find a Yahwist Theology, and Elohist Theology, a Priestly
Theology, a Deuteronomic Theology and Wisdom Theologies, to name a few.
In the N.T., it is not illogical to speak of a Mathean theology, a Marcan theology, a Lucan
theology and a Johannine theology. God’s unique message is expressed in a multiple way for their various
needs.
I. CONTEXTUAL THEOLOGIES
Contextual Theologies manifested a particular sensitivity to three areas:
a) Context: There was a growing awareness that context has a deep impact on theological
reflection. In contexts where issues of oppression and conflict were a reality, social, economic and political
questions tended to engage the energies.
b) Procedure: Theological reflection tended to constellate in ‘school’ around theological luminaries
such as eg. Karl Barth, Karl Rahner and others.
c) History: While the perennial and enduring realities are not overlooked, special attention is
paid to the historical dimension.
The three principal roots underpinning the new awareness which characterizes Contextual
Theologies, are: Gospel, Church and culture.
J. INSTANCES OF CONTEXTUAL THEOLOGIES
a) Continental and National Contextual Theologies
Contextual Theologies can be continental (Asian theology, Latin American Theology, or Indian
Theology.
b) The Theology of Secularisation: D. Bonhoeffer highlights the thrust of this stance, posing query:
How can we speak of God in ‘wordly terms’?
c) The ‘Death of God’ Theology: The concern is how can we talk about God in a contemporary
urbanized, industrialized and technological society.
d) Black Theology: This is from the Black Community in USA.
e) Feminist Theology: Feminist Theologies articulate the struggle of women who are facing
discrimination on the basis of their gender, and struggling to formulate the Christian experience in terms of
a God.
f) Ecofeminism: This attempt to link the twin oppression of women and the rest of nature.
Ecofeminism argues that the connections between the oppression of women and the rest of nature must be
recognized and acknowledged.
g) Dalit Theology: They are the socially and structurally oppressed class of India. The Dalit
theology strives for the liberation of these oppressed from the false consciousness of pollution, and protest
against the social system that has created it and supports it.
h) Minjung Theology from Korea: They are the powerless and oppressed people.
Sources From:
Subscribe to:
Posts (Atom)
